DOI Artikel:
Pencakowski, Paweł: Cuda św. Jana Kantego - cykl obrazów włoskich w kolegiacie akademickiej Św Anny w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20620#0068
15. Lodovico Ciamberliano, Wskrzeszenie Paola de’Massimi,
miedzioryt z cyklu Vita di S. Filippo Neri (wg The lllustrated Bartsch, t. 44)
Anny. Sięgano także — może za pośrednictwem gra-
fiki — do utrwalonych formuł (tematów ramowych).
Dobrymi przykładami mogą tu być: miedzioryt
Wskrzeszenie Faolo de’Massimi z cyklu Vita di S. Fi-
lippo Neri, autorstwa Lodovica Ciamberliana (ił. 15),
lub Alegoria Choroby — malowidło Giulia Romana49.
Do nich też odwołał się anonimowy autor dwóch
„lustrzanych” pod względem kompozycyjnym
przedstawień cudów Jana z Kęt (Uzdrowienie Seba-
stiana Luzarka i Uzdrowienie Jadwigi Paskóiuny).
Korzystanie z wzorów upraszczało pracę i ułatwiało
odbiór treści dzieła nie przeznaczonego wszak do
kontemplacji, lecz mającego szybko i jednoznacznie
49 The lllustrated Bartsch, t. 44, s. 114, ii. 55, t. 33, s. 136.
informować, oddziałując zarazem w ramach więk-
szej całości.
Tego rodzaju praktyka malarska powoduje, że nie
można wyróżnić „rąk” obu autorów. Analiza bo-
wiem stylistyczna jest tu narzędziem niewystarcza-
jącym. Malowidła są homogeniczne pod względem
stylowym. Z kolei relacja o triduum, wydana przez
Chracasa w roku 1768, nie pozwala na stwierdzenie
dotyczące podziału pracy: czy Bicchierari i Valloni
malowali po trzy obrazy każdy, czy mozolili się
wspólnie nad sześcioma, zgodnie z predyspozycja-
mi, czy było jeszcze inaczej.
Do rozważenia pozostaje problem wzajemnych
relacji dużych malowideł przygotowanych dla Bazy-
liki Św. Piotra i mniejszych, które ozdobiły kościół
polski w Rzymie. Jak wspomniałem wyżej, nie jest
62
miedzioryt z cyklu Vita di S. Filippo Neri (wg The lllustrated Bartsch, t. 44)
Anny. Sięgano także — może za pośrednictwem gra-
fiki — do utrwalonych formuł (tematów ramowych).
Dobrymi przykładami mogą tu być: miedzioryt
Wskrzeszenie Faolo de’Massimi z cyklu Vita di S. Fi-
lippo Neri, autorstwa Lodovica Ciamberliana (ił. 15),
lub Alegoria Choroby — malowidło Giulia Romana49.
Do nich też odwołał się anonimowy autor dwóch
„lustrzanych” pod względem kompozycyjnym
przedstawień cudów Jana z Kęt (Uzdrowienie Seba-
stiana Luzarka i Uzdrowienie Jadwigi Paskóiuny).
Korzystanie z wzorów upraszczało pracę i ułatwiało
odbiór treści dzieła nie przeznaczonego wszak do
kontemplacji, lecz mającego szybko i jednoznacznie
49 The lllustrated Bartsch, t. 44, s. 114, ii. 55, t. 33, s. 136.
informować, oddziałując zarazem w ramach więk-
szej całości.
Tego rodzaju praktyka malarska powoduje, że nie
można wyróżnić „rąk” obu autorów. Analiza bo-
wiem stylistyczna jest tu narzędziem niewystarcza-
jącym. Malowidła są homogeniczne pod względem
stylowym. Z kolei relacja o triduum, wydana przez
Chracasa w roku 1768, nie pozwala na stwierdzenie
dotyczące podziału pracy: czy Bicchierari i Valloni
malowali po trzy obrazy każdy, czy mozolili się
wspólnie nad sześcioma, zgodnie z predyspozycja-
mi, czy było jeszcze inaczej.
Do rozważenia pozostaje problem wzajemnych
relacji dużych malowideł przygotowanych dla Bazy-
liki Św. Piotra i mniejszych, które ozdobiły kościół
polski w Rzymie. Jak wspomniałem wyżej, nie jest
62