DOI Artikel:
Małkiewicz, Adam; Gadomski, Jerzy [Gefeierte Pers.]: Jerzy Gadomski (1934-2015)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.32786#0010
10
6. Z nagrodą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Instytut Historii Sztuki UJ, 1996
zakresu własnej wiedzy, ale także jej ograniczeń i ogromu
wiedzy pozostającej poza możliwościami indywidualnego
poznania.
Długotrwałe związki łączyły Go z funkcjonowaniem
Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki krakow-
skiej Akademii Sztuk Pięknych. Sześcioletnia działalność
dydaktyczna (zlecone ćwiczenia z dokumentacji rysunko-
wej i malarskiej) pozostawała pobocznym epizodem Jego
aktywności; ważniejsze było dlań powołanie Go w roku
1980 na stałego członka wydziałowej Komisji Dyplomo-
wej i w roku 1993 na oficjalnego konsultanta Wydziału.
Obie te funkcje, pełnione przez dziesięciolecia, pozwalały
Mu współuczestniczyć w kształtowaniu dydaktycznego
i naukowego profilu Wydziału.
Biorąc pod uwagę uprawianą przez prof. Gadomskiego
dyscyplinę i specjalizację naukową, Jego policzalny doro-
bek w zakresie dydaktyki i kształcenia kadr naukowych
trzeba uznać za imponujący. Wypromował 99 magistrów,
z których niemal co piąty swą pracę magisterską opubli-
kował w czasopismach naukowych, oraz 15 doktorów. Był
recenzentem w dziesiątkach przewodów doktorskich i ha-
bilitacyjnych z dziedziny historii sztuki lub konserwacji
zabytków (w tym drugim przypadku długo nazywanych
specjalizacją I bądź II stopnia), opiniował wiele wniosków
o nadanie tytułu profesora. W praktyce niemal wszyscy
aktywni dziś polscy historycy sztuki-mediewiści i dość
liczni konserwatorzy dzieł sztuki byli na jakimś etapie
swej kariery naukowej przez Niego oceniani.
Istotną cechą osobowości Jerzego Gadomskiego była
skromność i niechęć do ostentacji. Pochłonięty pracą ba-
dawczą i dydaktyką, nigdy nie stał się uczonym konferen-
cyjnym, unikał też przyjmowania pracochłonnych, choć
zaszczytnych funkcji administracyjnych i pustych godno-
ści honorowych. Dwukrotny wybór na stanowisko dyrek-
tora Instytutu Historii Sztuki UJ (1984 i 1987) traktował
jako dopust Boży, niemniej uczciwość i obowiązkowość
kazały Mu sumiennie wywiązywać się z narzuconych
zobowiązań. Inaczej było ze stanowiskami pozwalają-
cymi organizować merytoryczną działalność jednostki
struktury uczelnianej; i tak w roku 1990 przejął po eme-
rytowanym Lechu Kalinowskim stanowisko kierownika
Zakładu Historii Sztuki Średniowiecznej i sprawował je
aż do swego przejścia na emeryturę. Również za ważne
uznawał funkcje członka Komisji Dyplomowej i oficjal-
nego konsultanta, powierzone Mu na Wydziale Konser-
wacji i Restauracji Dzieł Sztuki krakowskiej ASP. W roku
1999 wybrano Go członkiem korespondentem Polskiej
Akademii Umiejętności, a trzy lata później jej członkiem
czynnym. W miejsce zmarłego w roku 2004 prof. Kali-
nowskiego stanął na czele Komisji Historii Sztuki PAU,
w której wcześniej pełnił funkcję wiceprzewodniczącego,
wtedy też został powołany na członka Rady Naukowej
6. Z nagrodą Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, Instytut Historii Sztuki UJ, 1996
zakresu własnej wiedzy, ale także jej ograniczeń i ogromu
wiedzy pozostającej poza możliwościami indywidualnego
poznania.
Długotrwałe związki łączyły Go z funkcjonowaniem
Wydziału Konserwacji i Restauracji Dzieł Sztuki krakow-
skiej Akademii Sztuk Pięknych. Sześcioletnia działalność
dydaktyczna (zlecone ćwiczenia z dokumentacji rysunko-
wej i malarskiej) pozostawała pobocznym epizodem Jego
aktywności; ważniejsze było dlań powołanie Go w roku
1980 na stałego członka wydziałowej Komisji Dyplomo-
wej i w roku 1993 na oficjalnego konsultanta Wydziału.
Obie te funkcje, pełnione przez dziesięciolecia, pozwalały
Mu współuczestniczyć w kształtowaniu dydaktycznego
i naukowego profilu Wydziału.
Biorąc pod uwagę uprawianą przez prof. Gadomskiego
dyscyplinę i specjalizację naukową, Jego policzalny doro-
bek w zakresie dydaktyki i kształcenia kadr naukowych
trzeba uznać za imponujący. Wypromował 99 magistrów,
z których niemal co piąty swą pracę magisterską opubli-
kował w czasopismach naukowych, oraz 15 doktorów. Był
recenzentem w dziesiątkach przewodów doktorskich i ha-
bilitacyjnych z dziedziny historii sztuki lub konserwacji
zabytków (w tym drugim przypadku długo nazywanych
specjalizacją I bądź II stopnia), opiniował wiele wniosków
o nadanie tytułu profesora. W praktyce niemal wszyscy
aktywni dziś polscy historycy sztuki-mediewiści i dość
liczni konserwatorzy dzieł sztuki byli na jakimś etapie
swej kariery naukowej przez Niego oceniani.
Istotną cechą osobowości Jerzego Gadomskiego była
skromność i niechęć do ostentacji. Pochłonięty pracą ba-
dawczą i dydaktyką, nigdy nie stał się uczonym konferen-
cyjnym, unikał też przyjmowania pracochłonnych, choć
zaszczytnych funkcji administracyjnych i pustych godno-
ści honorowych. Dwukrotny wybór na stanowisko dyrek-
tora Instytutu Historii Sztuki UJ (1984 i 1987) traktował
jako dopust Boży, niemniej uczciwość i obowiązkowość
kazały Mu sumiennie wywiązywać się z narzuconych
zobowiązań. Inaczej było ze stanowiskami pozwalają-
cymi organizować merytoryczną działalność jednostki
struktury uczelnianej; i tak w roku 1990 przejął po eme-
rytowanym Lechu Kalinowskim stanowisko kierownika
Zakładu Historii Sztuki Średniowiecznej i sprawował je
aż do swego przejścia na emeryturę. Również za ważne
uznawał funkcje członka Komisji Dyplomowej i oficjal-
nego konsultanta, powierzone Mu na Wydziale Konser-
wacji i Restauracji Dzieł Sztuki krakowskiej ASP. W roku
1999 wybrano Go członkiem korespondentem Polskiej
Akademii Umiejętności, a trzy lata później jej członkiem
czynnym. W miejsce zmarłego w roku 2004 prof. Kali-
nowskiego stanął na czele Komisji Historii Sztuki PAU,
w której wcześniej pełnił funkcję wiceprzewodniczącego,
wtedy też został powołany na członka Rady Naukowej