DOI issue:
Nekrologi
DOI article:Rodzińska-Chorąży, Teresa; Żurowska, Klementyna [Honoree]: Klementyna Żurowska (1924–2015)
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.32786#0135
Folia Historiae Artium
Seria Nowa, t. 14: 2016/PL ISSN 0071-6723
KLEMENTYNA ŻUROWSKA
(1924-2015)
8 maja 2015 r. zmarła prof. dr hab. Klementyna Żurowska,
niezwykły człowiek, badaczka architektury wczesnośred-
niowiecznej, nauczycielka wielu roczników studentów
historii sztuki.
Urodziła się 24 maja 1924 r. w miejscowości Perespa,
w ówczesnym województwie lwowskim. Była najmłod-
szym dzieckiem spośród pięciorga rodzeństwa, dzieci Ka-
roliny i Romana Żurowskich, właścicieli majątku i fabryki
włókienniczej w Laszczkowie koło Lwowa. Przed II wojną
światową uczęszczała do gimnazjum w Jarosławiu. Po
wybuchu wojny Żurowscy przenieśli się do Warszawy,
gdzie Klementyna kontynuowała naukę na tajnych kom-
pletach. W grudniu 1942 r. na skutek denuncjacji została
aresztowana wraz z całą rodziną, a następnie przez trzy
tygodnie była więziona na Pawiaku. Do końca wojny
była więźniarką obozów koncentracyjnych w Majdan-
ku i Ravensbruck. Ojciec Klementyny Żurowskiej został
rozstrzelany w Warszawie w roku 1943, a jedna z sióstr
zmarła w obozie. Po uwolnieniu Klementyna wróciła do
kraju, mimo iż matka, siostra i brat zdecydowali się na
emigrację. W czerwcu 1946 r. zdała maturę w liceum żeń-
skim sióstr Niepokalanek w Szymanowie, a jesienią tegoż
roku rozpoczęła studia z historii sztuki na Uniwersytecie
Jagiellońskim. Pracę magisterską, pisaną pod kierunkiem
prof. Wojsława Molego, obroniła w roku 1952, uzyskując
stopień magistra filozofii. Od jesieni 1952 r. Klementyna
Żurowska podjęła pracę w Państwowych Zbiorach Sztuki
na Wawelu, początkowo w dziale naukowo-oświatowym.
Od roku 1957 rozpoczął się okres Jej licznych wyjazdów
na stypendia naukowe do Francji (1958-1960 Centre
detudes superieures de civilisation medievale w Poitiers),
a następnie, dzięki finansowemu wsparciu Fundacji Lan-
ckorońskich z Brzezia, do Szwajcarii, Niemiec i Włoch.
Po powrocie do Krakowa w roku 1960 rozpoczęła pracę
na Uniwersytecie Jagiellońskim na stanowisku asystenta
w Katedrze Historii Sztuki Średniowiecznej.
W latach 1960-1965 brała udział w pracach badawczych
prowadzonych w opactwie tynieckim, kierowanych przez
prof. Lecha Kalinowskiego, a w roku 1964 uzyskała stopień
doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy po-
święconej czteroapsydowej rotundzie na Wawelu. Kolejne
lata obfitowały znów w naukowe podróże, m.in. w roku
1966 odbyła roczne stypendium w Szwajcarii, następnie
wyjazdy naukowe do Niemiec, Belgii i Francji. Owocem
tych podróży była rozprawa habilitacyjna poświęcona
odkryciom w Tyńcu, a kolokwium habilitacyjne odbyło
się w roku 1971. W latach 1987-1991 kierowała zespołem
badającym relikty budowli na Ostrowie Lednickim, w la-
tach 1992-1994 pracami weryfikacyjnymi związanymi
z reliktami palatium w Gieczu. W latach 1974-1978 peł-
niła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Historii Sztuki
na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł profesorski nadano
Jej w roku 1990. W roku 1994 została także powołana na
członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności.
W tym samym roku przeszła na emeryturę, zachowując
jednak aż do chwili śmierci bliski związek z macierzystym
Instytutem i interesując się niezmiennie wszystkimi spra-
wami Uniwersytetu.
Za swą działalność naukową i dydaktyczną była
kilkakrotnie honorowana nagrodami Ministra Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, a także Złotym Krzyżem Za-
sługi w roku 1981, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odro-
dzenia Polski w roku 1990, Medalem Komisji Edukacji
Narodowej w roku 1992 oraz odznaczona papieskim
medalem Pro Ecclesia et Pontifice w roku 1994. Ostat-
nią nagrodą, jaką osobiście odebrała w dniu swoich 90
urodzin, w roku 2014, była nagroda Piastowskiego Orła
Lednickiego, przyznana Jej przez kapitułę odznaczenia,
(oc)©©©
Publikacja jest udostępniona na licencji Creative Commons (CC BY-NC-ND 3.0 PL).
Seria Nowa, t. 14: 2016/PL ISSN 0071-6723
KLEMENTYNA ŻUROWSKA
(1924-2015)
8 maja 2015 r. zmarła prof. dr hab. Klementyna Żurowska,
niezwykły człowiek, badaczka architektury wczesnośred-
niowiecznej, nauczycielka wielu roczników studentów
historii sztuki.
Urodziła się 24 maja 1924 r. w miejscowości Perespa,
w ówczesnym województwie lwowskim. Była najmłod-
szym dzieckiem spośród pięciorga rodzeństwa, dzieci Ka-
roliny i Romana Żurowskich, właścicieli majątku i fabryki
włókienniczej w Laszczkowie koło Lwowa. Przed II wojną
światową uczęszczała do gimnazjum w Jarosławiu. Po
wybuchu wojny Żurowscy przenieśli się do Warszawy,
gdzie Klementyna kontynuowała naukę na tajnych kom-
pletach. W grudniu 1942 r. na skutek denuncjacji została
aresztowana wraz z całą rodziną, a następnie przez trzy
tygodnie była więziona na Pawiaku. Do końca wojny
była więźniarką obozów koncentracyjnych w Majdan-
ku i Ravensbruck. Ojciec Klementyny Żurowskiej został
rozstrzelany w Warszawie w roku 1943, a jedna z sióstr
zmarła w obozie. Po uwolnieniu Klementyna wróciła do
kraju, mimo iż matka, siostra i brat zdecydowali się na
emigrację. W czerwcu 1946 r. zdała maturę w liceum żeń-
skim sióstr Niepokalanek w Szymanowie, a jesienią tegoż
roku rozpoczęła studia z historii sztuki na Uniwersytecie
Jagiellońskim. Pracę magisterską, pisaną pod kierunkiem
prof. Wojsława Molego, obroniła w roku 1952, uzyskując
stopień magistra filozofii. Od jesieni 1952 r. Klementyna
Żurowska podjęła pracę w Państwowych Zbiorach Sztuki
na Wawelu, początkowo w dziale naukowo-oświatowym.
Od roku 1957 rozpoczął się okres Jej licznych wyjazdów
na stypendia naukowe do Francji (1958-1960 Centre
detudes superieures de civilisation medievale w Poitiers),
a następnie, dzięki finansowemu wsparciu Fundacji Lan-
ckorońskich z Brzezia, do Szwajcarii, Niemiec i Włoch.
Po powrocie do Krakowa w roku 1960 rozpoczęła pracę
na Uniwersytecie Jagiellońskim na stanowisku asystenta
w Katedrze Historii Sztuki Średniowiecznej.
W latach 1960-1965 brała udział w pracach badawczych
prowadzonych w opactwie tynieckim, kierowanych przez
prof. Lecha Kalinowskiego, a w roku 1964 uzyskała stopień
doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy po-
święconej czteroapsydowej rotundzie na Wawelu. Kolejne
lata obfitowały znów w naukowe podróże, m.in. w roku
1966 odbyła roczne stypendium w Szwajcarii, następnie
wyjazdy naukowe do Niemiec, Belgii i Francji. Owocem
tych podróży była rozprawa habilitacyjna poświęcona
odkryciom w Tyńcu, a kolokwium habilitacyjne odbyło
się w roku 1971. W latach 1987-1991 kierowała zespołem
badającym relikty budowli na Ostrowie Lednickim, w la-
tach 1992-1994 pracami weryfikacyjnymi związanymi
z reliktami palatium w Gieczu. W latach 1974-1978 peł-
niła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Historii Sztuki
na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł profesorski nadano
Jej w roku 1990. W roku 1994 została także powołana na
członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności.
W tym samym roku przeszła na emeryturę, zachowując
jednak aż do chwili śmierci bliski związek z macierzystym
Instytutem i interesując się niezmiennie wszystkimi spra-
wami Uniwersytetu.
Za swą działalność naukową i dydaktyczną była
kilkakrotnie honorowana nagrodami Ministra Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, a także Złotym Krzyżem Za-
sługi w roku 1981, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odro-
dzenia Polski w roku 1990, Medalem Komisji Edukacji
Narodowej w roku 1992 oraz odznaczona papieskim
medalem Pro Ecclesia et Pontifice w roku 1994. Ostat-
nią nagrodą, jaką osobiście odebrała w dniu swoich 90
urodzin, w roku 2014, była nagroda Piastowskiego Orła
Lednickiego, przyznana Jej przez kapitułę odznaczenia,
(oc)©©©
Publikacja jest udostępniona na licencji Creative Commons (CC BY-NC-ND 3.0 PL).