DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.29798#0170
Widząc, że ptakom nie dzieje się nic złego, Mael-Duin postanowił
zdobyć owe jabłka. Okazało się jednak, że wyspa jest tak gorąca,
że nie można na niej ustać - świnie były czerwone od żaru wyspy.
Żeglarzom udało się jednak narwać jabłek i umknąć.
Następna wyspa powitała ich przygotowanym jadłem i napojem.
Był tam skarbiec, pilnowany przez kota. Gdy jeden z mlecznych
braci przywłaszczył sobie złotą bransoletę, kot rzucił się na niego
i spalił go na popiół. Tak wędrując, na każdej z wysp spotykali inne
dziwy, bestie, demony i przygody. Następny z mlecznych braci
Mael-Dńina pozostał na zawsze na jednej z wysp zamieszkanych
przez smutnych ludzi o czarnych szatach i ciałach.
Dotarli wreszcie do Ziemi Kobiet. Siedemnaście dziewcząt
przygotowało dla nich kąpiel, a królowa zaprosiła ich do zamku
na biesiadę, po której każdy z żeglarzy otrzymał żonę, a Mael-
-Duin udał się do łożnicy z królową. Nazajutrz królowa nakazała,
aby żeglarze zostali na zawsze na jej wyspie, obiecując, że zachowają
wieczną młodość, a rozkosze, które były wczoraj ich udziałem,
nigdy nie będą miały końca. Jeden z towarzyszy Mael-Duina pragnął
jednak wracać do Irlandii i skłonił do tego również Mael-Duina,
który najdłużej się opierał powrotowi. Po wielu trudach, mimo
oporu i czarów królowej, odpłynęli dalej.
Trzeci z mlecznych braci opuścił towarzyszy na jednej z wysp,
której mieszkańcy bez przerwy bawili się i śmiali. Wysłany do nich
na zwiady, sam zaczął śmiać się i bawić, aż pozostał tam na stałe.
,,Potem ujrzeli inną wyspę, która nie była rozległa, z murem
ognistym dokoła niej; a mur ten wirował wokół wyspy. Były otwarte
wrota w jednym miejscu muru i ilekroć owe wrota znajdowały się
przed ich oczami, widzieli całą wyspę i wszystko, co się na niej
znajdowało, jak również jej mieszkańców, urodziwych ludzi w
przepięknych strojach, ucztujących z pucharami złotymi w dłoniach.
I słyszeli ich muzykę biesiadną. Przez długi czas wpatrywali się w ten
cudowny widok i byli zachwyceni"^.
U kresu błędnej wędrówki dotarli wreszcie do wyspy, na której
mieszkał morderca ojca Mael-Duina. Jednak, z nakazu pustelnika,
168
zdobyć owe jabłka. Okazało się jednak, że wyspa jest tak gorąca,
że nie można na niej ustać - świnie były czerwone od żaru wyspy.
Żeglarzom udało się jednak narwać jabłek i umknąć.
Następna wyspa powitała ich przygotowanym jadłem i napojem.
Był tam skarbiec, pilnowany przez kota. Gdy jeden z mlecznych
braci przywłaszczył sobie złotą bransoletę, kot rzucił się na niego
i spalił go na popiół. Tak wędrując, na każdej z wysp spotykali inne
dziwy, bestie, demony i przygody. Następny z mlecznych braci
Mael-Dńina pozostał na zawsze na jednej z wysp zamieszkanych
przez smutnych ludzi o czarnych szatach i ciałach.
Dotarli wreszcie do Ziemi Kobiet. Siedemnaście dziewcząt
przygotowało dla nich kąpiel, a królowa zaprosiła ich do zamku
na biesiadę, po której każdy z żeglarzy otrzymał żonę, a Mael-
-Duin udał się do łożnicy z królową. Nazajutrz królowa nakazała,
aby żeglarze zostali na zawsze na jej wyspie, obiecując, że zachowają
wieczną młodość, a rozkosze, które były wczoraj ich udziałem,
nigdy nie będą miały końca. Jeden z towarzyszy Mael-Duina pragnął
jednak wracać do Irlandii i skłonił do tego również Mael-Duina,
który najdłużej się opierał powrotowi. Po wielu trudach, mimo
oporu i czarów królowej, odpłynęli dalej.
Trzeci z mlecznych braci opuścił towarzyszy na jednej z wysp,
której mieszkańcy bez przerwy bawili się i śmiali. Wysłany do nich
na zwiady, sam zaczął śmiać się i bawić, aż pozostał tam na stałe.
,,Potem ujrzeli inną wyspę, która nie była rozległa, z murem
ognistym dokoła niej; a mur ten wirował wokół wyspy. Były otwarte
wrota w jednym miejscu muru i ilekroć owe wrota znajdowały się
przed ich oczami, widzieli całą wyspę i wszystko, co się na niej
znajdowało, jak również jej mieszkańców, urodziwych ludzi w
przepięknych strojach, ucztujących z pucharami złotymi w dłoniach.
I słyszeli ich muzykę biesiadną. Przez długi czas wpatrywali się w ten
cudowny widok i byli zachwyceni"^.
U kresu błędnej wędrówki dotarli wreszcie do wyspy, na której
mieszkał morderca ojca Mael-Duina. Jednak, z nakazu pustelnika,
168