DOI Artikel:
Skrzyniarz, Sławomir: Diabolus tamquam leo rugiens: z badań nad znaczeniem motywu lwa na sarkofagach chrześcijańskich epoki przedkonstantyńskiej
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.17164#0019
7. Polowanie na lwa, dekoracja sarkofagu, ok. r. 250, Rzym, Palazzo Mattei
(wg Kleiner)
twarzane w Rzymie w latach 220/230-280/290 (na początku IV w. ich pro-
dukcja zupełnie zanika), tworzą zwartą pod względem ikonograficznym
o o
grupę, obejmującą około 250 zachowanych dzieł . Zmarły ukazany jest tam
wśród innych postaci (część z nich to personifikacje, np. Virtus) jako jeź-
dziec przeszywający włócznią drapieżnika, bądź też ciskający włócznię
w jego kierunku, jak na sarkofagu powstałym ok. r. 250, należącym do ko-
o o
lekcji Mattei w Rzymie (il. 7) . D. Kleiner twierdzi, że „ponieważ sceny te
funkcjonują w kontekście funeralnym, lew wydaje się symbolizować śmierć,
nad którą myśliwy (zmarły) odnosi triumf poprzez zabicie bestii"34. Uprosz-
czona, ograniczona jedynie do grupy centralnej wersja tej sceny pojawia się
na chrześcijańskiej płycie sarkofagowej z 1 ćwierci w. IV, odkrytej w obrębie
o c
katakumb Domitylli , co utwierdza w przekonaniu o uniwersalności motywu.
32 Systematyczne omówienie tej grupy w: Sarkophage (przyp. 25), s. 92-97 (ilość zachowa-
nych zabytków na podstawie badań B. Andreae - por. tamże, s. 93, przyp. 1), zob. il. 80-92; D.
Kleiner, Roman Sculpture, Yale 1992, s. 290-292.
33 Kleiner (przyp. 32), il. 361.
34 Tamże, s. 390-392. Tu też o genezie tych przedstawień. O podobnej interpretacji scen po-
lowań na lwy (i gryfy) w dziełach rzemiosła artystycznego z VI w. zob. M. Mundell-Mango, C.
Mango, A. Care-Evans, M. Hughes, A 6th-Century Mediterranean Bucket from BromeswelL
Parish, Suffolk, „Antiąuity" 63, 1989, s. 300.
35 Repertorium (przyp. 6), s. 214, nr kat. 513, tabl. 79.
15
(wg Kleiner)
twarzane w Rzymie w latach 220/230-280/290 (na początku IV w. ich pro-
dukcja zupełnie zanika), tworzą zwartą pod względem ikonograficznym
o o
grupę, obejmującą około 250 zachowanych dzieł . Zmarły ukazany jest tam
wśród innych postaci (część z nich to personifikacje, np. Virtus) jako jeź-
dziec przeszywający włócznią drapieżnika, bądź też ciskający włócznię
w jego kierunku, jak na sarkofagu powstałym ok. r. 250, należącym do ko-
o o
lekcji Mattei w Rzymie (il. 7) . D. Kleiner twierdzi, że „ponieważ sceny te
funkcjonują w kontekście funeralnym, lew wydaje się symbolizować śmierć,
nad którą myśliwy (zmarły) odnosi triumf poprzez zabicie bestii"34. Uprosz-
czona, ograniczona jedynie do grupy centralnej wersja tej sceny pojawia się
na chrześcijańskiej płycie sarkofagowej z 1 ćwierci w. IV, odkrytej w obrębie
o c
katakumb Domitylli , co utwierdza w przekonaniu o uniwersalności motywu.
32 Systematyczne omówienie tej grupy w: Sarkophage (przyp. 25), s. 92-97 (ilość zachowa-
nych zabytków na podstawie badań B. Andreae - por. tamże, s. 93, przyp. 1), zob. il. 80-92; D.
Kleiner, Roman Sculpture, Yale 1992, s. 290-292.
33 Kleiner (przyp. 32), il. 361.
34 Tamże, s. 390-392. Tu też o genezie tych przedstawień. O podobnej interpretacji scen po-
lowań na lwy (i gryfy) w dziełach rzemiosła artystycznego z VI w. zob. M. Mundell-Mango, C.
Mango, A. Care-Evans, M. Hughes, A 6th-Century Mediterranean Bucket from BromeswelL
Parish, Suffolk, „Antiąuity" 63, 1989, s. 300.
35 Repertorium (przyp. 6), s. 214, nr kat. 513, tabl. 79.
15