DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.31110#0178
którzy byli zainteresowani
upiększaniem świątyń, porty-
ków i placów publicznych
rzeźbami. W okresie republiki
wznoszono je tym, którzy do-
konali wielkich czynów,
ochraniali ojczyznę, walcząc
w jej obronie, jak również lu-
dziom wyróżniającym się ta-
lentem i wiedzą. Były więc
one poświęcone przede
wszystkim cnocie peł-
niąc funkcję
Przemiany polityczne
w republikach miejskich na
terenie Italii w XIV i XV w.,
związane z przechodzeniem
w nich władzy w ręce jedno-
stek, nieco zmodyfikowały te
poglądy. Posągi — szczególnie
pomniki konne — stanowiące
część składową cnoty
służyć miały gloryfikacji
panującego i jego rodu, a co za
tym idzie, legitymizacji spra-
wowanej władzy. Dominując
nad znajdującym się niżej pie-
szym, jeździec demonstrował
ideę górowania nad innymi,
co niekiedy dodatkowo pod-
kreślano ustawianiem ich na kolumnach lub bardzo wysokich, piramidalnych po-
stumentach. Przykładem są czternastowieczne posągi Scaligerów w Weronie czy
projekt pomnika (il. 105) Ercola I d'Este z 1499 rd^ Do połowy XVI w., kiedy po-
sągi zaczęto sytuować na placach miejskich, ustawiano je przede wszystkim w ob-
rębie rezydencji, ewentualnie kościoła.
Zygmunt zetknął się z tym, kiedy zamieszkał w Budzie. Zamek króla Ma-
cieja Korwina zdobiły bowiem liczne rzeźby i to wykonane z najcenniejszego ma-
teriału — brązu. Na fasadzie tzw. Wieży Herbów, obok pałacu Zygmunta Luksem-
burczyka, prawdopodobnie umieszczona była złocona brązowa figura tego władcy.
W poprzedzającym dziedziniec paradnym przedsionku lub też monumen-
talnej bramie, stał posąg Herkulesa nawiązujący swą symboliką do osoby właści-
ciela, a w niszach — figury Macieja Korwina, jego ojca Janosa Hunyadego i brata
103- Andrea Verrocchio, pomnik konny Bartolomea Colle-
oniego, 1496, Wenecja
4% Tamże, s. 32-33-
49? Morka (1986), il. 11 i 19, s. 29 i 36; Manca (1989), ik 13, s. 533-535.
173
upiększaniem świątyń, porty-
ków i placów publicznych
rzeźbami. W okresie republiki
wznoszono je tym, którzy do-
konali wielkich czynów,
ochraniali ojczyznę, walcząc
w jej obronie, jak również lu-
dziom wyróżniającym się ta-
lentem i wiedzą. Były więc
one poświęcone przede
wszystkim cnocie peł-
niąc funkcję
Przemiany polityczne
w republikach miejskich na
terenie Italii w XIV i XV w.,
związane z przechodzeniem
w nich władzy w ręce jedno-
stek, nieco zmodyfikowały te
poglądy. Posągi — szczególnie
pomniki konne — stanowiące
część składową cnoty
służyć miały gloryfikacji
panującego i jego rodu, a co za
tym idzie, legitymizacji spra-
wowanej władzy. Dominując
nad znajdującym się niżej pie-
szym, jeździec demonstrował
ideę górowania nad innymi,
co niekiedy dodatkowo pod-
kreślano ustawianiem ich na kolumnach lub bardzo wysokich, piramidalnych po-
stumentach. Przykładem są czternastowieczne posągi Scaligerów w Weronie czy
projekt pomnika (il. 105) Ercola I d'Este z 1499 rd^ Do połowy XVI w., kiedy po-
sągi zaczęto sytuować na placach miejskich, ustawiano je przede wszystkim w ob-
rębie rezydencji, ewentualnie kościoła.
Zygmunt zetknął się z tym, kiedy zamieszkał w Budzie. Zamek króla Ma-
cieja Korwina zdobiły bowiem liczne rzeźby i to wykonane z najcenniejszego ma-
teriału — brązu. Na fasadzie tzw. Wieży Herbów, obok pałacu Zygmunta Luksem-
burczyka, prawdopodobnie umieszczona była złocona brązowa figura tego władcy.
W poprzedzającym dziedziniec paradnym przedsionku lub też monumen-
talnej bramie, stał posąg Herkulesa nawiązujący swą symboliką do osoby właści-
ciela, a w niszach — figury Macieja Korwina, jego ojca Janosa Hunyadego i brata
103- Andrea Verrocchio, pomnik konny Bartolomea Colle-
oniego, 1496, Wenecja
4% Tamże, s. 32-33-
49? Morka (1986), il. 11 i 19, s. 29 i 36; Manca (1989), ik 13, s. 533-535.
173