DOI Artikel:
Tomas, Agnieszka: Flasze gliniane z Novae
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.41862#0051
Agnieszka Tomas
FLASZE GLINIANE Z NOVAE
Artykuł ten dotyczy grupy naczyń glinianych odkrytych w trakcie wykopalisk
prowadzonych przez archeologów polskich i bułgarskich w latach 1960-1998.
Większą część flasz i ich fragmentów obecnie przechowuje się w magazynach
terenowych w Novae i w Miejskim Muzeum Historycznym w Swisztowie (Gradskij
Istorićeskij Muzej). Pewna część naczyń została zniszczona lub zagubiona, a jedynym
śladem ich odkrycia jest nie zawsze kompletna dokumentacja. Wynika to z innych
standardów dokumentacji ceramiki stosowanych w pierwszych latach wykopalisk.
Znaczącą stratę stanowi również zaginięcie kart katalogowych części zabytków.
Metoda badań
Pod pojęciem flasza rozumiem naczynie do 40 cm wysokości, z wąską szyjką, bez
uchwytów. Jak dotychczas, nie udało się utożsamić żadnej nazwy łacińskiej z formą
określaną współcześnie jako „flasza” \cf Hilgers 1969]. Naczyniami o zbliżonym
kształcie sąnp. unguentaria lub ampułki [nnguentaria, Robinson 1959, F 48, 49
i G 96-98; ampullae, Hilgers 1969, 37-38, nr 16]. Jednakże naczynia te mają nie-
wielkie rozmiary. Zdarzają się także formy z uchwytami określane tym mianem
[Hilgers 1969, 37-38]. Wydaje mi się, że gliniane flasze zamieszczone w niniejszym
artykule mają dość rzadko spotykane kształty, a najbardziej do nich podobne są
naczynia szklane [c/Isings 1967, nr 103-104]. Natomiast flasze typu I, których kształt
jest najbardziej zbliżony do naczyń typu urnguentarium, znaleziono w niecodziennym
kontekście [cf Kovalevskaja, Tomas, Sarnowski 2000].
Fragmenty naczyń zamieszczone przeze mnie w tym artykule są w kilku przy-
padkach tak niewielkie (zwłaszcza nr kat. 9 i 10), że określenie ich mianem flasz może
budzić wątpliwości, ale skłania do tego zachowany dość duży fragment naczynia bez
śladów uchwytów.
FLASZE GLINIANE Z NOVAE
Artykuł ten dotyczy grupy naczyń glinianych odkrytych w trakcie wykopalisk
prowadzonych przez archeologów polskich i bułgarskich w latach 1960-1998.
Większą część flasz i ich fragmentów obecnie przechowuje się w magazynach
terenowych w Novae i w Miejskim Muzeum Historycznym w Swisztowie (Gradskij
Istorićeskij Muzej). Pewna część naczyń została zniszczona lub zagubiona, a jedynym
śladem ich odkrycia jest nie zawsze kompletna dokumentacja. Wynika to z innych
standardów dokumentacji ceramiki stosowanych w pierwszych latach wykopalisk.
Znaczącą stratę stanowi również zaginięcie kart katalogowych części zabytków.
Metoda badań
Pod pojęciem flasza rozumiem naczynie do 40 cm wysokości, z wąską szyjką, bez
uchwytów. Jak dotychczas, nie udało się utożsamić żadnej nazwy łacińskiej z formą
określaną współcześnie jako „flasza” \cf Hilgers 1969]. Naczyniami o zbliżonym
kształcie sąnp. unguentaria lub ampułki [nnguentaria, Robinson 1959, F 48, 49
i G 96-98; ampullae, Hilgers 1969, 37-38, nr 16]. Jednakże naczynia te mają nie-
wielkie rozmiary. Zdarzają się także formy z uchwytami określane tym mianem
[Hilgers 1969, 37-38]. Wydaje mi się, że gliniane flasze zamieszczone w niniejszym
artykule mają dość rzadko spotykane kształty, a najbardziej do nich podobne są
naczynia szklane [c/Isings 1967, nr 103-104]. Natomiast flasze typu I, których kształt
jest najbardziej zbliżony do naczyń typu urnguentarium, znaleziono w niecodziennym
kontekście [cf Kovalevskaja, Tomas, Sarnowski 2000].
Fragmenty naczyń zamieszczone przeze mnie w tym artykule są w kilku przy-
padkach tak niewielkie (zwłaszcza nr kat. 9 i 10), że określenie ich mianem flasz może
budzić wątpliwości, ale skłania do tego zachowany dość duży fragment naczynia bez
śladów uchwytów.