DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.24989#0017
się na Rusi możnym rodem Odrowążów. W r. 1527 katastrofalny
pożar zniszczył miasto, co jest jednym z powodów, że posiada ono
dziś tak niewiele zabytków średniowiecznych.
Włączenie Lwowa do Królestwa Polskiego nadało zupełnie nowy
kierunek jego rozwojowi. Na mocy przywileju króla Kazimierza
z r. 1356, potwierdzonego w r. 1368, Lwów otrzymał prawo magde-
burskie, określające jego wewnętrzną strukturę oraz szeroką auto-
nomię administracyjną i sądową. Miasto, liczące na początku w. XV
już około 8 tysięcy mieszkańców, pod wieloma względami upodo-
bniło się do innych ośrodków polskich i środkowoeuropejskich.
Dominującą warstwą byli przez ponad stulecie koloniści niemieccy,
pochodzący w znacznym stopniu ze Śląska, zajmujący się handlem
i najbardziej zyskownymi rzemiosłami. Ich przeciwwagę, tak w hand-
lu jak i rzemiośle, stanowili niezwykle przedsiębiorczy Ormianie.
Stopniowo rosła liczba ludności polskiej, coraz częściej zaczęli poja-
wiać się Włosi, zainteresowani kontaktami z genueńskimi koloniami
nad Morzem Czarnym.
Podstawą pomyślności Lwowa, decydującą o jego szybkim roz-
woju, pomimo stale grożących mu niebezpieczeństw, był niezwykle
zyskowny handel wschodni. Interesy miasta jako obowiązkowego
pośrednika zabezpieczał nadany mu w r. 1379 przez Ludwika Wę-
gierskiego przywilej prawa składu, nakazujący przejezdnym kupcom
wystawianie swych towarów na sprzedaż przez 14 dni. Lwowscy
kupcy cieszyli się też specjalnymi przywilejami w Mołdawii i na
Wołoszczyźnie. Szczególnej intesywności lwowski handel nabierał
w czasie jarmarków odbywanych w styczniu i czerwcu. Zakłócenia
w tej wymianie, związane z ekspansją turecką i utratą przez Polskę
zwierzchności nad Mołdawią, wreszcie czasowe zamknięcie drogi
wschodniej po opanowaniu przez Portę pod koniec XV w. pół-
nocnych wybrzeży Morza Czarnego, spowodowały we Lwowie dot-
kliwy kryzys i ruinę wielu potężnych rodzin patrycjuszowskich.
Lwów był również ważnym ośrodkiem produkcji rzemieślniczej.
Na początku w. XV źródła notują 28 różnych rodzajów rzemiosł,
z których dziesięć było zorganizowanych w osobne cechy. Orga-
nizacje te, podobnie jak w innych miastach europejskich, zajmowały
się nie tylko problemami zawodowymi, ale tworzyły podstawowe
ramy życia społecznego. Lwowscy patrycjusze nie stronili i od rol-
nictwa. Wielu z nich posiadało ogrody i folwarki w sąsiedztwie
miasta (klimat, w okresie średniowiecza nieco łagodniejszy niż obec-
nie, pozwalał na zakładanie w najbliższej okolicy Lwowa winnic,
które pokrywały m in. stoki Góry Piaskowej), a nieraz i większe
dobra ziemskie.
13
pożar zniszczył miasto, co jest jednym z powodów, że posiada ono
dziś tak niewiele zabytków średniowiecznych.
Włączenie Lwowa do Królestwa Polskiego nadało zupełnie nowy
kierunek jego rozwojowi. Na mocy przywileju króla Kazimierza
z r. 1356, potwierdzonego w r. 1368, Lwów otrzymał prawo magde-
burskie, określające jego wewnętrzną strukturę oraz szeroką auto-
nomię administracyjną i sądową. Miasto, liczące na początku w. XV
już około 8 tysięcy mieszkańców, pod wieloma względami upodo-
bniło się do innych ośrodków polskich i środkowoeuropejskich.
Dominującą warstwą byli przez ponad stulecie koloniści niemieccy,
pochodzący w znacznym stopniu ze Śląska, zajmujący się handlem
i najbardziej zyskownymi rzemiosłami. Ich przeciwwagę, tak w hand-
lu jak i rzemiośle, stanowili niezwykle przedsiębiorczy Ormianie.
Stopniowo rosła liczba ludności polskiej, coraz częściej zaczęli poja-
wiać się Włosi, zainteresowani kontaktami z genueńskimi koloniami
nad Morzem Czarnym.
Podstawą pomyślności Lwowa, decydującą o jego szybkim roz-
woju, pomimo stale grożących mu niebezpieczeństw, był niezwykle
zyskowny handel wschodni. Interesy miasta jako obowiązkowego
pośrednika zabezpieczał nadany mu w r. 1379 przez Ludwika Wę-
gierskiego przywilej prawa składu, nakazujący przejezdnym kupcom
wystawianie swych towarów na sprzedaż przez 14 dni. Lwowscy
kupcy cieszyli się też specjalnymi przywilejami w Mołdawii i na
Wołoszczyźnie. Szczególnej intesywności lwowski handel nabierał
w czasie jarmarków odbywanych w styczniu i czerwcu. Zakłócenia
w tej wymianie, związane z ekspansją turecką i utratą przez Polskę
zwierzchności nad Mołdawią, wreszcie czasowe zamknięcie drogi
wschodniej po opanowaniu przez Portę pod koniec XV w. pół-
nocnych wybrzeży Morza Czarnego, spowodowały we Lwowie dot-
kliwy kryzys i ruinę wielu potężnych rodzin patrycjuszowskich.
Lwów był również ważnym ośrodkiem produkcji rzemieślniczej.
Na początku w. XV źródła notują 28 różnych rodzajów rzemiosł,
z których dziesięć było zorganizowanych w osobne cechy. Orga-
nizacje te, podobnie jak w innych miastach europejskich, zajmowały
się nie tylko problemami zawodowymi, ale tworzyły podstawowe
ramy życia społecznego. Lwowscy patrycjusze nie stronili i od rol-
nictwa. Wielu z nich posiadało ogrody i folwarki w sąsiedztwie
miasta (klimat, w okresie średniowiecza nieco łagodniejszy niż obec-
nie, pozwalał na zakładanie w najbliższej okolicy Lwowa winnic,
które pokrywały m in. stoki Góry Piaskowej), a nieraz i większe
dobra ziemskie.
13