DOI Artikel:
Ross, Juliusz: Kilka uwag o genezie pewnego typu polskich pałaców klasycystycznych
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.26549#0400
czenia arkadowe, które sitełniają rolę kulis zamykających optycznie przestrzeń
w formę podkowy, herbu twórcy; właściwe połączenia głównego korpusu
z pawilonami bocznymi załamywały się pod kątem prostym i były osłonięte
zadrzewieniem tej partii (ryc. 1). Zachowane i w okresie międzywojennym
imblikowane plany pałacu w Rogalinie dowodzą, że pierwotny projekt jego
fasady głównej przedstawiał się jako typowe dzieło architektury saskiej z epo-
ki rokoka. Schody przed wejściein głównym miały hyć z kutego żelaza, po bo-
kach zaś projektowano ustawienie kamiennych posągów. Okna części środko-
wej pierwszego piętra miały posiadać dołein ozdobne kraty zamiast muro-
wanych parapetów. Dopełnieniem architektonicznym głównego gmachu miały
być skrzydła ćwierćkoliste otwierające się ku dziedzińcowi szerokimi oszkło-
nymi arkadami. Stare plany ujawnialy również w rzucie poziomym parteru
eliptycznie założony salon 3. Obecna fasada pałacu w Rogalinie w zestawieniu
z pierwotnym projektem zachowała te saine proporcje i ogólną sylwetę. Tak
więc kształtowanie się nowego typu budownictwa pałacowego na obszarze
Rzeczypospołitej w przeciwieństwie do innycłi krajów, np. Czech (pałac
Kaćina 4), sięga swymi początkami jeszcze epoki rokoka.
Zachowane w Gabinecie Rycin Uniwersytetu Warszawskiego sygnowane
i datowane projekty rezydencji ks. Sapiehów w Różanie koło Słonimia (ryc. 2),
sporządzone przez ich nadwornego architekta Jana Samuela Beckera w roku
1788, wykazują w kompozycji architektonicznej analogię do planów pałacu
w Rogalinie °. Charakter stylowy tej rezydencji nosił jeszcze piętno późnego
baroku włoskiego.
Charakter wzniesionego w latacli siedemdziesiątych XVIII wieku pałacu
narolskiego w odróżnieniu od pałaców wyżej wymienionych jest już wczesno-
224
w formę podkowy, herbu twórcy; właściwe połączenia głównego korpusu
z pawilonami bocznymi załamywały się pod kątem prostym i były osłonięte
zadrzewieniem tej partii (ryc. 1). Zachowane i w okresie międzywojennym
imblikowane plany pałacu w Rogalinie dowodzą, że pierwotny projekt jego
fasady głównej przedstawiał się jako typowe dzieło architektury saskiej z epo-
ki rokoka. Schody przed wejściein głównym miały hyć z kutego żelaza, po bo-
kach zaś projektowano ustawienie kamiennych posągów. Okna części środko-
wej pierwszego piętra miały posiadać dołein ozdobne kraty zamiast muro-
wanych parapetów. Dopełnieniem architektonicznym głównego gmachu miały
być skrzydła ćwierćkoliste otwierające się ku dziedzińcowi szerokimi oszkło-
nymi arkadami. Stare plany ujawnialy również w rzucie poziomym parteru
eliptycznie założony salon 3. Obecna fasada pałacu w Rogalinie w zestawieniu
z pierwotnym projektem zachowała te saine proporcje i ogólną sylwetę. Tak
więc kształtowanie się nowego typu budownictwa pałacowego na obszarze
Rzeczypospołitej w przeciwieństwie do innycłi krajów, np. Czech (pałac
Kaćina 4), sięga swymi początkami jeszcze epoki rokoka.
Zachowane w Gabinecie Rycin Uniwersytetu Warszawskiego sygnowane
i datowane projekty rezydencji ks. Sapiehów w Różanie koło Słonimia (ryc. 2),
sporządzone przez ich nadwornego architekta Jana Samuela Beckera w roku
1788, wykazują w kompozycji architektonicznej analogię do planów pałacu
w Rogalinie °. Charakter stylowy tej rezydencji nosił jeszcze piętno późnego
baroku włoskiego.
Charakter wzniesionego w latacli siedemdziesiątych XVIII wieku pałacu
narolskiego w odróżnieniu od pałaców wyżej wymienionych jest już wczesno-
224