DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.56007#0524
510 347. An Bernhard Adelmann (Anfang 1515 ?)
invidia prodesse possint, quinimo cum lucrum, honores, pollicita-
ciones et quae reliqui summis apetunt viribus, spernere videor, iam
non blande minis et severitate mecum agitur. Eoque res deducta
est, ut vel patria carere vel publica tractare coger [sic!]. Vide
5 igitur, mi Bernharde, quo pacto bonas horas tot angustiis cir-
cumventus bene collocare possim. Vix iam diebus brevioribus
spacium prandendi conceditur, omne reliquum tempus aut
vulgi iurgiis aut reliquis publicis absummitur [sic] negotiis, itae
ut nunquam ocio literario frui detur, nisi cum penitus audiendo
10 vel loquendo defessus noctem diei succedere video. Et sic se
nostra habent, ut interim de doctrina et ingenii mediocritate
taceam, ne, dum illa verecunde respicere conor, laudem et
titillationem8 quodamodo agnoscere videar. Verumtamen imbe-
cillitatis meae penitus ignarus non sum, benedictus Deus. Nunc
15 vero, quoniam, etsi non voluntatem, facultatem tamen mihi
deesse ostendi, tua aggrediamur9 et, ut confestim sub inicium
rhetorizare incipiam, aut supervacuum est post tot tantosque
viros ingenii monumenta relinquere aut laudabile et decens. Si
supervacuum, cur me hortaris, si laudabile, cur tu id facere
20 negligis, ad quod alios hortaris ? An nescis argumenta anti-
strephonta10 et quae nos retorsiva apellare possumus, fortissima
esse ? Numquid tibi in mentem venit, me etsi non vehementem,
rhetorem tamen esse ? Nam quandoquidem manifeste ostendam,1
quae iubes, te potius quam me et posse et facere debere. Verum
25 non ab ingenii tui dexteritate, solertia et industria5 inchoabo,
ne et tu me tibi assentiri velle existimes; id tamen affirmare
ausim, nemini ex omnibus, quos ego saltim cognorim, te scribendo
cedere. Tota enim vita inter litteras quodammodo tibi trans-
acta est. Inter illas enutritus es, inter illas crevisti, inter illas
30 ad hanc aetatem processisti, omnis conatus tuus in evolvendis
libris consumptus, omnis oblectatio tua et honesta voluptas
fuere litterae, adeo, ut, si non ille esses, quem ego te esse scio,
non solum non laudandus, sed et maxime vituperandus esses.
Quid enim tam vehementi studio, tot laboribus, tanta assiduitate
35 tibi aliud partum esset11 quam ignorantiae culpa ? Poteris
e Getilgt quotidie oriente die in senatum ire.
f Darüber ostensurus [sic ?] confido. g Darunter eruditionis felicitafie].
11 Getilgt ni vere dicerem.
invidia prodesse possint, quinimo cum lucrum, honores, pollicita-
ciones et quae reliqui summis apetunt viribus, spernere videor, iam
non blande minis et severitate mecum agitur. Eoque res deducta
est, ut vel patria carere vel publica tractare coger [sic!]. Vide
5 igitur, mi Bernharde, quo pacto bonas horas tot angustiis cir-
cumventus bene collocare possim. Vix iam diebus brevioribus
spacium prandendi conceditur, omne reliquum tempus aut
vulgi iurgiis aut reliquis publicis absummitur [sic] negotiis, itae
ut nunquam ocio literario frui detur, nisi cum penitus audiendo
10 vel loquendo defessus noctem diei succedere video. Et sic se
nostra habent, ut interim de doctrina et ingenii mediocritate
taceam, ne, dum illa verecunde respicere conor, laudem et
titillationem8 quodamodo agnoscere videar. Verumtamen imbe-
cillitatis meae penitus ignarus non sum, benedictus Deus. Nunc
15 vero, quoniam, etsi non voluntatem, facultatem tamen mihi
deesse ostendi, tua aggrediamur9 et, ut confestim sub inicium
rhetorizare incipiam, aut supervacuum est post tot tantosque
viros ingenii monumenta relinquere aut laudabile et decens. Si
supervacuum, cur me hortaris, si laudabile, cur tu id facere
20 negligis, ad quod alios hortaris ? An nescis argumenta anti-
strephonta10 et quae nos retorsiva apellare possumus, fortissima
esse ? Numquid tibi in mentem venit, me etsi non vehementem,
rhetorem tamen esse ? Nam quandoquidem manifeste ostendam,1
quae iubes, te potius quam me et posse et facere debere. Verum
25 non ab ingenii tui dexteritate, solertia et industria5 inchoabo,
ne et tu me tibi assentiri velle existimes; id tamen affirmare
ausim, nemini ex omnibus, quos ego saltim cognorim, te scribendo
cedere. Tota enim vita inter litteras quodammodo tibi trans-
acta est. Inter illas enutritus es, inter illas crevisti, inter illas
30 ad hanc aetatem processisti, omnis conatus tuus in evolvendis
libris consumptus, omnis oblectatio tua et honesta voluptas
fuere litterae, adeo, ut, si non ille esses, quem ego te esse scio,
non solum non laudandus, sed et maxime vituperandus esses.
Quid enim tam vehementi studio, tot laboribus, tanta assiduitate
35 tibi aliud partum esset11 quam ignorantiae culpa ? Poteris
e Getilgt quotidie oriente die in senatum ire.
f Darüber ostensurus [sic ?] confido. g Darunter eruditionis felicitafie].
11 Getilgt ni vere dicerem.