DOI Heft:
I. Z zagadnień sztuki XIX i XX wieku
DOI Artikel:Starzyński, Juliusz: Pietà Delacroix i Marsz z̀ałobny Chopina
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13222#0017
PIETA DELACROIX I MARSZ ŻAŁOBNY CHOPINA
13
5. Eugène Delacroix, Pietà, 1844. Paryż, kościół Saint-Denis du Saint Sacrement
mistrzowie dawni. Wiadomo, że Rubens, a jeszcze bardziej Veronesc pchnęli malarza w odpowiednim
momencie jego rozwoju na drogę poszukiwania praw rządzących światem barwy. Do wniosków wypro-
wadzonych z doświadczeń malarstwa dawnego dołączyły się intensywne studia natury: żaru słonecznego
w Maroku i zacisznej zieloności w Nohant czy Champrosay. Ale w okresie pracy nad obrazem Pieta
wiedza warsztatowa Delacroix została wzbogacona jeszcze jednym elementem, a mianowicie znajomością
składu tzw. palety Van Dycka. Ta nowa zdobycz była zapewne ważnym bodźcem, który przyczynił
się do połączenia doświadczeń zdobywanych różnymi drogami w nową organiczną całość.
Skład palety Van Dycka, zgodnie z przekazem Andrieu, był następujący:
,, I. Jaune de Naplcs. 6. Terre de Sienne naturelle.
2. Ocre jaune. 7. Noir de Liège.
3. Vermillon. 8. Laque rouge.
4. Outremer. 9. Brun Van Dyck"10.
5. Vert Titien.
W 1910 r. w artykule na temat palet Delacroix Emile Bernard zawoła z zachwytem: „Jak widzi-
my, jest to pełne widmo słonecznej...]"11. W istocie była to najbardziej pryzmatyczna paleta, z jakiej
kiedykolwiek korzystał Delacroix. W stosunku do poprzednich była ona nieodzownie wzbogacona,
a rozumnie ograniczona, jeśli porównać z późniejszymi, których struktura pryzmatyczna została nieco
zatarta skutkiem wprowadzenia zbyt wielkiej ilości kolorów mieszanych.
Zgodnie z informacją Andrieu uważa się, że Delacroix zastosował po raz pierwszy paletę Van
Dycka, zwaną także paletą Mistrzów, około 1845 r. przy pracach w Izbie Deputowanych, a zwłaszcza
10 Notatki P. Andrieu, opublikowane przez Alfreda Bruyas {La Galerie Bruyas, Paris 1876, s. 371).
11 E. Bernard, Les Palettes d'Eugène Delacroix et sa recherche de l'absolu du coloris, „Mercure de France", t. 83, Paris 1910,
nr 303, s. 391.
13
5. Eugène Delacroix, Pietà, 1844. Paryż, kościół Saint-Denis du Saint Sacrement
mistrzowie dawni. Wiadomo, że Rubens, a jeszcze bardziej Veronesc pchnęli malarza w odpowiednim
momencie jego rozwoju na drogę poszukiwania praw rządzących światem barwy. Do wniosków wypro-
wadzonych z doświadczeń malarstwa dawnego dołączyły się intensywne studia natury: żaru słonecznego
w Maroku i zacisznej zieloności w Nohant czy Champrosay. Ale w okresie pracy nad obrazem Pieta
wiedza warsztatowa Delacroix została wzbogacona jeszcze jednym elementem, a mianowicie znajomością
składu tzw. palety Van Dycka. Ta nowa zdobycz była zapewne ważnym bodźcem, który przyczynił
się do połączenia doświadczeń zdobywanych różnymi drogami w nową organiczną całość.
Skład palety Van Dycka, zgodnie z przekazem Andrieu, był następujący:
,, I. Jaune de Naplcs. 6. Terre de Sienne naturelle.
2. Ocre jaune. 7. Noir de Liège.
3. Vermillon. 8. Laque rouge.
4. Outremer. 9. Brun Van Dyck"10.
5. Vert Titien.
W 1910 r. w artykule na temat palet Delacroix Emile Bernard zawoła z zachwytem: „Jak widzi-
my, jest to pełne widmo słonecznej...]"11. W istocie była to najbardziej pryzmatyczna paleta, z jakiej
kiedykolwiek korzystał Delacroix. W stosunku do poprzednich była ona nieodzownie wzbogacona,
a rozumnie ograniczona, jeśli porównać z późniejszymi, których struktura pryzmatyczna została nieco
zatarta skutkiem wprowadzenia zbyt wielkiej ilości kolorów mieszanych.
Zgodnie z informacją Andrieu uważa się, że Delacroix zastosował po raz pierwszy paletę Van
Dycka, zwaną także paletą Mistrzów, około 1845 r. przy pracach w Izbie Deputowanych, a zwłaszcza
10 Notatki P. Andrieu, opublikowane przez Alfreda Bruyas {La Galerie Bruyas, Paris 1876, s. 371).
11 E. Bernard, Les Palettes d'Eugène Delacroix et sa recherche de l'absolu du coloris, „Mercure de France", t. 83, Paris 1910,
nr 303, s. 391.