DOI issue:
II. Z dziedziny stosunków artystycznych polsko-francuskich i polsko-włoskich
DOI article:Szymanski, Stanisław: Źródła i początek działalności Marcina Teofilowicza
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.13222#0172
168
STANISŁAW SZYMAŃSKI
56. Marcin Teofilowicz, Projekt polichromii stropu domu biskupiego
w Bressanone
logia artystyczna dwóch systemów dekoracyjnych, ale na tym terenie Marcin jest bodaj czołowym ich
realizatorem. System pierwszy, rzymski, dostosowuje partie malarskie do podziałów i układów kon-
strukcyjnych architektury, na wzór jeszcze gotycki rozkładając przeznaczone do zdobienia płaszczyzny
na szereg zamkniętych w sobie pól o formach geometrycznych, ujętych plastyką obramień stiukowych,
gdzie stiuk jest nic tylko rozgraniczeniem elementów malarskich, ale i łącznikiem ich z elementami
architektonicznymi. System drugi, górnoitalski, wypowiadający się po raz pierwszy w pracach dekora-
cyjnych Correggia, dopuszcza bezpośrednią łączność malowideł z architekturą, odrzucając przy tym
jakiekolwiek pośrednictwo plastyki. Widoczna jest więc dążność do pokrywania całych płaszczyzn,
zwłaszcza sklcpicnnych, malowidłami, a z czasem i do poprawiania malarstwem elementów konstrukcyj-
nych. Daje to w konsekwencji coraz bardziej zawiłe stylizacje iluzjonistyczne, imitujące fantastyczną
architekturę w sposób wyłącznie malarski.
Spośród dziel Marcina Tcofilowicza najbardziej interesujące z punktu widzenia historii sztuki są
malowidła ścienne w trydenckim kościele Santa Maria Maggiore (ryc. 25) oraz wystrój kaplicy książęcej
STANISŁAW SZYMAŃSKI
56. Marcin Teofilowicz, Projekt polichromii stropu domu biskupiego
w Bressanone
logia artystyczna dwóch systemów dekoracyjnych, ale na tym terenie Marcin jest bodaj czołowym ich
realizatorem. System pierwszy, rzymski, dostosowuje partie malarskie do podziałów i układów kon-
strukcyjnych architektury, na wzór jeszcze gotycki rozkładając przeznaczone do zdobienia płaszczyzny
na szereg zamkniętych w sobie pól o formach geometrycznych, ujętych plastyką obramień stiukowych,
gdzie stiuk jest nic tylko rozgraniczeniem elementów malarskich, ale i łącznikiem ich z elementami
architektonicznymi. System drugi, górnoitalski, wypowiadający się po raz pierwszy w pracach dekora-
cyjnych Correggia, dopuszcza bezpośrednią łączność malowideł z architekturą, odrzucając przy tym
jakiekolwiek pośrednictwo plastyki. Widoczna jest więc dążność do pokrywania całych płaszczyzn,
zwłaszcza sklcpicnnych, malowidłami, a z czasem i do poprawiania malarstwem elementów konstrukcyj-
nych. Daje to w konsekwencji coraz bardziej zawiłe stylizacje iluzjonistyczne, imitujące fantastyczną
architekturę w sposób wyłącznie malarski.
Spośród dziel Marcina Tcofilowicza najbardziej interesujące z punktu widzenia historii sztuki są
malowidła ścienne w trydenckim kościele Santa Maria Maggiore (ryc. 25) oraz wystrój kaplicy książęcej