DOI issue:
II. Z dziedziny stosunków artystycznych polsko-francuskich i polsko-włoskich
DOI article:Karpowicz, Mariusz: Rodowód artystyczny Michelangelo Palloniego
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.13222#0199
RODOWÓD ARTYSTYCZNY MICHELANGELO PALLONIEGO
195
18. Correggio, Św. Hilary, fresk. Parma, katedra
nie S.S.Domenico e Sisto, pokryte w latach 1674—1675 freskiem spółki malarskiej Canuti—Haffner32.
Pierwszy z fresków, jeden z najważniejszych obiektów przełomu 1660, kompozycję zbudowaną ma w ten
sposób, że większość postaci stoi na krawędziach malowidła, to jest na czterech ścianach biblioteki,
i zwrócona jest głowami do środka. Zatem strukturę malowidła wyznaczyła sama architektura. Bo-
lończyk, Domenico Maria Canuti (1620—1684), działający w Rzymie od r. 1672, połączył malarstwo fi-
guralne z kwadraturą, którą mu wykonał specjalista również boloński, Niemiec z pochodzenia, Enrico
Haffner. Główny prześwit, którym Enrico otworzył sklepienie swej fikcyjnej architektury na niebo,
wypełnił Canuti Apoteozą św. Dominika, ściśle jednak dostosowaną do wrażenia widoku przez otwór
w architekturze.
Jest rzeczą oczywistą, że grupa „iluzjonizmu podporządkowanego" jest bezpośrednim prekur-
sorem monumentalnego malarstwa XVIII w., szczególnie tych jego wartości, które stworzył w tej dzie-
dzinie późny barok austriacki.
Tendencja niezależności malarstwa od architektury. Głównym reprezentantem tej
tendencji jest Carlo Maratta. Jego Triumf Łaskawości w Palazzo Altieri (po 1673) czy Narodziny Wenus
32 E. Fcinblatt, The Roman Work of Domenico Maria Canuti, „Art Quarterly", XV, 1952, s. 51; również L. Bruhus,
Dic Kunst der Stadt Rom, ihrc Geschichle von den friihesten Anfângen bis in dic Zcit der Romantik, t. 1, cz. 2, Wien 1951, s. 579.
195
18. Correggio, Św. Hilary, fresk. Parma, katedra
nie S.S.Domenico e Sisto, pokryte w latach 1674—1675 freskiem spółki malarskiej Canuti—Haffner32.
Pierwszy z fresków, jeden z najważniejszych obiektów przełomu 1660, kompozycję zbudowaną ma w ten
sposób, że większość postaci stoi na krawędziach malowidła, to jest na czterech ścianach biblioteki,
i zwrócona jest głowami do środka. Zatem strukturę malowidła wyznaczyła sama architektura. Bo-
lończyk, Domenico Maria Canuti (1620—1684), działający w Rzymie od r. 1672, połączył malarstwo fi-
guralne z kwadraturą, którą mu wykonał specjalista również boloński, Niemiec z pochodzenia, Enrico
Haffner. Główny prześwit, którym Enrico otworzył sklepienie swej fikcyjnej architektury na niebo,
wypełnił Canuti Apoteozą św. Dominika, ściśle jednak dostosowaną do wrażenia widoku przez otwór
w architekturze.
Jest rzeczą oczywistą, że grupa „iluzjonizmu podporządkowanego" jest bezpośrednim prekur-
sorem monumentalnego malarstwa XVIII w., szczególnie tych jego wartości, które stworzył w tej dzie-
dzinie późny barok austriacki.
Tendencja niezależności malarstwa od architektury. Głównym reprezentantem tej
tendencji jest Carlo Maratta. Jego Triumf Łaskawości w Palazzo Altieri (po 1673) czy Narodziny Wenus
32 E. Fcinblatt, The Roman Work of Domenico Maria Canuti, „Art Quarterly", XV, 1952, s. 51; również L. Bruhus,
Dic Kunst der Stadt Rom, ihrc Geschichle von den friihesten Anfângen bis in dic Zcit der Romantik, t. 1, cz. 2, Wien 1951, s. 579.