DOI Heft:
II. Z zagadnień sztuki XIX i XX w.
DOI Artikel:Starzyński, Juliusz: Delacroix i Baudelaire
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13221#0146
140
JULIUSZ STARZYŃSKI
8. A. Wattcau, Odjazd na Cyterę, 1717, Paryż, Luwr
Karty, poświęcone przez Baudclairc'a takim obrazom Delacroix wystawionym na Salonie 1859 г.,
jak Pochód na Golgotę lub Owidiusz u Scytów, później zaś zaangażowanie się w dyskusji na rzecz nowego,
źle przyjętego dzieła, jakim były freski w kościele Saint-Sulpice — stanowiły ponowny dowód nieza-
chwianej wierności upodobań malarskich krytyka. Istnieją jednak jeszcze inne, należycie —jak dotąd —
nie wykorzystane dokumenty, świadczące o tym, że około 1860 r. w zainteresowaniach estetycznych
tak Delacroix, jak i Baudelaire'a wystąpiły ważne zjawiska, na tle których zadzierzgnęły się węzły
nowego porozumienia.
U Baudelaire'a mianowicie pod wpływem stosunków z Lisztem i Wagnerem rozwinęły się żywe
zainteresowania muzyczne, co znalazło natychmiast swój refleks w stosunkach z Delacroix. Nowe
akcenty pojawiły się również w uwagach wypowiedzianych przez Delacroix o poezji Baudelaire'a,
a przemianom tym zdawał się patronować zza grobu duch nieżyjącego już od dziesięciu lat Chopina...
V
Zbliżamy się do konkluzji tego studium, które pod hasłem Delacroix i Baudelaire poświęciliśmy roz-
ważaniu „orfickich" związków malarstwa z poezją. Z nieubłaganą konsekwencją przywodzą nas one
z powrotem do progu... muzyki, która tak wielką rolę odegrała u samych podstaw kształtowania się
wyobraźni malarskiej Delacroix. Słuchając muzyki Chopina w latach 1838—1849 i tocząc z nim nie-
ustanne dyskusje o sztuce, malarz wyostrzał swą wizję kolorystyczną. Później znów w latach 1853—1855
gorące spory z Chenavardem w namiętnej obronie priorytetu muzyki były drogą ostatecznego ugrun-
towania estetyki Delacroix.
Kroczący śladem tej estetyki Baudelaire już od samego początku doceniał rolę pierwiastka mu-
zycznego w rozumieniu malarstwa. Na tej zasadzie oparty był cały wykład romantycznej teorii koloru
JULIUSZ STARZYŃSKI
8. A. Wattcau, Odjazd na Cyterę, 1717, Paryż, Luwr
Karty, poświęcone przez Baudclairc'a takim obrazom Delacroix wystawionym na Salonie 1859 г.,
jak Pochód na Golgotę lub Owidiusz u Scytów, później zaś zaangażowanie się w dyskusji na rzecz nowego,
źle przyjętego dzieła, jakim były freski w kościele Saint-Sulpice — stanowiły ponowny dowód nieza-
chwianej wierności upodobań malarskich krytyka. Istnieją jednak jeszcze inne, należycie —jak dotąd —
nie wykorzystane dokumenty, świadczące o tym, że około 1860 r. w zainteresowaniach estetycznych
tak Delacroix, jak i Baudelaire'a wystąpiły ważne zjawiska, na tle których zadzierzgnęły się węzły
nowego porozumienia.
U Baudelaire'a mianowicie pod wpływem stosunków z Lisztem i Wagnerem rozwinęły się żywe
zainteresowania muzyczne, co znalazło natychmiast swój refleks w stosunkach z Delacroix. Nowe
akcenty pojawiły się również w uwagach wypowiedzianych przez Delacroix o poezji Baudelaire'a,
a przemianom tym zdawał się patronować zza grobu duch nieżyjącego już od dziesięciu lat Chopina...
V
Zbliżamy się do konkluzji tego studium, które pod hasłem Delacroix i Baudelaire poświęciliśmy roz-
ważaniu „orfickich" związków malarstwa z poezją. Z nieubłaganą konsekwencją przywodzą nas one
z powrotem do progu... muzyki, która tak wielką rolę odegrała u samych podstaw kształtowania się
wyobraźni malarskiej Delacroix. Słuchając muzyki Chopina w latach 1838—1849 i tocząc z nim nie-
ustanne dyskusje o sztuce, malarz wyostrzał swą wizję kolorystyczną. Później znów w latach 1853—1855
gorące spory z Chenavardem w namiętnej obronie priorytetu muzyki były drogą ostatecznego ugrun-
towania estetyki Delacroix.
Kroczący śladem tej estetyki Baudelaire już od samego początku doceniał rolę pierwiastka mu-
zycznego w rozumieniu malarstwa. Na tej zasadzie oparty był cały wykład romantycznej teorii koloru