DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.13221#0337
Hinweis: Dies ist eine zusätzlich gescannte Seite, um Farbkeil und Maßstab abbilden zu können.
0.5
1 cm
PRZESTRZEŃ KUBISTYCZNA
177
16. Georges Braque, Domy. Estaque, Lato 1908. 17. Georges Braque, Wiadukt. Estaque, Lato 1908
Berno, zbiory prywatne
grubo obwiedziony konturem, który Cézanne wymawiał „neoimpresjonistom", mieszając ich chyba
trochę z uczniami i kontynuatorami Gauguina.
Rezultat ten stanowił z pewnością o zwycięstwie „upartego starca" nad nicE~n ^^il^^
chownością doznaniowej wizji impresjonistów, której jednostronności dostrzegały— 55?ï(Ç55
sygnalizował klęskę postawy, którą Cézanne wraz z impresjonistami przyjmovE-^ ^rlv^
Cezanowskie doświadczenie mówiło jasno, że pomiędzy „naturą" jako _E_r
i przewodnikiem wizji artysty a „logiką" budowanego przezeń na dojściu obźL
której nic nie zapełni. W tej sytuacji dla malarstwa, które przychodziło po Céza:E ^
mością tego, co Cézanne dokonał, możliwe były tylko tylko dwa wyjścia : al E_ +-» |
więzy „logiki" i zdać się na instynkt kontrolowany wrażliwością, albo zacząć bu = ° ^
me związaną postulatem zachowania ciągłości i pełni doznaniowego kontaktu E ^
drogą poszli fowiści, a potem bodaj wszyscy, których słusznie uznano za właś = / n ^
Ecole de Paris, drugą drogą poszli Picasso, Braque i wszyscy, którzy w odkryci E- x
przesłanki nowych, coraz dalej odchodzących od tego, co było, możliwości.
IM? i:
W owym czasie, kiedy siedemdziesięcioletni blisko Cézanne pisał ostati: =-
Pablo Picasso, który miał wtedy lat dwadzieścia cztery, krok po kroku, zrazu niez E_t Q 2
niego samego, potem w sposób bardziej już widoczny, zbliżał się do decyzji, któn =_ ^ >■
do legendy, aniżeli do ujawniającej wszystkie ich konsekwencje historii. — m
„Trzeba było dokonać zabójstwa na samym sobie ze świadomością i mct=_ jj*1
chirurga" — napisze parę lat później o tym osobliwym momencie czy raczej p = ю JJ^ i
Na sobie samym albo może na tym, kim zdążył już stać się w oczach luc= /re £
coraz więcej okazywali mu zainteresowania, coraz częściej szukali jego towarz;E~
w oczach poetów, malarzy, pierwszych amatorów jego błękitnych i różowych E 0$
с
G. Apollinaire, Les peintres cubistes, Paris 1913, s. 37. zz— >-
12 — Rocznik historii sztuki V
О
о
О
E Е
— и
177
16. Georges Braque, Domy. Estaque, Lato 1908. 17. Georges Braque, Wiadukt. Estaque, Lato 1908
Berno, zbiory prywatne
grubo obwiedziony konturem, który Cézanne wymawiał „neoimpresjonistom", mieszając ich chyba
trochę z uczniami i kontynuatorami Gauguina.
Rezultat ten stanowił z pewnością o zwycięstwie „upartego starca" nad nicE~n ^^il^^
chownością doznaniowej wizji impresjonistów, której jednostronności dostrzegały— 55?ï(Ç55
sygnalizował klęskę postawy, którą Cézanne wraz z impresjonistami przyjmovE-^ ^rlv^
Cezanowskie doświadczenie mówiło jasno, że pomiędzy „naturą" jako _E_r
i przewodnikiem wizji artysty a „logiką" budowanego przezeń na dojściu obźL
której nic nie zapełni. W tej sytuacji dla malarstwa, które przychodziło po Céza:E ^
mością tego, co Cézanne dokonał, możliwe były tylko tylko dwa wyjścia : al E_ +-» |
więzy „logiki" i zdać się na instynkt kontrolowany wrażliwością, albo zacząć bu = ° ^
me związaną postulatem zachowania ciągłości i pełni doznaniowego kontaktu E ^
drogą poszli fowiści, a potem bodaj wszyscy, których słusznie uznano za właś = / n ^
Ecole de Paris, drugą drogą poszli Picasso, Braque i wszyscy, którzy w odkryci E- x
przesłanki nowych, coraz dalej odchodzących od tego, co było, możliwości.
IM? i:
W owym czasie, kiedy siedemdziesięcioletni blisko Cézanne pisał ostati: =-
Pablo Picasso, który miał wtedy lat dwadzieścia cztery, krok po kroku, zrazu niez E_t Q 2
niego samego, potem w sposób bardziej już widoczny, zbliżał się do decyzji, któn =_ ^ >■
do legendy, aniżeli do ujawniającej wszystkie ich konsekwencje historii. — m
„Trzeba było dokonać zabójstwa na samym sobie ze świadomością i mct=_ jj*1
chirurga" — napisze parę lat później o tym osobliwym momencie czy raczej p = ю JJ^ i
Na sobie samym albo może na tym, kim zdążył już stać się w oczach luc= /re £
coraz więcej okazywali mu zainteresowania, coraz częściej szukali jego towarz;E~
w oczach poetów, malarzy, pierwszych amatorów jego błękitnych i różowych E 0$
с
G. Apollinaire, Les peintres cubistes, Paris 1913, s. 37. zz— >-
12 — Rocznik historii sztuki V
О
о
О
E Е
— и