DOI Heft:
II. Z zagadnień sztuki przełomu XIX i XX w.
DOI Artikel:Jaworska, Władysława: Ze studiów nad Szkołą Pont-Aven
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.13220#0271
ZE STUDIÓW NAD SZKOŁĄ PONT-AVEN
265
23. Vincent van Gogli, Krzesło Gauguina, 1888
Jest to okres, w którym zarówno Gauguin, jak Bernard i Van Gogh chętnie jeszcze nazywają się
impresjonistami, aczkolwiek ich malarstwo niewiele już z impresjonizmem ma wspólnego. Obydwa
omawiane obrazy są owocem nowo rodzącego się stylu, który był zaprzeczeniem impresjonizmu, ale
podczas gdy autoportret Gauguina jest, mimo zamierzonej przez artystę symboliki, bardzo intymny —
autoportret Bernarda ma wszelkie cechy syntetyzmu i choć małych rozmiarów, posiada zacięcie kom-
pozycji monumentalnej.
Czy doszło do wymiany portretów między Van Goghiem a Moretem i dc Chamaillardem, o której
to wymianie wielokrotnie jest mowa w korespondencji — nie wiemy. Wiadomo jest natomiast, że na-
stąpiła wymiana autoportretów między Van Goghiem i Lavalcm. Autoportret Lavala, tzw. Autoportret
z pejzażem, dedykowany Vinccntowi, skomponowany w kształcie symetrycznego dyptyku, przedsta-
wia w lewym skrzydle widziany przez okno pejzaż, potraktowany czysto dekoracyjnie, a więc w stylu,
który Laval przejął był na Martynice od Gauguina; z prawej strony natomiast znajduje się wizerunek
artysty, który jest mieszaniną nowej dla Lavala maniery impresjonistycznej o tak śmiałych pociągnię-
ciach, jak niebieskawe włosy i broda przy prawie cynobrowym kolorycie twarzy — z właściwym Lava-
lowi tradycyjnym, psychologicznym traktowaniem ludzkiej twarzy, z tym co Bernard nazywał u Lavala
„starymi nawykami"32. Obraz bardzo się Van Goghowi podobał. Zaraz po otrzymaniu przesyłki
32 E. Bernard, L'Aventure de ma vie, s. 31.
34 — Rocznik Historii Sztuki, Tom VI.
265
23. Vincent van Gogli, Krzesło Gauguina, 1888
Jest to okres, w którym zarówno Gauguin, jak Bernard i Van Gogh chętnie jeszcze nazywają się
impresjonistami, aczkolwiek ich malarstwo niewiele już z impresjonizmem ma wspólnego. Obydwa
omawiane obrazy są owocem nowo rodzącego się stylu, który był zaprzeczeniem impresjonizmu, ale
podczas gdy autoportret Gauguina jest, mimo zamierzonej przez artystę symboliki, bardzo intymny —
autoportret Bernarda ma wszelkie cechy syntetyzmu i choć małych rozmiarów, posiada zacięcie kom-
pozycji monumentalnej.
Czy doszło do wymiany portretów między Van Goghiem a Moretem i dc Chamaillardem, o której
to wymianie wielokrotnie jest mowa w korespondencji — nie wiemy. Wiadomo jest natomiast, że na-
stąpiła wymiana autoportretów między Van Goghiem i Lavalcm. Autoportret Lavala, tzw. Autoportret
z pejzażem, dedykowany Vinccntowi, skomponowany w kształcie symetrycznego dyptyku, przedsta-
wia w lewym skrzydle widziany przez okno pejzaż, potraktowany czysto dekoracyjnie, a więc w stylu,
który Laval przejął był na Martynice od Gauguina; z prawej strony natomiast znajduje się wizerunek
artysty, który jest mieszaniną nowej dla Lavala maniery impresjonistycznej o tak śmiałych pociągnię-
ciach, jak niebieskawe włosy i broda przy prawie cynobrowym kolorycie twarzy — z właściwym Lava-
lowi tradycyjnym, psychologicznym traktowaniem ludzkiej twarzy, z tym co Bernard nazywał u Lavala
„starymi nawykami"32. Obraz bardzo się Van Goghowi podobał. Zaraz po otrzymaniu przesyłki
32 E. Bernard, L'Aventure de ma vie, s. 31.
34 — Rocznik Historii Sztuki, Tom VI.