ANDRZEJ RYSZKIEWICZ, JANINA WIERCIŃSKA
BIBLIOGRAFIA POLSKIEJ HISTORII SZTUKI 1961—1963
wraz z uzupełnieniami za lata poprzednie
Część I
Obecny wykaz literatury stanowi kontynuację (a częściowo i uzupełnienie) bibliografii piśmiennictwa z lat 1945—1960,
która ukazała się w IV i V tomie „Rocznika Historii Sztuki". Oparty jest też o analogiczne zasady doboru materiału, jego
opisu i układu. Odstępstwa nie są liczne. Najważniejszym jest pewne rozluźnienie kryteriów selekcji. Węższy odcinek
chronologiczny i wynikająca stąd mniejsza liczba pozycji pozwoliły uwzględnić i nieco literatury z dziedzin pokrewnych
historii sztuki (historii, archeologii, etnografii, krajoznawstwa), ponadto wprowadzić trochę artykułów z dwutygodników
i tygodników, na koniec rozszerzyć zestawienie prac badawczych o plastyce współczesnej o niektóre artykuły z publicystyki
krytyczno-artyetycznej. W zakresie podziału niewielkie zmiany zostały podyktowane nasileniem materiału. Uproszczeniu
uległ więc układ działu IX: Architektura i urbanistyka, dział XIV: Sztuki plastyczne a teatr, rozciągnięto także na film i foto-
grafię. Znacznie powiększono punkt HIC: Wychowanie estetyczne. Jedyna zmiana opisu poszczególnych pozycji polega
na częstszym skracaniu imion (autorów recenzji, redaktorów i tłumaczy, współautorów prac zbiorowych itd.). Ich pełne
brzmienie znajdzie czytelnik w indeksie alfabetycznym.
Praca wykonana została w Instytucie Sztuki PAN i oparta jest niemal wyłącznie na zasobach bibliotek warszawskich.
Ogromna większość pozycji opisana została z autopsji.
W pracy nad gromadzeniem i sprawdzaniem materiału korzystali autorzy z wydatnej pomocy mgr Marii Liczbińskiej.
BIBLIOGRAFIA POLSKIEJ HISTORII SZTUKI 1961—1963
wraz z uzupełnieniami za lata poprzednie
Część I
Obecny wykaz literatury stanowi kontynuację (a częściowo i uzupełnienie) bibliografii piśmiennictwa z lat 1945—1960,
która ukazała się w IV i V tomie „Rocznika Historii Sztuki". Oparty jest też o analogiczne zasady doboru materiału, jego
opisu i układu. Odstępstwa nie są liczne. Najważniejszym jest pewne rozluźnienie kryteriów selekcji. Węższy odcinek
chronologiczny i wynikająca stąd mniejsza liczba pozycji pozwoliły uwzględnić i nieco literatury z dziedzin pokrewnych
historii sztuki (historii, archeologii, etnografii, krajoznawstwa), ponadto wprowadzić trochę artykułów z dwutygodników
i tygodników, na koniec rozszerzyć zestawienie prac badawczych o plastyce współczesnej o niektóre artykuły z publicystyki
krytyczno-artyetycznej. W zakresie podziału niewielkie zmiany zostały podyktowane nasileniem materiału. Uproszczeniu
uległ więc układ działu IX: Architektura i urbanistyka, dział XIV: Sztuki plastyczne a teatr, rozciągnięto także na film i foto-
grafię. Znacznie powiększono punkt HIC: Wychowanie estetyczne. Jedyna zmiana opisu poszczególnych pozycji polega
na częstszym skracaniu imion (autorów recenzji, redaktorów i tłumaczy, współautorów prac zbiorowych itd.). Ich pełne
brzmienie znajdzie czytelnik w indeksie alfabetycznym.
Praca wykonana została w Instytucie Sztuki PAN i oparta jest niemal wyłącznie na zasobach bibliotek warszawskich.
Ogromna większość pozycji opisana została z autopsji.
W pracy nad gromadzeniem i sprawdzaniem materiału korzystali autorzy z wydatnej pomocy mgr Marii Liczbińskiej.