DOI Artikel:
Wojciechowski, Jerzy: Caraglio w Polsce
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14245#0024
18
JERZY WOJCIECHOWSKI
11. Wenus i Bachus (?), kamea antyczna (?), Museo Archeologico we Florencji,
Fot. Soprintendenza Archeologica per la Toscana, Firenze, Gabinetto Fotografico
W zakresie rysunku i grafiki wymienione tu prace są jedynym dostępnym nam świadectwem inwencji
Caraglia z okresu włoskiego19. Co się zaś tyczy jego działalności na polu gliptyki wiedza nasza jest równie
skąpa i bazować musi głównie na poszlakach i niepewnych atrybucjach.
Najwcześniejszym przekazem stwierdzającym aktywność Caraglia na niwie gliptyki jest list Aretina
z czerwca 1538 roku skierowany do Domenico de Conti, w którym pisarz wyraźnie określa Caraglia mianem
W Bibliotece Naukowej im. Stefanika Akademii Nauk we Lwowie znajduje się rysunek przypisany Caragliowi (inw.
12215, wykonany czarną kredką, 201 x 301 mm), na podstawie widniejącego na nim, wiązanego monogramu: CI. Monogram ten
(Nagi er M on., t. 2, s. 80, nr 216) odnosi się jednak zapewne do Giovanniego Contariniego, weneckiego malarza o niemalże
nierozpoznanym dorobku rysowniczym. Praca ze Lwowa powtarza kompozycję Polidora da Caravaggio z fasady Palazzo Gaddi
w Rzymie (Marabottini 1969, pl. CXLV, 7) i należy ją datować najwcześniej na 4 ćw. XVI w. Inskrypcja A. Caraglio widnieje
także na rysunku przedstawiającym Św. Filipa z Princeton University Art Muséum, który określony został przez Roberta Cahna
jako contre-épreuve rysunku Giuseppe Mazzuoli z serii rzeźb apostołów z kościoła S. Giovanni in Laterano w Rzymie (R. Cahn,
A counterprooffrom a drawing ofthe Lateran Saint Philip, Princeton University, „Record of the Art Muséum" XXXVIII, 1979, 1,
s. 11-13). Błędnie określiła też Caraglia jako inwentora Stanisława Sawicka (1936, nr 106), przypisując mu projekt drze-
worytu chiaroscuro z Ofiarowaniem w świątyni, rytowanego przez Antonia Marię Zanettiego. W opinii A. Bartscha (Bartsch,
64) autorem rysunku był Bartoja, w rzeczywistości zaś Parmigianino. Caraglio jako inwentor występuje również u Linzelera
(Linzeler, Adhémar 1932-1938, t. 1, s. 34), który, zapewne przez pomyłkę, przypisuje mu pierwowzór ryciny Jacquesa
Androuet Du Cerceau z Dawidem zabijającym Goliata według projektu Rafaela.
JERZY WOJCIECHOWSKI
11. Wenus i Bachus (?), kamea antyczna (?), Museo Archeologico we Florencji,
Fot. Soprintendenza Archeologica per la Toscana, Firenze, Gabinetto Fotografico
W zakresie rysunku i grafiki wymienione tu prace są jedynym dostępnym nam świadectwem inwencji
Caraglia z okresu włoskiego19. Co się zaś tyczy jego działalności na polu gliptyki wiedza nasza jest równie
skąpa i bazować musi głównie na poszlakach i niepewnych atrybucjach.
Najwcześniejszym przekazem stwierdzającym aktywność Caraglia na niwie gliptyki jest list Aretina
z czerwca 1538 roku skierowany do Domenico de Conti, w którym pisarz wyraźnie określa Caraglia mianem
W Bibliotece Naukowej im. Stefanika Akademii Nauk we Lwowie znajduje się rysunek przypisany Caragliowi (inw.
12215, wykonany czarną kredką, 201 x 301 mm), na podstawie widniejącego na nim, wiązanego monogramu: CI. Monogram ten
(Nagi er M on., t. 2, s. 80, nr 216) odnosi się jednak zapewne do Giovanniego Contariniego, weneckiego malarza o niemalże
nierozpoznanym dorobku rysowniczym. Praca ze Lwowa powtarza kompozycję Polidora da Caravaggio z fasady Palazzo Gaddi
w Rzymie (Marabottini 1969, pl. CXLV, 7) i należy ją datować najwcześniej na 4 ćw. XVI w. Inskrypcja A. Caraglio widnieje
także na rysunku przedstawiającym Św. Filipa z Princeton University Art Muséum, który określony został przez Roberta Cahna
jako contre-épreuve rysunku Giuseppe Mazzuoli z serii rzeźb apostołów z kościoła S. Giovanni in Laterano w Rzymie (R. Cahn,
A counterprooffrom a drawing ofthe Lateran Saint Philip, Princeton University, „Record of the Art Muséum" XXXVIII, 1979, 1,
s. 11-13). Błędnie określiła też Caraglia jako inwentora Stanisława Sawicka (1936, nr 106), przypisując mu projekt drze-
worytu chiaroscuro z Ofiarowaniem w świątyni, rytowanego przez Antonia Marię Zanettiego. W opinii A. Bartscha (Bartsch,
64) autorem rysunku był Bartoja, w rzeczywistości zaś Parmigianino. Caraglio jako inwentor występuje również u Linzelera
(Linzeler, Adhémar 1932-1938, t. 1, s. 34), który, zapewne przez pomyłkę, przypisuje mu pierwowzór ryciny Jacquesa
Androuet Du Cerceau z Dawidem zabijającym Goliata według projektu Rafaela.