DOI article:
Rosset, Tomasz F. de: Galeria Aleksandra Kokulara i kilka innych kolekcji artystycznych warszawskich malarzy w pierwszej połowie XIX wieku
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14245#0116
по
TOMASZ F. DE ROSSET
5. Aleksander Kokular, Wnętrze pracowni z autoportretem, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
Poza Edypem, dwa ze „sportretowanych" tam dzieł udało się odnaleźć w zbiorach Muzeum Narodowe-
go w Warszawie: przypisywany Janowi van Goyenowi Port (il. 3) i wiązany z Alessandrem Magnasco Pejzaż
z woziwodą (il. 4)12. Wnętrze salonu Kokulara nie jest jednak jedynym „widokiem" zgromadzonego przezeń
zespołu obrazów. W zbiorach warszawskich znajduje się jeszcze autoportret artysty w jego pracowni wypeł-
nionej dziełami mistrzów europejskich, a również dwa, namalowane przez Franciszka Mielnickiego i innego
nieznanego malarza, wnętrza jego „akademii" ukazujące szereg rysunków należących do kolekcji (il. 5,
6, 7)13.
O kolekcji tej, całkowicie rozproszonej w połowie stulecia, wspominali niemal wszyscy badacze dzie-
więtnastowiecznej sztuki warszawskiej. Szczególną uwagę zwracali oni na fakt, że mieszkańcy stolicy mogli
widzieć ją na prywatnej wystawie zorganizowanej w pracowni malarza. Jednak ich informacje ograniczają
się wyłącznie do lakonicznych wzmianek na temat udostępniania, a potem sprzedaży zbioru na aukcji,
podanych na marginesie osobnych rozważań nad biografią Kokulara jako twórcy, pedagoga i animatora
życia artystycznego14. Tymczasem ten zespół obrazów, rysunków, sztychów i rzeźb ma wyjątkowo bogatą
12 J. van Goyen, Port, płótno 77 x 05, sygn.: VGOYEN 1641 (MNW nr inw. 164); A. Magnasco (A. F. Peruzzini?),
Pejzaż z woziwodą, płótno 114,5 x 144 (MNW nr inw. 124666).
13 A. Kokular, Wnętrze pracowni z autoportretem, płótno 55 x 72,5 (Muzeum Pałac w Wilanowie, nr inw. 231641);
F. Mielnicki, Wnętrze atelier Kokulara 1841, płótno 69,5 x 94,5 (MNW nr inw. 35535); nieznany malarz warszawski, Wnętrze
atelier Kokulara, płótno 66,5 x 92 (MNW nr inw. 75335).
14 O zbiorach Kokulara wspominali: Ryszkiewicz, Początki handlu obrazami..., s. 57; Białostocki, Walicki, op. cit.,
s. 33; T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. I, Wrocław-Kraków 1957, s. 129; Kozakiewicz, Malarstwo
warszawskie..., s. 345, 347, 348, 354-356; K. Sroczyńska, Kokular Aleksander (1793-1846), [w:] PSB, XIII, 1967, s. 382;
I. Jakimowicz, op. cit., s. 39, 83, 94, 101; В. Guściora-Tanana, Aleksander Kokular 1793-1846, „Roczniki Humanistycz-
ne", t. XXI, 1973, z. 4, s. 46^4-7, 54; K. Sroczyńska, Aleksander Kokular, [w:] S. Kozakiewicz, Malarstwo polskie. Oświe-
cenie..., s. 282, 286-287; J. Derwojed, Aleksander Kokular, [w:] Słownik artystów polskich, t. IV, Wrocław 1986, s. 58;
M. Kwiatkowska, op. cit., s. 279. Kolekcję tę, jako jedną z niewielu specjalnie wyróżnia Bibliografia Warszawy. Wydawnictwa
ciągłe 1795-1863, Wrocław-Warszawa-Kraków 1992.
TOMASZ F. DE ROSSET
5. Aleksander Kokular, Wnętrze pracowni z autoportretem, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
Poza Edypem, dwa ze „sportretowanych" tam dzieł udało się odnaleźć w zbiorach Muzeum Narodowe-
go w Warszawie: przypisywany Janowi van Goyenowi Port (il. 3) i wiązany z Alessandrem Magnasco Pejzaż
z woziwodą (il. 4)12. Wnętrze salonu Kokulara nie jest jednak jedynym „widokiem" zgromadzonego przezeń
zespołu obrazów. W zbiorach warszawskich znajduje się jeszcze autoportret artysty w jego pracowni wypeł-
nionej dziełami mistrzów europejskich, a również dwa, namalowane przez Franciszka Mielnickiego i innego
nieznanego malarza, wnętrza jego „akademii" ukazujące szereg rysunków należących do kolekcji (il. 5,
6, 7)13.
O kolekcji tej, całkowicie rozproszonej w połowie stulecia, wspominali niemal wszyscy badacze dzie-
więtnastowiecznej sztuki warszawskiej. Szczególną uwagę zwracali oni na fakt, że mieszkańcy stolicy mogli
widzieć ją na prywatnej wystawie zorganizowanej w pracowni malarza. Jednak ich informacje ograniczają
się wyłącznie do lakonicznych wzmianek na temat udostępniania, a potem sprzedaży zbioru na aukcji,
podanych na marginesie osobnych rozważań nad biografią Kokulara jako twórcy, pedagoga i animatora
życia artystycznego14. Tymczasem ten zespół obrazów, rysunków, sztychów i rzeźb ma wyjątkowo bogatą
12 J. van Goyen, Port, płótno 77 x 05, sygn.: VGOYEN 1641 (MNW nr inw. 164); A. Magnasco (A. F. Peruzzini?),
Pejzaż z woziwodą, płótno 114,5 x 144 (MNW nr inw. 124666).
13 A. Kokular, Wnętrze pracowni z autoportretem, płótno 55 x 72,5 (Muzeum Pałac w Wilanowie, nr inw. 231641);
F. Mielnicki, Wnętrze atelier Kokulara 1841, płótno 69,5 x 94,5 (MNW nr inw. 35535); nieznany malarz warszawski, Wnętrze
atelier Kokulara, płótno 66,5 x 92 (MNW nr inw. 75335).
14 O zbiorach Kokulara wspominali: Ryszkiewicz, Początki handlu obrazami..., s. 57; Białostocki, Walicki, op. cit.,
s. 33; T. Dobrowolski, Nowoczesne malarstwo polskie, t. I, Wrocław-Kraków 1957, s. 129; Kozakiewicz, Malarstwo
warszawskie..., s. 345, 347, 348, 354-356; K. Sroczyńska, Kokular Aleksander (1793-1846), [w:] PSB, XIII, 1967, s. 382;
I. Jakimowicz, op. cit., s. 39, 83, 94, 101; В. Guściora-Tanana, Aleksander Kokular 1793-1846, „Roczniki Humanistycz-
ne", t. XXI, 1973, z. 4, s. 46^4-7, 54; K. Sroczyńska, Aleksander Kokular, [w:] S. Kozakiewicz, Malarstwo polskie. Oświe-
cenie..., s. 282, 286-287; J. Derwojed, Aleksander Kokular, [w:] Słownik artystów polskich, t. IV, Wrocław 1986, s. 58;
M. Kwiatkowska, op. cit., s. 279. Kolekcję tę, jako jedną z niewielu specjalnie wyróżnia Bibliografia Warszawy. Wydawnictwa
ciągłe 1795-1863, Wrocław-Warszawa-Kraków 1992.