DOI Artikel:
Rosset, Tomasz F. de: Galeria Aleksandra Kokulara i kilka innych kolekcji artystycznych warszawskich malarzy w pierwszej połowie XIX wieku
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.14245#0133
GALERIA ALEKSANDRA KOKULARA I KILKA INNYCH KOLEKCJI ARLYSLYCZNYCH
127
14. Wincenty Kasprzycki, Widok wysrawy sztuk pięknych w 1828 r, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
określone jako prace Christiana W. E. Dietricha, pejzaż szwajcarskiego malarza Johanna A. Thiele, portrety
Josepha Grassiego i zapewne Johanna F. A. Darbesa, który pewien czas pozostawał na służbie Stanisława
Augusta, a potem został profesorem akademii berlińskiej (Barbs, Barbes?). Tylko pojedyncze obiekty moż-
na natomiast zidentyfikować jako francuskie (przy tym chyba w większości reprezentują one sztukę o ten-
dencjach rokokowych): „Dama siedząca w zieleni przed fontanną przez Watho" (Antoine Watteau), Nicolas
de Largilliere (Portret Mne de Maintenant) i Alexandre Silvestre {Portret damy z pieskiem). Poza tym pod
pozycją „Dziewczynka z kotkiem przez Morelli" można by domyślać się dzieła przypisywanego Murillowi,
jedynego obrazu hiszpańskiego.
W inwentarzu sukcesji Blanka da się również odczytać 25 obrazów jego autorstwa, w tym wiele por-
tretów (m.in. Tycjana, Graffa, hr. Marcoliniego i jego córki, gen. Paszkowskiego) i kopii (z dzieł Correggia,
Rubensa, van Dycka, Rembrandta, Battoniego), a ponadto przedstawienia religijne (w tym szkic sceny ze
św. Piotrem i Pawłem - być może do obrazu ołtarzowego w Reszlu) i mitologiczne z Odpoczywającą Wenus
oraz Edypem w Kolonos, wykonanym na konkurs ogłoszony w 1823 r. Obrazy te nie zachowały się, jedynie
ostatni znany jest z kompozycji Wincentego Kasprzyckiego (Widok wystawy sztuk pięknych w 1828, MNW
-il. 14). W dokumencie wymienia się też kilka tek ze sztychami, na które składały się głównie kopie
malarstwa europejskiego i portrety, a także zbiór „rysunków ręcznych". Między innymi odnotowano rysunki
przypisywane Rafaelowi (Sw. Cecylia), Guido Reniemu, Tycjanowi, Rembrandtowi (Tobiasz uzdrowiony),
Rubensowi, Poussinowi, Le Sueurowi, Philippowi de Champaigne, Charlesowi Hutinowi (wiele studiów
i tzw. „wzorów"), Antonowi Rafaelowi Mengsowi (Archimedes i Postać klęcząca), Franciszkowi Smuglewi-
czowi (Semiramida), Ferdynandowi Pinckowi (studia postaci, rzeźb starożytnych, budowle antyczne), Alek-
sandrowi Orłowskiemu (Studium kobiety), a także prace samego Blanka (Widok Olsztyna).
Znacznie więcej obrazów zgromadził Franciszek Pfanhauser (1796-1865)74. Do 1830 r. odbywał on
studia malarskie zagranicą, wpierw w Wiedniu, a potem w Rzymie. Właśnie z Italii miała jakoby pochodzić
Zbiór Pfanhausera stał się tematem cytowanego już powyżej artykułu autora (Malarz warszawski Franciszek Pfanhauser,).
127
14. Wincenty Kasprzycki, Widok wysrawy sztuk pięknych w 1828 r, Muzeum Narodowe w Warszawie, fot. Muzeum
określone jako prace Christiana W. E. Dietricha, pejzaż szwajcarskiego malarza Johanna A. Thiele, portrety
Josepha Grassiego i zapewne Johanna F. A. Darbesa, który pewien czas pozostawał na służbie Stanisława
Augusta, a potem został profesorem akademii berlińskiej (Barbs, Barbes?). Tylko pojedyncze obiekty moż-
na natomiast zidentyfikować jako francuskie (przy tym chyba w większości reprezentują one sztukę o ten-
dencjach rokokowych): „Dama siedząca w zieleni przed fontanną przez Watho" (Antoine Watteau), Nicolas
de Largilliere (Portret Mne de Maintenant) i Alexandre Silvestre {Portret damy z pieskiem). Poza tym pod
pozycją „Dziewczynka z kotkiem przez Morelli" można by domyślać się dzieła przypisywanego Murillowi,
jedynego obrazu hiszpańskiego.
W inwentarzu sukcesji Blanka da się również odczytać 25 obrazów jego autorstwa, w tym wiele por-
tretów (m.in. Tycjana, Graffa, hr. Marcoliniego i jego córki, gen. Paszkowskiego) i kopii (z dzieł Correggia,
Rubensa, van Dycka, Rembrandta, Battoniego), a ponadto przedstawienia religijne (w tym szkic sceny ze
św. Piotrem i Pawłem - być może do obrazu ołtarzowego w Reszlu) i mitologiczne z Odpoczywającą Wenus
oraz Edypem w Kolonos, wykonanym na konkurs ogłoszony w 1823 r. Obrazy te nie zachowały się, jedynie
ostatni znany jest z kompozycji Wincentego Kasprzyckiego (Widok wystawy sztuk pięknych w 1828, MNW
-il. 14). W dokumencie wymienia się też kilka tek ze sztychami, na które składały się głównie kopie
malarstwa europejskiego i portrety, a także zbiór „rysunków ręcznych". Między innymi odnotowano rysunki
przypisywane Rafaelowi (Sw. Cecylia), Guido Reniemu, Tycjanowi, Rembrandtowi (Tobiasz uzdrowiony),
Rubensowi, Poussinowi, Le Sueurowi, Philippowi de Champaigne, Charlesowi Hutinowi (wiele studiów
i tzw. „wzorów"), Antonowi Rafaelowi Mengsowi (Archimedes i Postać klęcząca), Franciszkowi Smuglewi-
czowi (Semiramida), Ferdynandowi Pinckowi (studia postaci, rzeźb starożytnych, budowle antyczne), Alek-
sandrowi Orłowskiemu (Studium kobiety), a także prace samego Blanka (Widok Olsztyna).
Znacznie więcej obrazów zgromadził Franciszek Pfanhauser (1796-1865)74. Do 1830 r. odbywał on
studia malarskie zagranicą, wpierw w Wiedniu, a potem w Rzymie. Właśnie z Italii miała jakoby pochodzić
Zbiór Pfanhausera stał się tematem cytowanego już powyżej artykułu autora (Malarz warszawski Franciszek Pfanhauser,).