DOI article:
Manikowska, Ewa: Zbiór obrazów i rzeźb Zofii i Artura Potockich z Krzeszowic: ze studiów nad dziewiętnastowiecznym kolekcjonerstwem w Polsce
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14245#0168
162
EWA MANIKOWSKA
1. Natale Schiavoni, Portret hrabiego Cicognara. Kolekcja Potockich z Krzeszowic,
Muzeum Narodowe w Warszawie. Fot. Muzeum
historycznym, by sprzedawać je nowobogackim i cudzoziemcom. Jego przedsiębiorstwo było zorganizowa-
ne w formie gabinetu-kolekcji, Sanquirico nie ukrywał jednak komercyjnego charakteru swojej działalności:
„Tu Guido Reni, tam Pordenone, tu Domenichino, tam Guercino - Sanquirico dostarcza wszystkiego, nawet
tego co najrzadsze i najmniej prawdopodobne. I trzeba przyznać, że sztuka tworzenia starych obrazów
rozkwitła w Wenecji do takiego stopnia, że nawet eksperci są regularnie mamieni przez wszystkie powzięte
zabezpieczenia - malowanie ciemnymi barwami, pociąganie brudem, zawieszanie nad dymem, dziurawie-
nie, a potem odczyszczanie. Es ist eine heillose aber grosse Kunst. Nikt tu nie powinien kupować obra-
zów"116. Galeria-sklep Sanquirica była odbierana przez cudzoziemców z niesmakiem, łamała bowiem pew-
ne zasady, była w złym guście. Lecomte poleca swojemu czytelnikowi, aby odwiedził ją jako jedną z naj-
dziwniejszych osobliwości miasta"7.
Bardzo ważną rolę w systemie rynku sztuki odgrywały autorytety i wybitne osobistości miasta. W przy-
padku Wenecji tego okresu niezwykłą pozycję zyskał sobie przewodniczący weneckiej Akademii, Leopoldo
Cicognara (il. I)118. Jest on niewątpliwie symbolem dwóch okresów weneckiej historii - napoleońskiego
1,6 A. D. von Binzer, Venedig im Jahre 1844, t. 2, s. 362-365; cyt. za Perry, op. cit., s. 80.
117 „Ta kolekcja, znana pod imieniem Muzeum Sanquirica, jest największą i najdziwniejszą, która znajduje się w Wenecji
i byłoby wielką stratą gdyby cudzoziemiec jej nie obejrzał", G. Lecomte, cyt. za Zorzi, Venezia scomparsa..., s. 265.
"h O Cicognarze: F. Fe di, L'ideologia del Bello. Leopoldo Cicognara e il classicismo fra settecento e ottocento, Milano
1990; F Haskell, Leopoldo Cicognara e la cultura del Néoclassicisme 1780-1830, [w:] Venezia nell'età di Canova [kat. wyst.],
EWA MANIKOWSKA
1. Natale Schiavoni, Portret hrabiego Cicognara. Kolekcja Potockich z Krzeszowic,
Muzeum Narodowe w Warszawie. Fot. Muzeum
historycznym, by sprzedawać je nowobogackim i cudzoziemcom. Jego przedsiębiorstwo było zorganizowa-
ne w formie gabinetu-kolekcji, Sanquirico nie ukrywał jednak komercyjnego charakteru swojej działalności:
„Tu Guido Reni, tam Pordenone, tu Domenichino, tam Guercino - Sanquirico dostarcza wszystkiego, nawet
tego co najrzadsze i najmniej prawdopodobne. I trzeba przyznać, że sztuka tworzenia starych obrazów
rozkwitła w Wenecji do takiego stopnia, że nawet eksperci są regularnie mamieni przez wszystkie powzięte
zabezpieczenia - malowanie ciemnymi barwami, pociąganie brudem, zawieszanie nad dymem, dziurawie-
nie, a potem odczyszczanie. Es ist eine heillose aber grosse Kunst. Nikt tu nie powinien kupować obra-
zów"116. Galeria-sklep Sanquirica była odbierana przez cudzoziemców z niesmakiem, łamała bowiem pew-
ne zasady, była w złym guście. Lecomte poleca swojemu czytelnikowi, aby odwiedził ją jako jedną z naj-
dziwniejszych osobliwości miasta"7.
Bardzo ważną rolę w systemie rynku sztuki odgrywały autorytety i wybitne osobistości miasta. W przy-
padku Wenecji tego okresu niezwykłą pozycję zyskał sobie przewodniczący weneckiej Akademii, Leopoldo
Cicognara (il. I)118. Jest on niewątpliwie symbolem dwóch okresów weneckiej historii - napoleońskiego
1,6 A. D. von Binzer, Venedig im Jahre 1844, t. 2, s. 362-365; cyt. za Perry, op. cit., s. 80.
117 „Ta kolekcja, znana pod imieniem Muzeum Sanquirica, jest największą i najdziwniejszą, która znajduje się w Wenecji
i byłoby wielką stratą gdyby cudzoziemiec jej nie obejrzał", G. Lecomte, cyt. za Zorzi, Venezia scomparsa..., s. 265.
"h O Cicognarze: F. Fe di, L'ideologia del Bello. Leopoldo Cicognara e il classicismo fra settecento e ottocento, Milano
1990; F Haskell, Leopoldo Cicognara e la cultura del Néoclassicisme 1780-1830, [w:] Venezia nell'età di Canova [kat. wyst.],