DOI Artikel:
Krasny, Piotr: Lwowskie środowisko artystyczne wobec idei symbiozy sztuk w wystroju i wyposażeniu wnętrz sakralnych (1730 - 1780)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14574#0173
LWOWSKIE ŚRODOWISKO ARTYSTYCZNE WOBEC IDEI SYMBIOZY SZTUK
161
7. Lwów, kościół Dominikanów, jednolity wystrój wnętrza, lata 60. XVIII w.,
koncepcja architektoniczna Jan de Witte, rzeźby Antoni Osiński,
Maciej Polejowski i inni. Fot. P. Jamski
bębna kopuły, w celu zatarcia przejścia pomiędzy formami architektonicznymi o zróżnicowanej skali i for-
mule, zastosował nieco wcześniej Kilian Ignaz Dientzenhofer w części prezbiterialnej kościoła św. Mikołaja
na Małej Stranie w Pradze (od 1737)83.
Dominikańskie posągi, zajmujące w przestrzeni kościoła miejsce przypisywane zwykle malowidłom,
głosiły również treści podobne do przesłania fresków sklepiennych w lwowskich świątyniach Bernardynów
i Jezuitów. Dwie dynamiczne figury, zawieszone nad arkadami otwartymi ku prezbiterium i przęsłu chóro-
wemu ukazywały bowiem św. Augustyna, twórcę jednej z najdawniejszych reguł zakonnych, i św. Domini-
ka, który nadał tę regułę założonemu przez siebie Zakonowi Kaznodziejskiemu. Nieco poniżej obu świę-
tych, wstępujących do chwały niebios, rozstawiono parami posągi reprezentantów zakonów posługujących
się regułą augustiańską, ukazanych na podstawie rycin z dzieła Filippa Bonanniego Imagines singulorum
ordinum ecclesiasticorurrłĄ. W ten sposób zamanifestowano, że zasady życia i działalności dominikanów
mają źródła w regule ułożonej przez wielkiego Ojca Kościoła i przyjętej z pożytkiem dla chwały Bożej
przez liczne zgromadzenia zakonne. Wyszukany program treściowy mieścił się znakomicie w ramach pro-
83 P. Krasny. Kilka uwag na marginesie książki Zbigniewa Hornunga o Janie de Wittem, „Barok. Historia-Literatura-
Sztuka", III, 1996, nr 1, s. 250-251, il. 2. O wystroju części prezbiterialnej kościoła św. Mikołaja na Małej Stranie w Pradze zob.
zwłaszcza: M. H o r y n a, Dientzenhoferové, Praha 1998, s. 123, 140-141 (z odsyłaczami do wcześniejszych opracowań na temat
tego dzieła).
84 F. В o n a n n i, Imagines singulorum ordinum ecclesiasticorum, pars prima, Ntirnberg 1738, s. 1^-5. Zob. też Bochnak,
op. cit., s. 5-9.
161
7. Lwów, kościół Dominikanów, jednolity wystrój wnętrza, lata 60. XVIII w.,
koncepcja architektoniczna Jan de Witte, rzeźby Antoni Osiński,
Maciej Polejowski i inni. Fot. P. Jamski
bębna kopuły, w celu zatarcia przejścia pomiędzy formami architektonicznymi o zróżnicowanej skali i for-
mule, zastosował nieco wcześniej Kilian Ignaz Dientzenhofer w części prezbiterialnej kościoła św. Mikołaja
na Małej Stranie w Pradze (od 1737)83.
Dominikańskie posągi, zajmujące w przestrzeni kościoła miejsce przypisywane zwykle malowidłom,
głosiły również treści podobne do przesłania fresków sklepiennych w lwowskich świątyniach Bernardynów
i Jezuitów. Dwie dynamiczne figury, zawieszone nad arkadami otwartymi ku prezbiterium i przęsłu chóro-
wemu ukazywały bowiem św. Augustyna, twórcę jednej z najdawniejszych reguł zakonnych, i św. Domini-
ka, który nadał tę regułę założonemu przez siebie Zakonowi Kaznodziejskiemu. Nieco poniżej obu świę-
tych, wstępujących do chwały niebios, rozstawiono parami posągi reprezentantów zakonów posługujących
się regułą augustiańską, ukazanych na podstawie rycin z dzieła Filippa Bonanniego Imagines singulorum
ordinum ecclesiasticorurrłĄ. W ten sposób zamanifestowano, że zasady życia i działalności dominikanów
mają źródła w regule ułożonej przez wielkiego Ojca Kościoła i przyjętej z pożytkiem dla chwały Bożej
przez liczne zgromadzenia zakonne. Wyszukany program treściowy mieścił się znakomicie w ramach pro-
83 P. Krasny. Kilka uwag na marginesie książki Zbigniewa Hornunga o Janie de Wittem, „Barok. Historia-Literatura-
Sztuka", III, 1996, nr 1, s. 250-251, il. 2. O wystroju części prezbiterialnej kościoła św. Mikołaja na Małej Stranie w Pradze zob.
zwłaszcza: M. H o r y n a, Dientzenhoferové, Praha 1998, s. 123, 140-141 (z odsyłaczami do wcześniejszych opracowań na temat
tego dzieła).
84 F. В o n a n n i, Imagines singulorum ordinum ecclesiasticorum, pars prima, Ntirnberg 1738, s. 1^-5. Zob. też Bochnak,
op. cit., s. 5-9.