DOI Artikel:
Schaaf, Ulrich: Kościoły Pokoju w Jaworze i Świdnicy w drugiej połowie lat 50. XVII wieku. Rekonstrukcja dziejów budowy i formy architektonicznej
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.39128#0132
132
ULRICH SCHAAF
15. Świdnica, kościół Pokoju, elewacja zachodnia, rekonstrukcja U. Schaaf
Fritscha z 1886 r., która została opracowana na podstawie ustnych przekazów94. Przedstawia ona jeden
słup, który sięga ok. 2 m w głąb, gdzie łączy się z podwaliną. Całość jest usztywniona dwoma mieczami
stopowymi. Konstrukcja ze słupami sięgającymi w głąb gruntu była w połowie XVII w. już rozwiązaniem
przestarzałym95, ale za jej zastosowaniem przemawia nie tylko informacja o uszkodzonych w sześć lat po
budowie dolnych końcówkach słupów głównych96, ale także dążenie von Sebischa do uzyskania lepszej
stabilności konstrukcji.
Pulpitowe dachy krokwiowo-jętkowe mają identyczną konstrukcję nad nawami bocznymi zarówno
korpusu nawowego, jak i transeptu. Wiązary pełne pokrywają się z ramami poprzecznymi konstrukcji
szkieletowej, a wiązary niepełne z belkowaniem pomiędzy tymi ramami. W odróżnieniu od kościoła
jaworskiego w świdnickim kościele dachy pulpitowe nie mają konstrukcji stolcowej, co wynika z mniej-
szej rozpiętości naw bocznych.
Konstrukcja dachowa nad nawami środkowymi korpusu i transeptu to więźba dwujętkowa z leżącą
konstrukcją stolcową po obu stronach i środkową konstrukcją storczykową. Wiązary pełne i niepełne
pokrywają się zasadniczo z konstrukcyjnymi ramami poprzecznymi oraz belkowaniami między nimi.
94 Fritsch, op. cit., s. 603.
95 Według niektórych badaczy konstrukcja taka występuje do XIV w., zob. G. Binding, U. Mainzer, A. Wiedenau, Kleine
Kunstgeschichte des deutschen Fachwerkbaus, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1989, s. 54.
96 Goguel, op. cit., s. 52.
ULRICH SCHAAF
15. Świdnica, kościół Pokoju, elewacja zachodnia, rekonstrukcja U. Schaaf
Fritscha z 1886 r., która została opracowana na podstawie ustnych przekazów94. Przedstawia ona jeden
słup, który sięga ok. 2 m w głąb, gdzie łączy się z podwaliną. Całość jest usztywniona dwoma mieczami
stopowymi. Konstrukcja ze słupami sięgającymi w głąb gruntu była w połowie XVII w. już rozwiązaniem
przestarzałym95, ale za jej zastosowaniem przemawia nie tylko informacja o uszkodzonych w sześć lat po
budowie dolnych końcówkach słupów głównych96, ale także dążenie von Sebischa do uzyskania lepszej
stabilności konstrukcji.
Pulpitowe dachy krokwiowo-jętkowe mają identyczną konstrukcję nad nawami bocznymi zarówno
korpusu nawowego, jak i transeptu. Wiązary pełne pokrywają się z ramami poprzecznymi konstrukcji
szkieletowej, a wiązary niepełne z belkowaniem pomiędzy tymi ramami. W odróżnieniu od kościoła
jaworskiego w świdnickim kościele dachy pulpitowe nie mają konstrukcji stolcowej, co wynika z mniej-
szej rozpiętości naw bocznych.
Konstrukcja dachowa nad nawami środkowymi korpusu i transeptu to więźba dwujętkowa z leżącą
konstrukcją stolcową po obu stronach i środkową konstrukcją storczykową. Wiązary pełne i niepełne
pokrywają się zasadniczo z konstrukcyjnymi ramami poprzecznymi oraz belkowaniami między nimi.
94 Fritsch, op. cit., s. 603.
95 Według niektórych badaczy konstrukcja taka występuje do XIV w., zob. G. Binding, U. Mainzer, A. Wiedenau, Kleine
Kunstgeschichte des deutschen Fachwerkbaus, Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1989, s. 54.
96 Goguel, op. cit., s. 52.