DOI Artikel:
Skrodzka, Agnieszka: Nagrobki osobistości z końca XVIII i 1. połowy XIX stulecia na Cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.39128#0179
NAGROBKI OSOBISTOŚCI Z KOŃCA XVIII I 1. POŁOWY XIX STULECIA...
179
5. Konstanty Hegel, nagrobek Samuela Leopolda Neumanna, po 1844. Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie.
Fot. A. Skrodzka
6. Konstanty Hegel, nagrobek Samuela Leopolda Neumanna, fragment, po 1844.
Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Fot. A. Skrodzka
Hegla, profesora rzeźby i rysunku ornamentacyjnego warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, pozostającego
pod wpływem twórczości zarówno Canovy, jak i Thorvaldsena47 (ił. 5, 6). Autorstwo Hegla potwierdza
sporządzony przez samego artystę wykaz dzieł własnych, opublikowany w „Dzienniku Warszawskim”
w 1854 r.48 Samuel Neumann był od 1836 r. członkiem Kolegium kościelnego gminy ewangelicko-augs-
burskiej, p.o. prezydującego w radzie opiekuńczej domu dla starców tego wyznania49. Uosobienie Gminy
zostało przestawione w konwencji żałobnicy - jako kobieta pogrążona w smutku, stojąca w kontrapoście
47 Wójcicki, op. cit., s. 251; Orłowicz, Przewodnik po cmentarzach warszawskich..., s. 33; A. Melbechowska-Luty, Kon-
stanty Hegel - rzeźbiarz warszawski, „Biuletyn Historii Sztuki”, XL, 1978, nr 3, s. 326-327; eadem, Hegel Konstanty, [w:] Słownik
artystów..., t. 3, red. J. Maurin Białostocka, J. Deiwojed, Wrocław 1979, s. 41-42, 43.
48 Mozaika dziennikarska, „Dziennik Warszawski”, 1854, nr 286, s. 2; Melbechowska-Luty, Hegel Konstanty, s. 41-42;
Kwiatkowska, Rzeźbiarze warszawscy..., s. 53.
49 Samuel Leopold Neumann, s.v„ [w:] Nekrologi, t. 1, s. 388, nr 4664; Jenike, op. cit., s. 70-71.
179
5. Konstanty Hegel, nagrobek Samuela Leopolda Neumanna, po 1844. Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie.
Fot. A. Skrodzka
6. Konstanty Hegel, nagrobek Samuela Leopolda Neumanna, fragment, po 1844.
Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Fot. A. Skrodzka
Hegla, profesora rzeźby i rysunku ornamentacyjnego warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych, pozostającego
pod wpływem twórczości zarówno Canovy, jak i Thorvaldsena47 (ił. 5, 6). Autorstwo Hegla potwierdza
sporządzony przez samego artystę wykaz dzieł własnych, opublikowany w „Dzienniku Warszawskim”
w 1854 r.48 Samuel Neumann był od 1836 r. członkiem Kolegium kościelnego gminy ewangelicko-augs-
burskiej, p.o. prezydującego w radzie opiekuńczej domu dla starców tego wyznania49. Uosobienie Gminy
zostało przestawione w konwencji żałobnicy - jako kobieta pogrążona w smutku, stojąca w kontrapoście
47 Wójcicki, op. cit., s. 251; Orłowicz, Przewodnik po cmentarzach warszawskich..., s. 33; A. Melbechowska-Luty, Kon-
stanty Hegel - rzeźbiarz warszawski, „Biuletyn Historii Sztuki”, XL, 1978, nr 3, s. 326-327; eadem, Hegel Konstanty, [w:] Słownik
artystów..., t. 3, red. J. Maurin Białostocka, J. Deiwojed, Wrocław 1979, s. 41-42, 43.
48 Mozaika dziennikarska, „Dziennik Warszawski”, 1854, nr 286, s. 2; Melbechowska-Luty, Hegel Konstanty, s. 41-42;
Kwiatkowska, Rzeźbiarze warszawscy..., s. 53.
49 Samuel Leopold Neumann, s.v„ [w:] Nekrologi, t. 1, s. 388, nr 4664; Jenike, op. cit., s. 70-71.