Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (31.1987)

szwajcarska od Hodłera do naszych dni (1965); Malarstwo angielskie od Hogartha do Turnera
(1967)3; Malarstwo weneckie XV—XVIII w. (1968); Grafika związana z Brueglem (katalog
powielony na kseroksie, 1969); Grafika Hieronima Соска oraz Tematy rodzajowe w grafice
francuskiej i angielskiej (kseroksy, 1970); Oddziaływanie Durera (kseroks, 1971); Grafika Lu-
casa Cranacha St., Stefano delia Bella (kseroksy) oraz Narodziny krajobrazu nowożytnego
(1972); Malarstwo francuskie XVII—XX w. ze zbiorów Ermitażu oraz Max Slevogt (1973);
Malarstwo włoskie osiemnastego wieku, Amerykański Zachód oraz Sztuka baroku w Niem-
czech (1974); Portret rosyjski i radziecki oraz J. J. Grandville (omówienie w „Roczniku Mu-
zeum Narodowego" 1975); Malarstwo portretu we Francji, Dwieście lat malarstwa amerykań-
skiego oraz Mistrzowie grafiki europejskiej ze zbiorów sztuki Uniwersytetu w Leodium (1976)4;
Dwieście lat malarstwa drezdeńskiego (1977); Bogowie i herosi w grafice i na monecie antycz-
nej (kseroks), Mihâly Munkacsy 1844—1900, Théophile-Alexandre Steinlen 1859—1923, oraz
Tysiąc lat ikony bułgarskiej (1978); Malarstwo rumuńskie ze zbiorów bukareszteńskich (1979);
Złoty wiek Antwerpii, wystawa ze zbiorów Gabinetu Rysunków i Rycin miasta Antwerpii, oraz
Najcenniejsze rysunki obce ze zbiorów polskich (1980, ta ostatnia wystawa była uprzednio
eksponowana za granicą, o czym dalej). Wreszcie: Ars emblematica oraz Czeski kubizm, wy-
stawa przygotowana przez Galerię Narodową w Pradze ze zbiorów własnych (1981); w roku
następnym Czeskie i słowackie malarstwo pejzażowe 1850—1950 (1982). W 1984 г., w 500-letnią
rocznicę śmierci mistrza, obchodzoną uroczyście przez cały świat, zorganizowana została wy-
stawa Echa Rafaela. Nie było możliwości eksponowania dzieł artysty—jedyny obraz Rafaela
w zbiorach polskich Portret młodzieńca z kolekcji Czartoryskich w Krakowie, zaginął w czasie
ostatniej wojny. Pokazano więc ryciny i obrazy, w których widać wpływ Rafaela, szczególnie
w dziełach niemieckiego romantyzmu i neoklasycyzmu, tak bardzo zafascynowanych klasyczną
urodą dzieł mistrza (wystawie towarzyszył jedynie katalog kserograficzny). W tym samym roku
1984 z leningradzkiego Ermitażu przybyły dzieła Rembrandta i jego uczniów: dwa obrazy
mistrza, 10 dzieł jego uczniów i 20 rycin. Wreszcie w 1985 r. można było oglądać monograficz-
ną wystawę Siqueirosa oraz Sztukę czeską przełomu XIX/XX wieku.

To wyliczenie wystaw organizowanych przez Galerię Sztuki Obcej ma dać pojęcie o różno-
rodności pokazów udostępnianych polskiej publiczności. Wypada jednak powiedzieć, że waga
i znaczenie poszczególnych wystaw nie były jednakowe. Niektóre, jak choćby Malarstwo fran-
cuskie od Davida do Cézanne'a, Rembrandt i jego krąg. Vincent van Gogh, czy Narodziny
krajobrazu nowożytnego trafiały celnie w zainteresowania publiczności. Ale na niektórych

3 Aneksem do wystawy był pokaz Sztuka angielska w zbiorach polskich. Pamiętnik wystawy : Polska i Anglia,
Stosunki kulturalno-artystyczne, ukazał się w 1974 r.

4 Wystawy po roku 1975 omawia C. Żółtowska, A. Wystawy w gmachu głównym, [w:] Wystawy
Muzeum Narodowego w Warszawie 1976—1982. Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie, XXIX, 1985,
s. 165—183.

5*

67