DOI Heft:
Część pierwsza
DOI Artikel:Kaszyńska, Daria; Pannenko, Iwona; Prosnakowa, Joanna; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Ocena warunków profilaktycznych dotyczących ekspozycji i przechowywania zbiorów w Muzeum Narodowym w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19634#0186
Pion konserwatorski w Muzeum Narodowym w zależności od charakteru zagrożeń może podjąć
działania zwalczające we własnym zakresie, albo przy udziale jednostek administracyjno-gospo-
darczych. Są jednakże zagrożenia, które mogą być wyeliminowane przy współudziale wszystkich
służb i pracowników muzealnych jak i zagrożenia, które mogą być usunięte przez właściwe
decyzje władz nadrzędnych.
Jednym z najpoważniejszych zagrożeń zbiorów w Muzeum Narodowym jest zły stan technicz-
ny, ograniczenie funkcji ekspozycyjnych jak i powierzchni gmachu.
Budowę gmachu Muzeum Narodowego zakończono w 1938 roku z myślą o utworzeniu
przede wszystkim galerii narodowej. Kubatura jego wynosi: 152,400 m3. Był to w owym czasie
jeden z najpiękniejszych i nowocześniejszych gmachów muzealnych w Europie, zlokalizowany
w miejscu reprezentacyjnym, opartym o zieleń skarpy wiślanej. Wybudowany był bardzo sta-
rannie, z materiałów, które zapewniały właściwą izolację termiczną i warunki klimatyczne,
z zastosowaniem we wnętrzach materiałów buforowych. Zbiory mogły być w tym gmachu
gromadzone i przechowywane zgodnie z ówcześnie pojętą profilaktyką, gdyż budynek spełniał
podstawowe wymogi w tym zakresie. Posiadał odpowiednie powierzchnie magazynowe, sale
ekspozycyjne z górnym światłem, oświetlenie sztuczne jedynie żarowe, zaplecze z dogodnym
podjazdem do transportowania obiektów, windy towarowe oraz urządzenia klimatyzacyjne.
Minęło 48 lat od daty otwarcia Muzeum. Budynek jest w stałym użytkowaniu. Trzy lata
temu został zakwalifikowany do generalnego remontu. W każdej chwili grożą awarie podsta-
wowych urządzeń wodno-kanalizacyjnych i instalacji centralnego ogrzewania. Wspaniała niegdyś
stolarka budowlana, nie zawsze troskliwie konserwowana, nie spełnia obecnie wymogów szczel-
ności; dotyczy to zwłaszcza stolarki okiennej.
Reprezentacyjna lokalizacja gmachu okazała się obecnie, w związku z rozbudową podziemnej
linii kolejowej, biegnącej w bezpośrednim sąsiedztwie, równolegle do budynku, niewłaściwa.
Powstające mikrowstrząsy przenoszą się na mury gmachu Muzeum i powodują, przy braku
amortyzacji gablot, przemieszczanie niektórych delikatnych i lekkich obiektów. Również
skażenie atmosfery w tym punkcie Warszawy, wynikłe ze wzmożonego ruchu samochodowego,
przekracza wielokrotnie dopuszczalne normy3.
W związku z przejęciem przez Muzeum Wojska Polskiego części gmachu, zmniejszyła się
powierzchnia użytkowa (zwłaszcza magazynów) i ograniczone zostały funkcje gmachu przez
utratę części sal, jednej z klatek schodowych, dodatkowego wejścia jak i podjazdu do rozłado-
wywania obiektów. Wynikiem takiej sytuacji, reprezentacyjny hol główny jest jedynym miejscem,
gdzie można załadowywać i rozładowywać obiekty przywożone na wystawy czasowe i nasze,
wywożone z Muzeum, a sale ekspozycyjne na parterze (ekspozycja stała) służą jako ciąg komu-
nikacyjny dla pracowników, łącząc część administracyjną gmachu z galeriami.
3 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 IX 1980 r. określające dopuszczalne stężenia zanieczyszczeń
powietrza.
182
działania zwalczające we własnym zakresie, albo przy udziale jednostek administracyjno-gospo-
darczych. Są jednakże zagrożenia, które mogą być wyeliminowane przy współudziale wszystkich
służb i pracowników muzealnych jak i zagrożenia, które mogą być usunięte przez właściwe
decyzje władz nadrzędnych.
Jednym z najpoważniejszych zagrożeń zbiorów w Muzeum Narodowym jest zły stan technicz-
ny, ograniczenie funkcji ekspozycyjnych jak i powierzchni gmachu.
Budowę gmachu Muzeum Narodowego zakończono w 1938 roku z myślą o utworzeniu
przede wszystkim galerii narodowej. Kubatura jego wynosi: 152,400 m3. Był to w owym czasie
jeden z najpiękniejszych i nowocześniejszych gmachów muzealnych w Europie, zlokalizowany
w miejscu reprezentacyjnym, opartym o zieleń skarpy wiślanej. Wybudowany był bardzo sta-
rannie, z materiałów, które zapewniały właściwą izolację termiczną i warunki klimatyczne,
z zastosowaniem we wnętrzach materiałów buforowych. Zbiory mogły być w tym gmachu
gromadzone i przechowywane zgodnie z ówcześnie pojętą profilaktyką, gdyż budynek spełniał
podstawowe wymogi w tym zakresie. Posiadał odpowiednie powierzchnie magazynowe, sale
ekspozycyjne z górnym światłem, oświetlenie sztuczne jedynie żarowe, zaplecze z dogodnym
podjazdem do transportowania obiektów, windy towarowe oraz urządzenia klimatyzacyjne.
Minęło 48 lat od daty otwarcia Muzeum. Budynek jest w stałym użytkowaniu. Trzy lata
temu został zakwalifikowany do generalnego remontu. W każdej chwili grożą awarie podsta-
wowych urządzeń wodno-kanalizacyjnych i instalacji centralnego ogrzewania. Wspaniała niegdyś
stolarka budowlana, nie zawsze troskliwie konserwowana, nie spełnia obecnie wymogów szczel-
ności; dotyczy to zwłaszcza stolarki okiennej.
Reprezentacyjna lokalizacja gmachu okazała się obecnie, w związku z rozbudową podziemnej
linii kolejowej, biegnącej w bezpośrednim sąsiedztwie, równolegle do budynku, niewłaściwa.
Powstające mikrowstrząsy przenoszą się na mury gmachu Muzeum i powodują, przy braku
amortyzacji gablot, przemieszczanie niektórych delikatnych i lekkich obiektów. Również
skażenie atmosfery w tym punkcie Warszawy, wynikłe ze wzmożonego ruchu samochodowego,
przekracza wielokrotnie dopuszczalne normy3.
W związku z przejęciem przez Muzeum Wojska Polskiego części gmachu, zmniejszyła się
powierzchnia użytkowa (zwłaszcza magazynów) i ograniczone zostały funkcje gmachu przez
utratę części sal, jednej z klatek schodowych, dodatkowego wejścia jak i podjazdu do rozłado-
wywania obiektów. Wynikiem takiej sytuacji, reprezentacyjny hol główny jest jedynym miejscem,
gdzie można załadowywać i rozładowywać obiekty przywożone na wystawy czasowe i nasze,
wywożone z Muzeum, a sale ekspozycyjne na parterze (ekspozycja stała) służą jako ciąg komu-
nikacyjny dla pracowników, łącząc część administracyjną gmachu z galeriami.
3 Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 IX 1980 r. określające dopuszczalne stężenia zanieczyszczeń
powietrza.
182