Muzeum Narodowe <Krakau> [Hrsg.]: Rozprawy i Sprawozdania Muzeum Narodowego w Krakowie (4.1954-55(1956))

zespołach. Cykl przedstawień świeckich złożony z dużych, prawie kwadra-
towych płaszczyzn, z figurami dochodzącymi do wysokości czternastu centy-
metrów, tworzy zespół jednolity zarówno pod względem treści, jak i formy.
Kompozycja scen polega na stosowaniu jednoosiowego, symetrycznego układu.
Kanon postaciowy dzięki płynnym, miękkim konturom jest typowo baro-
kowy, figury pełne przekonywującej prawdy zarówno w swoim ruchu, jak
wyrazie. Widoczne jest dążenie do pewnej dekoratywności, połączonej z wy-

Ryc. 68. Zaloty, płycina w drzwiczkach sekretarzyka z r. 1648.

bitnie realistycznym sposobem widzenia przedmiotów. Ujęcie poszczególnych
scen bywa niemal graficzne, płaskie, popadające w drobiazgowość z uwzględ-
nieniem takich szczegółów, jak koronki przy kołnierzach, obcasy u butów itp.
Wybrany tu przez autora jakby medalierski sposób przedstawienia nie po-
zwolił mu na wprowadzenie więcej niż dwóch planów, ograniczając arty-
styczne środki wyrazu do wypukłych jak na medalach akcesoriów planu
pierwszego i płaskiego, linearnie traktowanego tła. Operowanie większymi,
jednobarwnymi płaszczyznami z przewagą linii pionowych ograniczyło
w pewnej mierze efekty kolorystyczne, wynikające z zastosowania różno-
barwnej mozaiki drzewnej, do przedstawień znajdujących się na rewersach
drzwi.

Zupełnie inaczej zostało rozwiązane zagadnienie kompozycji scen biblij-