DOI article:
Dzieduszycki, Antoni: Obrazy Alessandra Magasca w Zbiorach Polskich
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.24581#0242
czątku następnego często współpracował z takimi pejzażystami, jak Ta-
vella, Spera, Marco Ricci 4.
W roku 1711 Magnasco wrócił do Mediolanu i przebywał tam prawie
bez przerwy do roku 1735. W okresie tym Magnasco okrzepł artystycznie,
usamodzielnił się i wyzwolił ze współpracy z innymi malarzami, co uwi-
daczniało się wyraźnie zarówno w jego technice malowania jak i w trak-
towaniu tematów, wśród których najczęściej pojawiają się sceny z życia
mnichów oraz pejzaże ze sztafażem figuralnym.
W tym czasie artysta doprowadził także do perfekcji technikę swego
mistrza, określaną jako umiejętność „dipingere di tocco”, lub „tocchi
sprezzanti”, przez co krajobrazy jego stają się nieomal „impresjonistycz-
ne”. Szkicowy charakter owej techniki oraz wypracowanie schematów
kompozycyjnych, a także motywów krajobrazowych i figuralnych, pozwa-
lały artyście na szybkie malowanie obrazów, które tworzył niemal seryj-
nie, głównie na zamówienie gubernatora Mediolanu hrabiego Colloredo 5,
wielkiego księcia Toscanii, jak również licznych książąt i klasztorów6.
W roku 1731 nastąpił przełom w twórczości Magnasca; odtąd przez
następnych kilka lat w jego obrazach dominują akcenty dramatyczne,
a koloryt ich staje się niemal monochromiczny.
W roku 1735 Magnasco opuścił Mediolan. Był do tego jakby zmuszony
nadejściem rokoka. Do Mediolanu przybył Giambattista Tiepolo; współ-
cześni woleli teraz ujęcie świata bardziej wesołe i jasne. Dla malarza eks-
tatycznych wizji, dramatycznych kontrastów i ponurych scen z życia drę-
czonych pokusami mnichów nie było już miejsca. Wrócił więc do Genui,
gdzie żył w osamotnieniu, malując jednak aż do śmierci, która nastąpiła
12 marca 1749 roku. Dzieła z tego okresu charakteryzuje jakby czę-
ściowy nawrót do stylu z okresu młodzieńczego, cechują je delikatniejsze
wibracje barw i pogodny koloryt. Mają też one charakter bardziej syn-
tetyczny.
W późniejszych latach twórczość Magnasca popadła w zupełne zapom-
nienie, a jego obrazy przypisywano innym artystom, lub uważano za
„dzieła nieznanego malarza włoskiego”. W wieku XIX tacy artyści jak
Delacroix czy Courbet zachwycali się jego pejzażami, nie znając nawet na-
4 Z tego też czasu pochodzi obraz Paese biancho di Livorno, sygnowany w w.
XVIII następująco: „Figura di Alessandro Magnasco di Genova, erbe di Niccola van
Oubrachen, e l’aqua e i sassi di Marco Ricci Veneziano”. (Cytuję za D e 1 o g u, o. c.,
s. 72).
0 Grupa obrazów Magnasca, pochodząca z lat 1719—1725, nazwana została nawet
serią gubernatora Mediolanu (D e 1 o g u, o. c., s. 84).
6 O popularności Magnasca w tym czasie może świadczyć fakt, że jego naśla-
dowcy, jak Ciccio czy Coppa, których dzieł pełne są pałace Mediolanu i Brescii,
nigdy się na nich nie podpisywali, chcąc, by uchodziły za dzieła mistrza (D e 1 o g u,
o. c., s. 106)
237
vella, Spera, Marco Ricci 4.
W roku 1711 Magnasco wrócił do Mediolanu i przebywał tam prawie
bez przerwy do roku 1735. W okresie tym Magnasco okrzepł artystycznie,
usamodzielnił się i wyzwolił ze współpracy z innymi malarzami, co uwi-
daczniało się wyraźnie zarówno w jego technice malowania jak i w trak-
towaniu tematów, wśród których najczęściej pojawiają się sceny z życia
mnichów oraz pejzaże ze sztafażem figuralnym.
W tym czasie artysta doprowadził także do perfekcji technikę swego
mistrza, określaną jako umiejętność „dipingere di tocco”, lub „tocchi
sprezzanti”, przez co krajobrazy jego stają się nieomal „impresjonistycz-
ne”. Szkicowy charakter owej techniki oraz wypracowanie schematów
kompozycyjnych, a także motywów krajobrazowych i figuralnych, pozwa-
lały artyście na szybkie malowanie obrazów, które tworzył niemal seryj-
nie, głównie na zamówienie gubernatora Mediolanu hrabiego Colloredo 5,
wielkiego księcia Toscanii, jak również licznych książąt i klasztorów6.
W roku 1731 nastąpił przełom w twórczości Magnasca; odtąd przez
następnych kilka lat w jego obrazach dominują akcenty dramatyczne,
a koloryt ich staje się niemal monochromiczny.
W roku 1735 Magnasco opuścił Mediolan. Był do tego jakby zmuszony
nadejściem rokoka. Do Mediolanu przybył Giambattista Tiepolo; współ-
cześni woleli teraz ujęcie świata bardziej wesołe i jasne. Dla malarza eks-
tatycznych wizji, dramatycznych kontrastów i ponurych scen z życia drę-
czonych pokusami mnichów nie było już miejsca. Wrócił więc do Genui,
gdzie żył w osamotnieniu, malując jednak aż do śmierci, która nastąpiła
12 marca 1749 roku. Dzieła z tego okresu charakteryzuje jakby czę-
ściowy nawrót do stylu z okresu młodzieńczego, cechują je delikatniejsze
wibracje barw i pogodny koloryt. Mają też one charakter bardziej syn-
tetyczny.
W późniejszych latach twórczość Magnasca popadła w zupełne zapom-
nienie, a jego obrazy przypisywano innym artystom, lub uważano za
„dzieła nieznanego malarza włoskiego”. W wieku XIX tacy artyści jak
Delacroix czy Courbet zachwycali się jego pejzażami, nie znając nawet na-
4 Z tego też czasu pochodzi obraz Paese biancho di Livorno, sygnowany w w.
XVIII następująco: „Figura di Alessandro Magnasco di Genova, erbe di Niccola van
Oubrachen, e l’aqua e i sassi di Marco Ricci Veneziano”. (Cytuję za D e 1 o g u, o. c.,
s. 72).
0 Grupa obrazów Magnasca, pochodząca z lat 1719—1725, nazwana została nawet
serią gubernatora Mediolanu (D e 1 o g u, o. c., s. 84).
6 O popularności Magnasca w tym czasie może świadczyć fakt, że jego naśla-
dowcy, jak Ciccio czy Coppa, których dzieł pełne są pałace Mediolanu i Brescii,
nigdy się na nich nie podpisywali, chcąc, by uchodziły za dzieła mistrza (D e 1 o g u,
o. c., s. 106)
237