DOI Artikel:
Skias, Andreas: To para tēn Phylēn antron tou Panos: kata tas anaskaphas tōn etōn 1900 kai 1901
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14365#0035
ΑΕ 1918
Το παρά τήν Φυλήν άντρον τον Πανός ύπδ Ά. Σκιά. 25
Οβδοΐι. ά. £Πθθ1ι. Ι,ίΙΙθΓ&ΙιΐΓ5 II σελ. 607). Έτο
δ' έπόμενον νά ελθη ό άνήρ εις τό ίερον τούτο του
Πανός, επειδή το γένος των Κηρύκων, είς δ άνή-
κεν ό τε ίεροκήρυξ και ό δαδοΰχος τοΟ έν Ελευ-
σΐνι ίερου, ώδήγει την προς τον Πύθιον Απόλλωνα
θεωρίαν, ήτις έπέμπετο οτε ήθελον παρατηρηθή
άστραπαί δΥ "Αρματος 1- . Βεβαιούμενης δέ ούτω
της ταυτότητος τοΟ προσώπου τοΟ Νικαγόρου, ή
συμπλήρίυσις του ονόματος του πατρός αύτου,
γνωστοΟ οντος έκ τοΟ Σου'ίδα, δύναται θεωρηθη
επίσης βεβαία. Επειδή δέ τό μετά το δαδουχήσαν-
τος προστεθειμένον τοΓν ^εοΓν είνε γεγραμμένον δια
μικρότερων γραμμάτων και έν στενώ χώρω, εικάζω
δτι προσετέθη κατόπιν, επειδή άνευ αύτου δέν θα
έφαίνετο ό'τι ό πατήρ του" Νικαγόρου υπήρξε δα-
δουχος των Έλευσινιακών θεών. Πιθανώτατα λοι-
πόν υπήρχε δαδοΟ/ος και του έν τω Νυμφαία» τών
Φυλασίων ίερου, προς όνήδύνατο νά γίνη σύγχυσις.
Ή άπό δαδούχων καταγωγή και πασα προς δα-
δούχους συγγένεια έθεωρεΐτο κατά τους ΊΡωμαϊ-
κούς χρόνους ως τίτλος ευγενείας, ώς φαίνεται εκ
τε τοΟ Παυσανίου I, 37, 1 και εξ επιγραφών^ .
Διά τούτο και έν τή παρούση επιγραφή στ. 2 φαί-
νεται βτι εξαίρεται ή τοιαύτη ευγένεια του Νικα-
γόρου, ώστε νομίζω ό'τι επιτρέπεται νά συμπλη-
ρωθή: Ιδαδούχων προγόνων ένδε\κάκις (ή 'δωδε}-
κάκις) γεγαώς. Έν τω αύτώ στί/ω προ τοΰ Κ υπάρ-
χει μικρόν λείψανον γράμματος, όπερ δύναται νά
είνε 6.
Ή λέξις διβασίην εινε νεοφανής, άλλ' ό τύπος
αυτής εινε όμοιος προς το δύφάσιος. Ή σημασία,
ήν έχει ένταΰθα ή λέξις, και ή συνάφεια αυτής
προς τά ακόλουθα δέν μοι είνε σαφής, άλλ' ή
άνάγνωσις φαίνεται βεβαία. Ή πρώτη αυτής συλ-
λαβή βραχεία ούσα λαμβάνεται έν τω δακτυλικώ
1 ΡοΐΙΟ&Γΐ, Ι.Θ8 Π(ΐγ8ΐβΓΘ8 άΈΙθΙΙδΐδ σελ. 157 και 159 (Ρβ-
Γ18 1914) και ανωτέρω σελ. 15. Περί της ίερωνυμίας των δαδού-
χων ΕουΟδΓί αυτόθι σελ, 195 ϊξ. πρβλ. και σελ. 173 έξ.
% Παυσαν. I, 37, 1: Άκεστίω δε τη Ξενοκλέους τοΰ Σοφο-
κλέους τοΰ Λέοντος τούτους τε ές τόν τέταρτον πρόγονον Λέοντα
δαδούχους πάντας υπήρξε γενέσθαι, και παρά τόν βίον τόν αυτής
πρώτον μεν τόν άδελφόν Σοφοκλέα είδε δαδου-/ουντα, επί δέ τούτο»
τόν ανδα Θεμιστοκλέα, τελευτήσαντος δέ και τούτου Θεόφραστον τον
παΐδα. ΑΕ 1883 σελ. 78 : Ή πόλις Λ. Μέμ,μιον επί βωαώ Θορί-
κιον τόν άπό δαδού"/ων και αρχόντων και στρατηγών και άγωνοθε-
τών. ΑΒ 1894 σελ. 206: [μιεγαλ]ωνύ[μ.ων—εγγο]νον ΰπατικώ[ν.
ά]πο δαδού-/ο^ τόν σεανότατον Τίτον Φλάβιον επί βωμώ.
έξαμέτρω ώς μακρά, έπειδή άκολουθοΰσιν έτεραι δύο
βραχεΤαι.
Έν στ. 3 συνεπλήρωσα φέρ\ω έπειδή προ το (ι)
σώζεται μικρόν λείψανον γράμματος, ό'περ δύναται
νά εινε Ρ. Την έν στ. 4 φράσιν [τ^έλοςηγάΦεον νομίζω
άναφερομένην ωσαύτως είς τήν έν Έλευσΐνι λα-
τρείαν. Πρβλ. Σοφοκλ. Οίο. Κολ. 1500 ού πότ-
νιαι οεμνά τιϋηνοϋνται τέλη '&νατοϊσιν, Εύριπ.
Ίππόλ. 25 σεμνών ές όψιν και τέλη μυστηρίων,
Πλάτων. Πολ. Η' 560 τελουμένου ψυχήν μεγά-
λοισι τέλεσι.
13. Τεμάχιον πίνακος έκ λευκού μαρμάρου έχον-
τος πέριξ προέχον πλαίσιον και άνω άέτωμα, ού
διασώζεται μικρόν μέρος παρά τήν δεξιάν γωνίαν,
είς ήν άνήκει και το όλον τεμάχιον, έλλιπές όν
κάτωθεν και προς άριστεράν. Τψος αυτού" 0,16,
πλάτος 0,75, πάχ. 0,035. Έπί τής έν τω μέσω
βεβαθυσμένης έπιφανείας υπήρχε πιθανώς είκών
γραπτή ολοσχερώς άφανισθεΐσα. Ή οπίσθια έπι-
φάνεια του λίθου εχει έργασίαν τινά, έξ ής φαίνε-
ται δτι ή ό πίναξ είχε καΐ έκεΐ γραπτήν εικόνα καΐ
επομένως άμφότεραι αί πλευραΐ αύτου ήσαν έκτε-
θειμέναι είς θέαν, ή υπέστη ύστερωτέραν έξεργα-
σίαν προς άλλην τινά χρήσιν.
16: τεμάχιον μαρμάρινου πίνακος.
Ή έπι του πλαισίου κιονηδόν κεχαραγμένη έπι-
γραφή πρέπει πιθανώς νά συμπληροοθή: Εύτύχη[ς
άνέΰηκεν].
4
Το παρά τήν Φυλήν άντρον τον Πανός ύπδ Ά. Σκιά. 25
Οβδοΐι. ά. £Πθθ1ι. Ι,ίΙΙθΓ&ΙιΐΓ5 II σελ. 607). Έτο
δ' έπόμενον νά ελθη ό άνήρ εις τό ίερον τούτο του
Πανός, επειδή το γένος των Κηρύκων, είς δ άνή-
κεν ό τε ίεροκήρυξ και ό δαδοΰχος τοΟ έν Ελευ-
σΐνι ίερου, ώδήγει την προς τον Πύθιον Απόλλωνα
θεωρίαν, ήτις έπέμπετο οτε ήθελον παρατηρηθή
άστραπαί δΥ "Αρματος 1- . Βεβαιούμενης δέ ούτω
της ταυτότητος τοΟ προσώπου τοΟ Νικαγόρου, ή
συμπλήρίυσις του ονόματος του πατρός αύτου,
γνωστοΟ οντος έκ τοΟ Σου'ίδα, δύναται θεωρηθη
επίσης βεβαία. Επειδή δέ τό μετά το δαδουχήσαν-
τος προστεθειμένον τοΓν ^εοΓν είνε γεγραμμένον δια
μικρότερων γραμμάτων και έν στενώ χώρω, εικάζω
δτι προσετέθη κατόπιν, επειδή άνευ αύτου δέν θα
έφαίνετο ό'τι ό πατήρ του" Νικαγόρου υπήρξε δα-
δουχος των Έλευσινιακών θεών. Πιθανώτατα λοι-
πόν υπήρχε δαδοΟ/ος και του έν τω Νυμφαία» τών
Φυλασίων ίερου, προς όνήδύνατο νά γίνη σύγχυσις.
Ή άπό δαδούχων καταγωγή και πασα προς δα-
δούχους συγγένεια έθεωρεΐτο κατά τους ΊΡωμαϊ-
κούς χρόνους ως τίτλος ευγενείας, ώς φαίνεται εκ
τε τοΟ Παυσανίου I, 37, 1 και εξ επιγραφών^ .
Διά τούτο και έν τή παρούση επιγραφή στ. 2 φαί-
νεται βτι εξαίρεται ή τοιαύτη ευγένεια του Νικα-
γόρου, ώστε νομίζω ό'τι επιτρέπεται νά συμπλη-
ρωθή: Ιδαδούχων προγόνων ένδε\κάκις (ή 'δωδε}-
κάκις) γεγαώς. Έν τω αύτώ στί/ω προ τοΰ Κ υπάρ-
χει μικρόν λείψανον γράμματος, όπερ δύναται νά
είνε 6.
Ή λέξις διβασίην εινε νεοφανής, άλλ' ό τύπος
αυτής εινε όμοιος προς το δύφάσιος. Ή σημασία,
ήν έχει ένταΰθα ή λέξις, και ή συνάφεια αυτής
προς τά ακόλουθα δέν μοι είνε σαφής, άλλ' ή
άνάγνωσις φαίνεται βεβαία. Ή πρώτη αυτής συλ-
λαβή βραχεία ούσα λαμβάνεται έν τω δακτυλικώ
1 ΡοΐΙΟ&Γΐ, Ι.Θ8 Π(ΐγ8ΐβΓΘ8 άΈΙθΙΙδΐδ σελ. 157 και 159 (Ρβ-
Γ18 1914) και ανωτέρω σελ. 15. Περί της ίερωνυμίας των δαδού-
χων ΕουΟδΓί αυτόθι σελ, 195 ϊξ. πρβλ. και σελ. 173 έξ.
% Παυσαν. I, 37, 1: Άκεστίω δε τη Ξενοκλέους τοΰ Σοφο-
κλέους τοΰ Λέοντος τούτους τε ές τόν τέταρτον πρόγονον Λέοντα
δαδούχους πάντας υπήρξε γενέσθαι, και παρά τόν βίον τόν αυτής
πρώτον μεν τόν άδελφόν Σοφοκλέα είδε δαδου-/ουντα, επί δέ τούτο»
τόν ανδα Θεμιστοκλέα, τελευτήσαντος δέ και τούτου Θεόφραστον τον
παΐδα. ΑΕ 1883 σελ. 78 : Ή πόλις Λ. Μέμ,μιον επί βωαώ Θορί-
κιον τόν άπό δαδού"/ων και αρχόντων και στρατηγών και άγωνοθε-
τών. ΑΒ 1894 σελ. 206: [μιεγαλ]ωνύ[μ.ων—εγγο]νον ΰπατικώ[ν.
ά]πο δαδού-/ο^ τόν σεανότατον Τίτον Φλάβιον επί βωμώ.
έξαμέτρω ώς μακρά, έπειδή άκολουθοΰσιν έτεραι δύο
βραχεΤαι.
Έν στ. 3 συνεπλήρωσα φέρ\ω έπειδή προ το (ι)
σώζεται μικρόν λείψανον γράμματος, ό'περ δύναται
νά εινε Ρ. Την έν στ. 4 φράσιν [τ^έλοςηγάΦεον νομίζω
άναφερομένην ωσαύτως είς τήν έν Έλευσΐνι λα-
τρείαν. Πρβλ. Σοφοκλ. Οίο. Κολ. 1500 ού πότ-
νιαι οεμνά τιϋηνοϋνται τέλη '&νατοϊσιν, Εύριπ.
Ίππόλ. 25 σεμνών ές όψιν και τέλη μυστηρίων,
Πλάτων. Πολ. Η' 560 τελουμένου ψυχήν μεγά-
λοισι τέλεσι.
13. Τεμάχιον πίνακος έκ λευκού μαρμάρου έχον-
τος πέριξ προέχον πλαίσιον και άνω άέτωμα, ού
διασώζεται μικρόν μέρος παρά τήν δεξιάν γωνίαν,
είς ήν άνήκει και το όλον τεμάχιον, έλλιπές όν
κάτωθεν και προς άριστεράν. Τψος αυτού" 0,16,
πλάτος 0,75, πάχ. 0,035. Έπί τής έν τω μέσω
βεβαθυσμένης έπιφανείας υπήρχε πιθανώς είκών
γραπτή ολοσχερώς άφανισθεΐσα. Ή οπίσθια έπι-
φάνεια του λίθου εχει έργασίαν τινά, έξ ής φαίνε-
ται δτι ή ό πίναξ είχε καΐ έκεΐ γραπτήν εικόνα καΐ
επομένως άμφότεραι αί πλευραΐ αύτου ήσαν έκτε-
θειμέναι είς θέαν, ή υπέστη ύστερωτέραν έξεργα-
σίαν προς άλλην τινά χρήσιν.
16: τεμάχιον μαρμάρινου πίνακος.
Ή έπι του πλαισίου κιονηδόν κεχαραγμένη έπι-
γραφή πρέπει πιθανώς νά συμπληροοθή: Εύτύχη[ς
άνέΰηκεν].
4