Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Archaiologikē ephēmeris: periodikon tēs en Athēnais Archaiologikēs Hetaireias (1918)

60 Περι των βασιλικών τάφων της Ακροπόλεως των Μυκηνών.— Θηβαϊκά Ευριπίδεια. αε ΐ9ΐβ

ται, οτι πλήν μιας, ούσης έκ μαλακό0 τεφρού λί- λώς επίχρισμα. Ή δ' εργασία παρ' ούδεμια στήλη

θου της περιχώρου, πάσαι αί λοιπαί ε^νε εκ κιτρι- έχει χαρακτήρα δεικνύοντα οτι αύτη ήτο προωρι-

νωπου πορώδους κογχυλιάτου αγνώστου προελεύ- σμένη νά μείνη ορατή γυμνή. Ότι το επίχρισμα

σεως. Άλλα και μεταξύ τούτων ευρίσκει διαφοράς, και ή γραφή ήδύναντο νά διορΟώσωσι πασαν άτέ-

τέσσαρας δε λέγει συγγενείς προς τήν έςαίρετον λειαν του -προζο^ου, μαρτυρεί ή έν τω μουσείω του

μιαν, πυκνοτέρας δμως ύφής και διαφόρου χρώμα- Βόλου έπιτυμβία εκ Δημητριάδος νεωτέρα στήλη

τος. Και ως προς τήν έργασίαν δέ εύρίσκει διαρο- του θερσαγόρα ( Άρβανιτοπούλλου Κατάλογος ίου

ράς, διότι άλλαι μέντων στηλών εΐνε έπιπεδόγλυ- Μουσείου Βόλου άρ. 61 πρβλ. άρ. 125 ΕοάβηιναΙάί

φοι, άλλαι δ' έχουσιν άπλώς το περίγραμμα των Αίΐιβη. Μϊΐί. 1910, 124, 130). Αύτη δεικνύει έν

εικόνων κεχαραγμένον δια του άκρου της σμίλης. άκόμψω έπιπεδογλύφω άνδρα βαδίζοντα προς δε-

Διακρίνει δέ πάλιν τήν έσαίρετον μίαν δια τήν τε- ςΊά, άλλ' ούδε'ις βεβαίως Οά πιστεύση ποτέ, οτι το

λειότητα του ϊχνογραφήματος και δέχεται, ό'τι το άκομψον γλύμμα έμελλε νά ίδρυθή ούτως έχον έν

άνώμαλον πεδίον αύτής, μόνης δ' αύτής, έκρύ- νεκροταφεία) ούτ(θ πλουσίω εις γραπτάς εικόνας,

πτετο ύπο καθολικόν έπίχρισμα φέρον γραφάς' αί έχούσας πάντα χαρακτήρα της τέχνης των χρό-

άλλαι, εχουσαι πολλάς ατέλειας της γλυπτής έρ- νων εκείνων άναμριβόλως τά χρώματα, ών ζωηρά

γασίας, δέν ήτο, λέγει, δυνατόν νά θεραπεύσωσιν ίχνη σώζονται, προσέδιδον εις αύτό τον αυτόν τε-

αύτάς δι' επιχρίσματος και καταλήγει δεχόμενος, χνικον τύπον, ον φέρουσι και αί λοιπαί γραπταί

οτι, οτε έκτίσΟη ό πλακώδης περίβολος, ή μεν έξαί- στήλαι τής Δημητριάδος. Εις τάς στήλας των Μυ-

ρετος, μόνη άρτια σωζομένη μέχρι τότε (περιέρ- κηνών ήδύνατο νά έπιτευχΟή ανάλογος άφομοίω-

γω

ς οέ και μέχρις ημών), έπανετέΟη έπί του εις ον σις τής εργασίας προς τά σύγχρονα έργα άσφαλέ-

άνήκε τάφου, έν ω αί λοιπαϊ άντικατεστάΟησαν έκ στερον, διότι πλήν των χρωμάτων έμελλε νά έπι-

λίθου κογχυλιάτου. τεθή πρώτον το έπίχρισμα, ού χάριν προετεμήΟη

Νομίζω, οτι ή όιάκρισις τής ύλης των στηλών ό πορώδης λίθος, οιοσδήποτε επί τέλους και άν

δέν δικαιολογεί τοιαύτα συμπεράσματα. Αί παρα- είνε, όΟενδήποτε και άν προέρχηται, οποτεδήποτε

τηρούμεναι ποικιλίαι του λίθου προέρχονται μάλ- των μυκηναϊκών χρόνων και άν έλαξεύΟη.
λον έκ φλεβών του αυτού λατομείου, ποοτιαηθέν-

τος δι' ον ακριβώς είπον λόγον, ίνα δέχηται άσ'^α- '^ΐντώνίος Ζΐ. Κεραμόττουλλος.

Θηβαϊκά Ευριπίδεια1

υπό

Αντωνίου Κεραμοπούλλου.

Ο Ευριπίδης τήν πόλιν, έν ή ή σκηνή τών «Φοι-
νισσών» αύτου, καλεί Θήβας ή Θήβην (40άκις)
οθεν και τον κάτοικον ή το πράγμα Θηβαϊον (30άκις),
αλλά και μυθικώτερον καλεί τήν πόλιν Κάδμου
πόλιν (4άκις), Καδμείων πόλιν (4άκις), ώς λέγει
γάν Καδμείων (οάκις) ή Κάδμου (δάκις) ή Καδ-
μείαν (δις), καΟ' ά ό κάτοικος και το ποάγμα κα-

1 "Ορα Άρχ. Δΐλτ. 1917 «Θηβαϊκά» Μέρος Β'.

λουνται Καδμείοι (προς τοις άνω 26άκις) ή Κάδ-
μου λαός (ή λεώς - ή πολιται: όκτάκις).

Εις τά τείχη τής πολεοος ταύτης, άτινα καλούν-
ται δις περγαμα άκρα ή ορβια, αποδίδονται ποΑ-
Αοΐ ^ επτά πύργοι (πλέον ή 20άκις) και ετττα πν-
2αί (17άκις) άναφερόμεναι εις τον Κάδμον ή τήν
Καδμείαν πόλιν (8άκις) μετά τίνων εικονικών έκ-
φράσεων ενίοτε, ως «πυργωμα επταστομον Γναο-