DOI Artikel:
Kabbadias, Panagiōtēs: Epigraphai tōn iamatōn en Epidaurō
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14365#0181
ΑΕ 1918
Έπιγραφαι τών ίαμάτων εν Έπιδαύρω· νπο Π. Καββαδία. 171
ούτου δέ (κατά ταύτα, και συμφώνως προς τον
άριθμον των ελλειπόντων γραμμάτων) και έν στ.
4 και 135. Έν τή στήλη «Κλεών όμως ή λέξις
γράφεται συνήθως δια του Η (στ. 22, 27, 28, 96),
άπαξ οέ μόνον δια του ΕΙ (στ. 100 «χείρας»).
Στ. 11 ιερόν: άντί του ίαρόν. Ουτω και έν
« Κλεώ » άπαντα άπας (σ. 31) Ιερόν.
Στ. 16. ε ε. τον χρν οίον] : ε[ύ]έ[κ^τον? χρυ-
σιου, δηλ. καλοΟ, καθαρού χρυσίου. Άλλα, πλην
του δτι ενεκτος, ενεκτης, τίθεται μόνον έπι έμψυχων,
τοιαύτη άνάγνωσις άσφαλής ίσους έδύνατο νά είνε αν
έν τη αρχή του στίχου άνεγινώσκετο ουχί έπίϋεμα
άλλ' νττόυΧεμα\ Έν τοιαύτη περιπτώσει δ λίθινος
λέων θά ήτο το βάθρον, έφ οδ το έκ χρυσού
άγαλμα. — Μή τις δμως νομίση δτι είνε δυνατή
άνάγνωσις εκ (5έ τον χρνσίον, διότι ουχί Δ άλλ' Ε
άναγινώσκεται έν τώ λίθω.
Στ. 17. έν τάι λν9\ι\ναι [κλισία^ι: Πιθανώς
πρόκειται περί της αυτής κλισίας, ήτις κατωτέρου
καλείται μεγάλα κλισία (σ. 130) και άπλώς κλι-
σία στ. 132). Κλισία =-σ.νοο/ε ίο ν, κατ' Ήσύ-
χιον. Ενεπίγραφη εύρεθείση έν τώ 'Ιερψ άναγρά-
φεται γενομένη δαπάνη δια κατασκευήν 50 κλινάν
εν τάι κλειοίαι.
Στ· 19. μέσ[σας] ή ίσους μάλλον μέσ[σον] άμε-
ρας, διότι το τελευταϊον τών τριών έφθαρμένων
γραμμάτων φαίνεται ώς νά ήτο Ν.
Στ. 21. Έν τούτω τώ στίχω, έν τή λέξει νο-
μιζόμενα, λήγει τό άπό του στ. 8 άρχόμενον ίαμα
(δΐο) της Καλλικρατείας άπολεσάσης τον εαυτής
θησαυρόν και άνευρούσης αυτόν τη βοήθεια του
Ασκληπιού. — Έν τώ αύτώ στίχω, μετά τον κατα-
λειπόμενον συνήθως κενόν χώρον μεταξύ δύο Ίαμά-
των, ήρχετο ή άναγραφή του νέου ίάματος (του άφο-
ρώντος τον ίχθυοφοροϋντα Άμφίμναστον).Περιέπε-
σεν δμως δ τεχνίτης εις λάθος, ώς φαίνεται, και
δια τούτο άπέξεσεν έπι του λίθου περί τά 15 γράμ-
ματα. Μετά ταύτα τά γράμματα άναγινώσκονται
4ΧΘΥΟ,§0 και ούτω λήγει δ στίχος.
Στ. 24. #ιπ>: Δεν συμπληρώ ίχ\$νν, διότι τά
προ του Θ σωζόμενα ίχνη γραμμάτων δεν έπιτρέ-
πουσι τοιαύτην συμπλήρωσιν.
Στ. 30. ιάσασΰαι: Έν αρχή δ τεχνίτης εγρα-
ψεν ουχί I άλλά Κ, είτα άναγνωρίσας το λάθος
του διώρθωσεν ίσως αυτό άποξέσας μικρόν τι τάς
δύο πρόσθιας κεραίας.
Στ. 38. γενομ εν α ς: Έν στ. 39 πιθανώς έ'λη-
γεν ίαμα* διά τούτο συμπληρώ [υγιής κτλ.
Στ. 39-43. Στίχοι κατεστραμμένοι και έξη-
λειμμένοι, ούδενος ίχνους γράμματος ύπολειφθέν-
τος. — ϊό μέχρι τών στ. 38 κείμενον είνε τό έν
τω άνω τμήματι της στήλης (είκ. 11) δυνάμενον
ν άναγνουσθή, τό δέ άπό του στ. 44 είνε τό έν τω
κάτω τμήματι (είκ. 11α) σωζόμενον.
Στ. 116. Μέχρι του στίχου τούτου φαίνεται
δτι οί στίχοι έξήκολούθουν δυνάμενοι νά αποτε-
λούνται κανονικώς έκ 53 γραμμάτων.
Στ. 117-124 κ. έ. Άπο του στίχου 117 πι-
θανώς, ασφαλώς δέ άπό του στ. 125 μέχρι τέλους
της έπιγραφής οί στίχοι έδύναντο νά άποτελώνται
το πολύ έκ γραμμάτων 52. Άραιουνται κυρίους τά
γράμματα κατά το τέλος τών στίχων και ή στοιχη-
δόν διάταξις διαταράσσεται, γραμμάτων του επομέ-
νου στίχου τιθεμένων πολλάκις ουχί ύπο τά γράμ-
ματα του προηγουμένου στίχου,άλλ'υπό τον μεταξύ
αυτών χώρον" έπανέρχονται δετά γράμματα πάλιν
εις τήν κανονικήν αυτών θέσιν και πάλιν έκτρέπον-
ται αυτής. Κανονικώς είχον τά γράμματα έντή αρχή
τών στίχουν,καί έκ τούτου κατορθουται ή άσφαλής
συμπλήρουσις τών κενών. — Έν στ. 135 και εν
στ. 136 δ τεχνίτης,,παραλείψας κατά λάθος το I
προσέθηκεν αϋτο είτα μεταξύ δύο γραμμάτων.
Στ. 131. τάχιστ]α είσπορευομένωι: Ή συμ-
πλήρωσις νομίζω δτι είνε ασφαλής. Πρβ. στήλην
«Κλεώ» στ. 4.
"Εγραφον [χηνί Όκτωβρίω 1919
Π. Καββαδίας.
22
Έπιγραφαι τών ίαμάτων εν Έπιδαύρω· νπο Π. Καββαδία. 171
ούτου δέ (κατά ταύτα, και συμφώνως προς τον
άριθμον των ελλειπόντων γραμμάτων) και έν στ.
4 και 135. Έν τή στήλη «Κλεών όμως ή λέξις
γράφεται συνήθως δια του Η (στ. 22, 27, 28, 96),
άπαξ οέ μόνον δια του ΕΙ (στ. 100 «χείρας»).
Στ. 11 ιερόν: άντί του ίαρόν. Ουτω και έν
« Κλεώ » άπαντα άπας (σ. 31) Ιερόν.
Στ. 16. ε ε. τον χρν οίον] : ε[ύ]έ[κ^τον? χρυ-
σιου, δηλ. καλοΟ, καθαρού χρυσίου. Άλλα, πλην
του δτι ενεκτος, ενεκτης, τίθεται μόνον έπι έμψυχων,
τοιαύτη άνάγνωσις άσφαλής ίσους έδύνατο νά είνε αν
έν τη αρχή του στίχου άνεγινώσκετο ουχί έπίϋεμα
άλλ' νττόυΧεμα\ Έν τοιαύτη περιπτώσει δ λίθινος
λέων θά ήτο το βάθρον, έφ οδ το έκ χρυσού
άγαλμα. — Μή τις δμως νομίση δτι είνε δυνατή
άνάγνωσις εκ (5έ τον χρνσίον, διότι ουχί Δ άλλ' Ε
άναγινώσκεται έν τώ λίθω.
Στ. 17. έν τάι λν9\ι\ναι [κλισία^ι: Πιθανώς
πρόκειται περί της αυτής κλισίας, ήτις κατωτέρου
καλείται μεγάλα κλισία (σ. 130) και άπλώς κλι-
σία στ. 132). Κλισία =-σ.νοο/ε ίο ν, κατ' Ήσύ-
χιον. Ενεπίγραφη εύρεθείση έν τώ 'Ιερψ άναγρά-
φεται γενομένη δαπάνη δια κατασκευήν 50 κλινάν
εν τάι κλειοίαι.
Στ· 19. μέσ[σας] ή ίσους μάλλον μέσ[σον] άμε-
ρας, διότι το τελευταϊον τών τριών έφθαρμένων
γραμμάτων φαίνεται ώς νά ήτο Ν.
Στ. 21. Έν τούτω τώ στίχω, έν τή λέξει νο-
μιζόμενα, λήγει τό άπό του στ. 8 άρχόμενον ίαμα
(δΐο) της Καλλικρατείας άπολεσάσης τον εαυτής
θησαυρόν και άνευρούσης αυτόν τη βοήθεια του
Ασκληπιού. — Έν τώ αύτώ στίχω, μετά τον κατα-
λειπόμενον συνήθως κενόν χώρον μεταξύ δύο Ίαμά-
των, ήρχετο ή άναγραφή του νέου ίάματος (του άφο-
ρώντος τον ίχθυοφοροϋντα Άμφίμναστον).Περιέπε-
σεν δμως δ τεχνίτης εις λάθος, ώς φαίνεται, και
δια τούτο άπέξεσεν έπι του λίθου περί τά 15 γράμ-
ματα. Μετά ταύτα τά γράμματα άναγινώσκονται
4ΧΘΥΟ,§0 και ούτω λήγει δ στίχος.
Στ. 24. #ιπ>: Δεν συμπληρώ ίχ\$νν, διότι τά
προ του Θ σωζόμενα ίχνη γραμμάτων δεν έπιτρέ-
πουσι τοιαύτην συμπλήρωσιν.
Στ. 30. ιάσασΰαι: Έν αρχή δ τεχνίτης εγρα-
ψεν ουχί I άλλά Κ, είτα άναγνωρίσας το λάθος
του διώρθωσεν ίσως αυτό άποξέσας μικρόν τι τάς
δύο πρόσθιας κεραίας.
Στ. 38. γενομ εν α ς: Έν στ. 39 πιθανώς έ'λη-
γεν ίαμα* διά τούτο συμπληρώ [υγιής κτλ.
Στ. 39-43. Στίχοι κατεστραμμένοι και έξη-
λειμμένοι, ούδενος ίχνους γράμματος ύπολειφθέν-
τος. — ϊό μέχρι τών στ. 38 κείμενον είνε τό έν
τω άνω τμήματι της στήλης (είκ. 11) δυνάμενον
ν άναγνουσθή, τό δέ άπό του στ. 44 είνε τό έν τω
κάτω τμήματι (είκ. 11α) σωζόμενον.
Στ. 116. Μέχρι του στίχου τούτου φαίνεται
δτι οί στίχοι έξήκολούθουν δυνάμενοι νά αποτε-
λούνται κανονικώς έκ 53 γραμμάτων.
Στ. 117-124 κ. έ. Άπο του στίχου 117 πι-
θανώς, ασφαλώς δέ άπό του στ. 125 μέχρι τέλους
της έπιγραφής οί στίχοι έδύναντο νά άποτελώνται
το πολύ έκ γραμμάτων 52. Άραιουνται κυρίους τά
γράμματα κατά το τέλος τών στίχων και ή στοιχη-
δόν διάταξις διαταράσσεται, γραμμάτων του επομέ-
νου στίχου τιθεμένων πολλάκις ουχί ύπο τά γράμ-
ματα του προηγουμένου στίχου,άλλ'υπό τον μεταξύ
αυτών χώρον" έπανέρχονται δετά γράμματα πάλιν
εις τήν κανονικήν αυτών θέσιν και πάλιν έκτρέπον-
ται αυτής. Κανονικώς είχον τά γράμματα έντή αρχή
τών στίχουν,καί έκ τούτου κατορθουται ή άσφαλής
συμπλήρουσις τών κενών. — Έν στ. 135 και εν
στ. 136 δ τεχνίτης,,παραλείψας κατά λάθος το I
προσέθηκεν αϋτο είτα μεταξύ δύο γραμμάτων.
Στ. 131. τάχιστ]α είσπορευομένωι: Ή συμ-
πλήρωσις νομίζω δτι είνε ασφαλής. Πρβ. στήλην
«Κλεώ» στ. 4.
"Εγραφον [χηνί Όκτωβρίω 1919
Π. Καββαδίας.
22