„Haben Sie's schon gehört, Herr Doctor? Gestern hat die
des Dr. Nebele, stattgefunden!" — „O der Arme! . . Das
er nie in seinem Leben „nein" sagen konnte!"
Es regnet.
und Tod. Hat der Hans Ja g'sagt, hat sie g'wis; Na g'moant —
und wann f zehnmal Unrecht g'habt hätt'.
Am Sunnta san s' immer mitanander spazieren 'gangen, denn
nach'geben hat Oans do' immer, und auf den Spaziergang haben
sie sich d' ganze Woch'n scho' immer g'freut. 'n Samsta' hat 's
Lenerl scho' allweil zum Himmel auffig'speanzelt und hat in der
G'hoam 'n Petrus a' großmächtig's Wachsherzl versprochen, wann
er's schön liaßet. — Der Samsta' is wieder amol kemma. „Was
moanst", fragt 's Lenerl 'n Hans, „werd's morgen schön bleib'n?"
„Beileib nöt", sagt der Hans und schaut znm Himmel, als
Es regnet.
thät' er was davon versteh'n, „morgen
Iverd's regnen I"
„Schön bleibt's", trutzt 's Lenerl und
stampft mit 'n Fnaß auf. „Was ver-
stehst denn Du?"
„Regna wird's", sagt der Hans, „und
blitzen und dunnern dazu!"
„Und wetten thaat' i', daß morgen
schön bleibt —"
„Gilt schon", lacht der Hans. „Wett'n
mal Um was soll's denn geh'n?"
„Um was D' willst!"
„Guat is's", sagt der Hans, „morgen
um a' sexe sag' i' Dir, um was 's
geht!"
Der Sunnta is kemma und schön
war's, wie scho' lang nöt an dein Tag.
Am Na'mittag is 's Lenerl kemma; bild-
sauber hat s' ausg'schaut in ihr'm neu-
chcn Kleidl, und ihre lustigen Aeugerln
haben so g'fnnkelt vor Freud', das; dem
Hans ganz warm nm's Herz wor'n is.
Koans hat 'was vom Wetter g'redt.
Stad san f alle Zwoa im Wald um-
auanda 'ganga. D' Vögerln haben
g'sunga, d' Blattln haben g'rauscht und
dem Hans und der Lenerl is ord'ntli'
entrisch z' Muath g'wen. Z'erscht san s'
neben anander 'ganga; wia aber der
Weg enger ivor'n is, haben s' enger
z'sammrucken müassen, und ganz hamli',
als derfat's a' Zufall sein, hat der Hans
auf amol 'm Lenerl sei' Hand erwischt
und nimmer loslassen; g'mirkt hat's
es scho', roth is aa' wor'n, aber g'sagt
hat's nix und wcg'zog'n hat's d' Hand
aa' nöt.
Unter an' schön' Kestenbaam haben
sie sich alle Zwoa niederg'setzt.
„Du Hans", fragt auf amol 's
Lenerl, „was hast denn, daß D' gar so
stad bist?"
„Weil's wahr is", moant der Hans.
„An größer'» Pechvogel als mi' werd's
wohl nöt geben. Wann i' scho' amol bei
aner Wett 'was z'g'winnen hält', was
mir a' damische Freud' machet, wird g'wiß der schönste Tag!"
„Na und is Dir denn gar so d'ran g'leg'n, das; D' g'winnst?"
fragt 's Lenerl.
„Lenerl, wann D' 's wüßt', was i' mir g'wünscht hätt', thaatst
nöt so fragen" . . .
A' Weil' war'n f wieder stad. Da zupft 's Lenerl 'n Hans
beim Aermel. „Hans", sagt's ganz hamli', „was hätt'st Dir denn
g'wünscht?"
„No, jetzt, Ivo i' eh' verlor'» Hab', kann i' Dir's ja sagen",
seufzt der Hans, „wann i' g'wunna hätt', hätt'st mir 's erscht'
Bussel geben müassen! . . Glaubst jetzt, daß i' a' Pechvogel bin?"
G'sagt hat 's Lenerl wieder nix, aber roth is wor'n als wia
a' Rosen. — Da is auf amol a' Windstoß daher kemma und hat
die Zweig' vom Kestenbaam 'beutelt als wie der Schullehrer seine
136 Ein guter Mensch,
Trauung Ihres Freundes,
hat er nun davon, daß
des Dr. Nebele, stattgefunden!" — „O der Arme! . . Das
er nie in seinem Leben „nein" sagen konnte!"
Es regnet.
und Tod. Hat der Hans Ja g'sagt, hat sie g'wis; Na g'moant —
und wann f zehnmal Unrecht g'habt hätt'.
Am Sunnta san s' immer mitanander spazieren 'gangen, denn
nach'geben hat Oans do' immer, und auf den Spaziergang haben
sie sich d' ganze Woch'n scho' immer g'freut. 'n Samsta' hat 's
Lenerl scho' allweil zum Himmel auffig'speanzelt und hat in der
G'hoam 'n Petrus a' großmächtig's Wachsherzl versprochen, wann
er's schön liaßet. — Der Samsta' is wieder amol kemma. „Was
moanst", fragt 's Lenerl 'n Hans, „werd's morgen schön bleib'n?"
„Beileib nöt", sagt der Hans und schaut znm Himmel, als
Es regnet.
thät' er was davon versteh'n, „morgen
Iverd's regnen I"
„Schön bleibt's", trutzt 's Lenerl und
stampft mit 'n Fnaß auf. „Was ver-
stehst denn Du?"
„Regna wird's", sagt der Hans, „und
blitzen und dunnern dazu!"
„Und wetten thaat' i', daß morgen
schön bleibt —"
„Gilt schon", lacht der Hans. „Wett'n
mal Um was soll's denn geh'n?"
„Um was D' willst!"
„Guat is's", sagt der Hans, „morgen
um a' sexe sag' i' Dir, um was 's
geht!"
Der Sunnta is kemma und schön
war's, wie scho' lang nöt an dein Tag.
Am Na'mittag is 's Lenerl kemma; bild-
sauber hat s' ausg'schaut in ihr'm neu-
chcn Kleidl, und ihre lustigen Aeugerln
haben so g'fnnkelt vor Freud', das; dem
Hans ganz warm nm's Herz wor'n is.
Koans hat 'was vom Wetter g'redt.
Stad san f alle Zwoa im Wald um-
auanda 'ganga. D' Vögerln haben
g'sunga, d' Blattln haben g'rauscht und
dem Hans und der Lenerl is ord'ntli'
entrisch z' Muath g'wen. Z'erscht san s'
neben anander 'ganga; wia aber der
Weg enger ivor'n is, haben s' enger
z'sammrucken müassen, und ganz hamli',
als derfat's a' Zufall sein, hat der Hans
auf amol 'm Lenerl sei' Hand erwischt
und nimmer loslassen; g'mirkt hat's
es scho', roth is aa' wor'n, aber g'sagt
hat's nix und wcg'zog'n hat's d' Hand
aa' nöt.
Unter an' schön' Kestenbaam haben
sie sich alle Zwoa niederg'setzt.
„Du Hans", fragt auf amol 's
Lenerl, „was hast denn, daß D' gar so
stad bist?"
„Weil's wahr is", moant der Hans.
„An größer'» Pechvogel als mi' werd's
wohl nöt geben. Wann i' scho' amol bei
aner Wett 'was z'g'winnen hält', was
mir a' damische Freud' machet, wird g'wiß der schönste Tag!"
„Na und is Dir denn gar so d'ran g'leg'n, das; D' g'winnst?"
fragt 's Lenerl.
„Lenerl, wann D' 's wüßt', was i' mir g'wünscht hätt', thaatst
nöt so fragen" . . .
A' Weil' war'n f wieder stad. Da zupft 's Lenerl 'n Hans
beim Aermel. „Hans", sagt's ganz hamli', „was hätt'st Dir denn
g'wünscht?"
„No, jetzt, Ivo i' eh' verlor'» Hab', kann i' Dir's ja sagen",
seufzt der Hans, „wann i' g'wunna hätt', hätt'st mir 's erscht'
Bussel geben müassen! . . Glaubst jetzt, daß i' a' Pechvogel bin?"
G'sagt hat 's Lenerl wieder nix, aber roth is wor'n als wia
a' Rosen. — Da is auf amol a' Windstoß daher kemma und hat
die Zweig' vom Kestenbaam 'beutelt als wie der Schullehrer seine
136 Ein guter Mensch,
Trauung Ihres Freundes,
hat er nun davon, daß
Werk/Gegenstand/Objekt
Pool: UB Fliegende Blätter
Titel
Titel/Objekt
"Ein guter Mensch"
Weitere Titel/Paralleltitel
Serientitel
Fliegende Blätter
Sachbegriff/Objekttyp
Inschrift/Wasserzeichen
Aufbewahrung/Standort
Aufbewahrungsort/Standort (GND)
Inv. Nr./Signatur
G 5442-2 Folio RES
Objektbeschreibung
Maß-/Formatangaben
Auflage/Druckzustand
Werktitel/Werkverzeichnis
Herstellung/Entstehung
Künstler/Urheber/Hersteller (GND)
Entstehungsdatum (normiert)
1900 - 1900
Entstehungsort (GND)
Auftrag
Publikation
Fund/Ausgrabung
Provenienz
Restaurierung
Sammlung Eingang
Ausstellung
Bearbeitung/Umgestaltung
Thema/Bildinhalt
Thema/Bildinhalt (GND)
Literaturangabe
Rechte am Objekt
Aufnahmen/Reproduktionen
Künstler/Urheber (GND)
Reproduktionstyp
Digitales Bild
Rechtsstatus
In Copyright (InC) / Urheberrechtsschutz
Creditline
Fliegende Blätter, 113.1900, Nr. 2877, S. 136
Beziehungen
Erschließung
Lizenz
CC0 1.0 Public Domain Dedication
Rechteinhaber
Universitätsbibliothek Heidelberg