DOI Artikel:
Wendorff, Anna; Dimeo, Carlos: La extracción de la piedra de la locura (instalaciones de Javier Téllez)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.52436#0222
218
AnnaWendorff, Carlos Dimeo
itself does not aspire to be recognized as conceptual but pursues elaboration of
new theoretical models and concepts. Due to his cinematography connections,
Tellez considers his proposition from a film-maker point of view and this way
he is able to introduce certain camera perspective to the installation. In the fol-
lowing writings (essay), the film motifs appear in the preliminary part, which
however turns out to be enough for the artist to carry out the deconstruction of
the sculptural profoundness, thanks to which he can elaborate his work perfect-
ly. The attitude of Tellez towards art is definitely not the contemplative one, but
the participative one. In such an approach, art is believed to be a great human ex-
perience which does not need to flatter itself excessively. On the contrary, it en-
ables us to gain a deep insight into ourselves as well as to create new goals and
space for dialogue within our discourses. According to Tellez, art helps to live
the good life and to understand the attitudes of people that we meet on our way.
Streszczenie
„Leczenie głupoty” (instalacje Javiera Télleza)
W 1996 r. Javier Téllez zaprezentował w Muzeum Sztuk Pięknych w Cara-
cas wystawę-instalację zatytułowaną „Leczenie głupoty”. Tematyka i koncep-
cja estetyczna wystawy obejmują analityczne studium granicy i zależności po-
między dwoma pozornie wykluczającymi się światami: światem poczytalności
i światem szaleństwa. We wspomnianej instalacji Téllez dokonuje symbolicznej
zamiany przestrzeni szpitala psychiatrycznego i muzeum, wychodząc z prze-
świadczenia, że istnieją między nimi istotne podobieństwa. Jednocześnie insta-
lacja jest próbą poszukiwania form, przez które sztuka „zawłaszcza” przestrzeń
wystawy, aby z perspektywy różnych dyskursów stawić czoła wykroczeniu
przeciwko przyjętej normie nie z zamysłem terapeutycznym, ale z zamiarem
zmierzenia się z przestrzenią „innego” i jego innością w złożonej grze poli-
fonii. Przyjmując za punkt wyjścia rozważania Foucaulta na temat szaleństwa
i różnych koncepcji psychiatrycznych oraz ich interpretacji na przestrzeni wie-
ków, Téllez przechodzi kolejno od światopoglądu materialistycznego (szaleń-
stwo ucieleśnione przez kamień), sprowadzając następnie dyskurs do wymiaru
czysto duchowego (szaleństwo jako wewnętrzne doświadczenie jednostki), by
wreszcie przekształcić go w rzeczywistą świadomość estetyczną, to jest pojęcie
szaleństwa jako fenomenu dyskursywnego. Innymi słowy, ujawnia się w tym
stopniowa materializacja pewnej poetyki (niemająca wszak nic wspólnego z te-
rapeutycznym oczyszczeniem, nie jest to bowiem celem Télleza) w jej formie
polifonicznej, dialogicznej i karnawałowej. Wejść do tego uniwersum, oznacza
przyjąć jego logikę, której muszą podporządkować się również sztuka i twór-
czość artystyczna. Wystawa Télleza to jeden z najważniejszych głosów w dys-
kursie o sztuce współczesnej w Wenezueli. Dzieło to, o wyraźnych wpływach
AnnaWendorff, Carlos Dimeo
itself does not aspire to be recognized as conceptual but pursues elaboration of
new theoretical models and concepts. Due to his cinematography connections,
Tellez considers his proposition from a film-maker point of view and this way
he is able to introduce certain camera perspective to the installation. In the fol-
lowing writings (essay), the film motifs appear in the preliminary part, which
however turns out to be enough for the artist to carry out the deconstruction of
the sculptural profoundness, thanks to which he can elaborate his work perfect-
ly. The attitude of Tellez towards art is definitely not the contemplative one, but
the participative one. In such an approach, art is believed to be a great human ex-
perience which does not need to flatter itself excessively. On the contrary, it en-
ables us to gain a deep insight into ourselves as well as to create new goals and
space for dialogue within our discourses. According to Tellez, art helps to live
the good life and to understand the attitudes of people that we meet on our way.
Streszczenie
„Leczenie głupoty” (instalacje Javiera Télleza)
W 1996 r. Javier Téllez zaprezentował w Muzeum Sztuk Pięknych w Cara-
cas wystawę-instalację zatytułowaną „Leczenie głupoty”. Tematyka i koncep-
cja estetyczna wystawy obejmują analityczne studium granicy i zależności po-
między dwoma pozornie wykluczającymi się światami: światem poczytalności
i światem szaleństwa. We wspomnianej instalacji Téllez dokonuje symbolicznej
zamiany przestrzeni szpitala psychiatrycznego i muzeum, wychodząc z prze-
świadczenia, że istnieją między nimi istotne podobieństwa. Jednocześnie insta-
lacja jest próbą poszukiwania form, przez które sztuka „zawłaszcza” przestrzeń
wystawy, aby z perspektywy różnych dyskursów stawić czoła wykroczeniu
przeciwko przyjętej normie nie z zamysłem terapeutycznym, ale z zamiarem
zmierzenia się z przestrzenią „innego” i jego innością w złożonej grze poli-
fonii. Przyjmując za punkt wyjścia rozważania Foucaulta na temat szaleństwa
i różnych koncepcji psychiatrycznych oraz ich interpretacji na przestrzeni wie-
ków, Téllez przechodzi kolejno od światopoglądu materialistycznego (szaleń-
stwo ucieleśnione przez kamień), sprowadzając następnie dyskurs do wymiaru
czysto duchowego (szaleństwo jako wewnętrzne doświadczenie jednostki), by
wreszcie przekształcić go w rzeczywistą świadomość estetyczną, to jest pojęcie
szaleństwa jako fenomenu dyskursywnego. Innymi słowy, ujawnia się w tym
stopniowa materializacja pewnej poetyki (niemająca wszak nic wspólnego z te-
rapeutycznym oczyszczeniem, nie jest to bowiem celem Télleza) w jej formie
polifonicznej, dialogicznej i karnawałowej. Wejść do tego uniwersum, oznacza
przyjąć jego logikę, której muszą podporządkować się również sztuka i twór-
czość artystyczna. Wystawa Télleza to jeden z najważniejszych głosów w dys-
kursie o sztuce współczesnej w Wenezueli. Dzieło to, o wyraźnych wpływach