DOI Artikel:
Papabasileios, Georgios A.: Symplērōseis kai paratērēseis eis tas L. Ziehen Leges Graecorum sacras, 1906
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13160#0106
96
Εις τάς Σ. ΖίβΗβη £β@β8 Οταβοονηιη βαβναβ' νπδ Γ. Παπαβααιλείον.
μένων ιερός έστω· έστω δέ δ πελανδς έκάστον δρα-
χμή και έγδανεισΰήτω παραχρήμα.
Συνήθως, ώί έκ τοΰ Σουΐδα και τοΟ Φωτίου μαν
θάνομεν (πρβ. άν. σ. 92 έν άρ. 85), πελανδς κα-
λείται δ δβολδς δ διδόμενος ώς μισθός τω μάντει,
ένταΟθα όμως ή αξία τοΰ πελανοΰ είνε δραχμή. Ώς
φαίνεται, ή μετάπτωσης της σημασίας της λέξεως
πελανδς προήλθεν έκ τοΰ δ'τι άντ' αύτοΟ (τοΰ πλα-
κοΰντος δηλ.) έδίδοτο ή άξια αύτοΟ, ήτις συνήθως
ήτο όβολός. Ούτω και νΰν κατά τάς έορτάς αντί
των προσφορών δίδοται τοις ίερεΰσι το άντίτιμον
της άξιας αύτών, όταν διά τινα λόγον ή οικοδέ-
σποινα δεν ήδυνήθη νά ζυμώση ττροσνοράν.
Άριϋ'. 106. έαιέναι καί ποιν χσένωι Δωριήι
ον ϋ·έμι\ς οϋτε γνναίκϊ άατηι] οϋτε δ[ο[ν)λ\ωι,
α κο[ν)ρηι, άστώι έ[χσεστιν].
Συνεπληρώσαμεν οΰτω λαβόντες πρδ όφθαλμών
το περί Κλεομένους λεγόμενον παρ' Ήροδότω (5,
72) ώ ξένε Λακεδαιμόνιε, πάλιν χώρει μηδέ έ'σΐ'&ι
ές τδ ίρόν ον γαρ ΰεμιτδν Δωριεύσι παριέναι' έν-
ϋαύτα' δ δέ (δηλ. Κλεομένης) εΐπεν ώ γνναι, άλλ ον
Δωριεύς ειμι, άλλ' 'Αχαιός" καϊ τδ έν τοις 'Ρωμαϊ-
κοΐς ζητήμασι του Πλουτάρχου (16) ύπο του ίν
τω ίερώ της Λευκοθέας νεωκόρου κηρυττόμενον μή
δούλον εισιέναι, μή δούλαν, μή ΑΙτωλόν, μή Αίτωλάν.
ΆριΦ. 107. Στ'ιχ. 4 κέ. -\--ήν δέ τ\ίς τι
τούτων παρίη[ι] \ [φηνάτ\ω δ ϋ·έλων πρδς ϋεορ\\δς
και] σχέτο τό ήμισν τδν δέ ν[\εωκ\όρον ές~ορκ[ό]ν-
των &εορ\\οί, ή]ν τινα ΐδηι κόπτοντα παρ τ\[ά έκ-
γινόμενα, κατερϊν πρδς τ[[ό]ς· '&εορός.
Ο Ζίθΐίθη περί τοΰ έν τω 9"' στίχω παρ τά έκ-
γινόμενα σημειοΰται: « νθΓβιιιη έκγίνεται ρΐΌ εξε-
στι άϊοϊ 8υιππι& οηιϊι ρτοΐ39ΐ>ϊ1ϊί;ειΐβ θίειίαίί \νϋ-
Ιι(θΐπι) ».ΆποροΟμεν πώς και δ \νΠ1ΐθ1πι μετοχήν
σΰναρθρον κατά πληθυντικδν μάλιστα άριθμδν έκ-
λαμβάνει κειμένην άπροσώπως καί δ Ζϊβίιβη επι-
δοκιμάζει καϊ επικροτεί τοΰτο. Τδ έκγίνεσϋ·αι ώς
καί τδ άπογίνεσΰαι τιθέμενα κατά παράλειψιν τον
ζην έ/ουσι την σημασίαν τοΟ έξιέναι τον ζην, άπο-
ΰνήσκειν πρβ. Ξενοφ. Έλλ. Ρ' 4, 23. Ούτω δέ
κείται καί ενταύθα κατά μεταφοράν έπί τών δεν—
ορων άντί τοΰ ξηραίνεσΦαι. Τδ παρ τά έκγινόμενα
λοιπόν έρμηνευτέον παρά τά έκ τοΟ βίου έξιόντα,
δηλονότι τά ξηρά.
Άριϋ·. 110. Επί Ανσιστράτον [τον Α]ΐσχρω-
νος άρχοντος-----επί τοϊσδε έκδέδοται δ κή-
πος] Ήρακλέος δ πρδς τώι χωρίωι τον Ασκλη-
πιού" δ άνε'ραιρη μένος τδν κή\πον τδ χωρί ον κα-
ϋ'αρδν παρέξει τό έκ τον κήπου εις τάς \ πύ-
λας, δπον ή κόπρος έξεβάλλ ,ετο.
Ό ΖϊθΙιθπ συμπληροΐ γράφων [καί κεκλειμέ-
νας τάς], δικαιολογεί δέ την συμπλήρωσιν ταύτην
ώδε' « Ροΐ'ίειπιπι ηιβπίϊο οοΐΐαία οαηι ιΐδη νβιΊ)ί
έγβάλλ^ειν ίηάϊο&Γβ ηιϊΐιί νίάβίυΓ ϊη ίυηάυιη δ&-
οπιπι ΐοΓθδ ειβάΐίίοπ ΙΐΌΓίίνβ ρπναίΐ &1ϊοιΐ]ΐΐ8
8ρβο(;&νΐ88θ, υηάθ δίβΓΟΠδ δβΓνϊ θϊοθγθ οοηδίιβ-
νβΓ&ηΙ. ΙηίθΓθΓ&ί ί^ϊίιΐΓ β&8 £ογθ8 οίααδδδ ίθηβη
δίνβ ηιιαοαηφίθ Γ&ίίοηβ οβδίπιϊ». Ήμεϊς νομί-
ζοντες δ'τι επί οικίας ή ιδιωτικού κήπου γίνεται
•/ρήσις μάλλον της λέξεως §ύραι καί ούχί της
πύλαι, άς άποδίδομεν εις τδ παρακείμενον 'Ασκλη-
πιεΐον, συμπληροΟμεν γράφοντες τδ έκ τοΰ κήπον
εις τάς καί νοοΰμεν τδ χωρίον ώδε' Πλησίον του χω-
ρίου τοΰ Ασκληπιού, ένθα ύπήρχε ίερδν αύτοΟ, ώς
δήλον έκ τοΟ 9ου στίχου, δ'που γίνεται λόγος περί
τοΰ ιερέως, εκείτο δ τοΰ Ηρακλέους κήπος. Εις
τον χώρον τδν μεταξύ τοΰ κήπου καί τών πυλών
τοΰ Ασκληπιείου οί τών πέριξ οικιών δοΰλοι, ώς
φαίνεται, έξέρριπτον τήν κόπρον.Όπως τοΰτο παυ-
σηται γινόμενον, ένομοθετήθη δ τδν κήπον μισθω-
σάμενος νά φυλάττη τδ χωρίον καθαράν, άν δέ τις
τών δούλων ήθελεν έκρίπτει κόπρον, νά δύνηται
νά κατίσχη τδ έν ω ή κόπρος άγγεϊον, τδν δέ δοΰ-
λον άποινεί νά μαστιγοΐ. Τήν έπιμέλειαν καί έπο-
πτείαν τοΰ χωρίου, δ'πως διατελή ον καθαρόν, εΐχεν
δ άγορανόμος καί δ ίερεϋς τοΰ Άσκληπιοΰ, οίτινες,
άν παρημέλουν, έτιμωροΰντο ήμίεκτον τώ Άσκλη-
π;ώ καταβάλλοντες.
Άριύ^. 117.---------[ είς τό τέμενος] \
ϋ'νΰοντα\ς ειστείχη ν\ ενσέβεας \ [κάγνοϊς\ άπδ
μεν κάδεος ίδίω | [περιμένν]αντας άμέραις είκοσι,
άπδ δέ | [άλλοτρί]ω άμέραις τρεις λοεσσάμενον [|
\άπδ δέ κν\άτω άμέραις δέκα· ανταν δέ \ ιτάν τε-
τό]κοισαν άμέραις τεσσαράκοντα' | [άπ' άώρω δέ
τω άμέραις τρεις· ανταν δέ | [τάν τ]ετόκοισαν άμέ-
ραις δέκα· | [άπδ δέ γ[νναικος αύτάμερον λοεσσά-
μενον |[ [ξένοις] δέ μή είστείχειν μηδέ προδόταις.
Ή έν τη αρχή συμπλήρωσις [εις τδ τέμενος ϋν-
σοντα\ς είνε ήμετέρα' έν τη άρχή τοΰ 2ου στίχου
δ ΚΓβίδοΙιηΐθΓ προέτεινε και άγνοις, δπερ ήμεΐς
Έτυπ. 5.10.11.
Εις τάς Σ. ΖίβΗβη £β@β8 Οταβοονηιη βαβναβ' νπδ Γ. Παπαβααιλείον.
μένων ιερός έστω· έστω δέ δ πελανδς έκάστον δρα-
χμή και έγδανεισΰήτω παραχρήμα.
Συνήθως, ώί έκ τοΰ Σουΐδα και τοΟ Φωτίου μαν
θάνομεν (πρβ. άν. σ. 92 έν άρ. 85), πελανδς κα-
λείται δ δβολδς δ διδόμενος ώς μισθός τω μάντει,
ένταΟθα όμως ή αξία τοΰ πελανοΰ είνε δραχμή. Ώς
φαίνεται, ή μετάπτωσης της σημασίας της λέξεως
πελανδς προήλθεν έκ τοΰ δ'τι άντ' αύτοΟ (τοΰ πλα-
κοΰντος δηλ.) έδίδοτο ή άξια αύτοΟ, ήτις συνήθως
ήτο όβολός. Ούτω και νΰν κατά τάς έορτάς αντί
των προσφορών δίδοται τοις ίερεΰσι το άντίτιμον
της άξιας αύτών, όταν διά τινα λόγον ή οικοδέ-
σποινα δεν ήδυνήθη νά ζυμώση ττροσνοράν.
Άριϋ'. 106. έαιέναι καί ποιν χσένωι Δωριήι
ον ϋ·έμι\ς οϋτε γνναίκϊ άατηι] οϋτε δ[ο[ν)λ\ωι,
α κο[ν)ρηι, άστώι έ[χσεστιν].
Συνεπληρώσαμεν οΰτω λαβόντες πρδ όφθαλμών
το περί Κλεομένους λεγόμενον παρ' Ήροδότω (5,
72) ώ ξένε Λακεδαιμόνιε, πάλιν χώρει μηδέ έ'σΐ'&ι
ές τδ ίρόν ον γαρ ΰεμιτδν Δωριεύσι παριέναι' έν-
ϋαύτα' δ δέ (δηλ. Κλεομένης) εΐπεν ώ γνναι, άλλ ον
Δωριεύς ειμι, άλλ' 'Αχαιός" καϊ τδ έν τοις 'Ρωμαϊ-
κοΐς ζητήμασι του Πλουτάρχου (16) ύπο του ίν
τω ίερώ της Λευκοθέας νεωκόρου κηρυττόμενον μή
δούλον εισιέναι, μή δούλαν, μή ΑΙτωλόν, μή Αίτωλάν.
ΆριΦ. 107. Στ'ιχ. 4 κέ. -\--ήν δέ τ\ίς τι
τούτων παρίη[ι] \ [φηνάτ\ω δ ϋ·έλων πρδς ϋεορ\\δς
και] σχέτο τό ήμισν τδν δέ ν[\εωκ\όρον ές~ορκ[ό]ν-
των &εορ\\οί, ή]ν τινα ΐδηι κόπτοντα παρ τ\[ά έκ-
γινόμενα, κατερϊν πρδς τ[[ό]ς· '&εορός.
Ο Ζίθΐίθη περί τοΰ έν τω 9"' στίχω παρ τά έκ-
γινόμενα σημειοΰται: « νθΓβιιιη έκγίνεται ρΐΌ εξε-
στι άϊοϊ 8υιππι& οηιϊι ρτοΐ39ΐ>ϊ1ϊί;ειΐβ θίειίαίί \νϋ-
Ιι(θΐπι) ».ΆποροΟμεν πώς και δ \νΠ1ΐθ1πι μετοχήν
σΰναρθρον κατά πληθυντικδν μάλιστα άριθμδν έκ-
λαμβάνει κειμένην άπροσώπως καί δ Ζϊβίιβη επι-
δοκιμάζει καϊ επικροτεί τοΰτο. Τδ έκγίνεσϋ·αι ώς
καί τδ άπογίνεσΰαι τιθέμενα κατά παράλειψιν τον
ζην έ/ουσι την σημασίαν τοΟ έξιέναι τον ζην, άπο-
ΰνήσκειν πρβ. Ξενοφ. Έλλ. Ρ' 4, 23. Ούτω δέ
κείται καί ενταύθα κατά μεταφοράν έπί τών δεν—
ορων άντί τοΰ ξηραίνεσΦαι. Τδ παρ τά έκγινόμενα
λοιπόν έρμηνευτέον παρά τά έκ τοΟ βίου έξιόντα,
δηλονότι τά ξηρά.
Άριϋ·. 110. Επί Ανσιστράτον [τον Α]ΐσχρω-
νος άρχοντος-----επί τοϊσδε έκδέδοται δ κή-
πος] Ήρακλέος δ πρδς τώι χωρίωι τον Ασκλη-
πιού" δ άνε'ραιρη μένος τδν κή\πον τδ χωρί ον κα-
ϋ'αρδν παρέξει τό έκ τον κήπου εις τάς \ πύ-
λας, δπον ή κόπρος έξεβάλλ ,ετο.
Ό ΖϊθΙιθπ συμπληροΐ γράφων [καί κεκλειμέ-
νας τάς], δικαιολογεί δέ την συμπλήρωσιν ταύτην
ώδε' « Ροΐ'ίειπιπι ηιβπίϊο οοΐΐαία οαηι ιΐδη νβιΊ)ί
έγβάλλ^ειν ίηάϊο&Γβ ηιϊΐιί νίάβίυΓ ϊη ίυηάυιη δ&-
οπιπι ΐοΓθδ ειβάΐίίοπ ΙΐΌΓίίνβ ρπναίΐ &1ϊοιΐ]ΐΐ8
8ρβο(;&νΐ88θ, υηάθ δίβΓΟΠδ δβΓνϊ θϊοθγθ οοηδίιβ-
νβΓ&ηΙ. ΙηίθΓθΓ&ί ί^ϊίιΐΓ β&8 £ογθ8 οίααδδδ ίθηβη
δίνβ ηιιαοαηφίθ Γ&ίίοηβ οβδίπιϊ». Ήμεϊς νομί-
ζοντες δ'τι επί οικίας ή ιδιωτικού κήπου γίνεται
•/ρήσις μάλλον της λέξεως §ύραι καί ούχί της
πύλαι, άς άποδίδομεν εις τδ παρακείμενον 'Ασκλη-
πιεΐον, συμπληροΟμεν γράφοντες τδ έκ τοΰ κήπον
εις τάς καί νοοΰμεν τδ χωρίον ώδε' Πλησίον του χω-
ρίου τοΰ Ασκληπιού, ένθα ύπήρχε ίερδν αύτοΟ, ώς
δήλον έκ τοΟ 9ου στίχου, δ'που γίνεται λόγος περί
τοΰ ιερέως, εκείτο δ τοΰ Ηρακλέους κήπος. Εις
τον χώρον τδν μεταξύ τοΰ κήπου καί τών πυλών
τοΰ Ασκληπιείου οί τών πέριξ οικιών δοΰλοι, ώς
φαίνεται, έξέρριπτον τήν κόπρον.Όπως τοΰτο παυ-
σηται γινόμενον, ένομοθετήθη δ τδν κήπον μισθω-
σάμενος νά φυλάττη τδ χωρίον καθαράν, άν δέ τις
τών δούλων ήθελεν έκρίπτει κόπρον, νά δύνηται
νά κατίσχη τδ έν ω ή κόπρος άγγεϊον, τδν δέ δοΰ-
λον άποινεί νά μαστιγοΐ. Τήν έπιμέλειαν καί έπο-
πτείαν τοΰ χωρίου, δ'πως διατελή ον καθαρόν, εΐχεν
δ άγορανόμος καί δ ίερεϋς τοΰ Άσκληπιοΰ, οίτινες,
άν παρημέλουν, έτιμωροΰντο ήμίεκτον τώ Άσκλη-
π;ώ καταβάλλοντες.
Άριύ^. 117.---------[ είς τό τέμενος] \
ϋ'νΰοντα\ς ειστείχη ν\ ενσέβεας \ [κάγνοϊς\ άπδ
μεν κάδεος ίδίω | [περιμένν]αντας άμέραις είκοσι,
άπδ δέ | [άλλοτρί]ω άμέραις τρεις λοεσσάμενον [|
\άπδ δέ κν\άτω άμέραις δέκα· ανταν δέ \ ιτάν τε-
τό]κοισαν άμέραις τεσσαράκοντα' | [άπ' άώρω δέ
τω άμέραις τρεις· ανταν δέ | [τάν τ]ετόκοισαν άμέ-
ραις δέκα· | [άπδ δέ γ[νναικος αύτάμερον λοεσσά-
μενον |[ [ξένοις] δέ μή είστείχειν μηδέ προδόταις.
Ή έν τη αρχή συμπλήρωσις [εις τδ τέμενος ϋν-
σοντα\ς είνε ήμετέρα' έν τη άρχή τοΰ 2ου στίχου
δ ΚΓβίδοΙιηΐθΓ προέτεινε και άγνοις, δπερ ήμεΐς
Έτυπ. 5.10.11.