DOI Artikel:
Kabbadias, Panagiōtēs: Hē Archaïkē Sympoliteia: kat´ epigraphas ek tōn anaskaphōn Epidaurou
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14365#0128
118 Ή Αχαϊκή Συμπολιτεία κατ έπιγραφάς έξ Επιδαύρου· ύπο ΤΙ. Καββαδία.
Α Ε 1918
δαύριοι νά παραβώσιν αυτόν. Άλλως, μέχρι τοΟ
200 π. Χ. ούτε σκόπιμον, ούτε κατορθωτόν αύ-
τοΐς ήτο νά άποχωρήσωσιν από της των Αχαιών
ομοσπονδίας και νά προσχωρήσωσιν εις την Ρώ-
μην, διότι οί Ρωμαίοι ούδ άνεμιγνύοντο τότε
άαέσως εις τάς υποθέσεις καί τάς πολιτικάς δια-
μάχας της Ελλάδος και ιδίως της Πελοποννήσου.
Άλλ' άπο του μνημονευθέντος έτους ακριβώς νέαν
οάσιν έ'λαβον τά πράγματα της Ελλάδος, δτε οί
Ρωμαίοι έκήρυξαν τον πόλεμον κατά Φίλιππου του
Μακεδόνας (Φιλίππου του Ε'). Εις την πολιτικήν
ανάγκην ύπείκοντες οί Αχαιοί έγκατέλιπον τότε τους
άπο του 224 επί όλην είκοσιπενταετίαν (224-199)
οίλους και συμμάχους Μακεδόνας και, δεχθέντες
τάς προτάσεις των Ρωμαίων, συ νε ράχη σαν και
συνεπολέμησαν τούτοις ευθύς άπο του 198. προσ-
εκτήσαντο δε μετά την έν Πύδνη τω 197 μά-
χην τον 'Ακροκόρινθο'ν, δν κατείχε Μακεδόνικη
ι-οουοά, την Τοίΰυλίαν και Ηραίαν και το Αο-
γος αύτό, δ είχε περιπέσει εις χείρας τοΟ Νάβιδος.
Έξηκολούθησαν δε προαγόμενα τά πράγματα των
Αχαιών. Παρά τάς παρεμβληθείσας δυσχέρειας
ύπο των Ρωμαίων, ύποθαλπόντων τάς αντιζηλίας
της Σπάρτης προς την των Αχαιών Συμπολι-
τείας ήττηθέντος και έκλιπόντος του Νάβιδος,
έδυνήθη Ό Φιλοποίμην νά προσάρτηση την Σπάρ-
την εις την Συμπολιτείαν τω 192. Μετ' ολίγον
δέ (τω 191) προσετέθησαν οί Μεσσήνιοι και αύτοί
οί Ηλείοι, ούτω δέ ή Συμπολιτεία περιελάμβανε
νυν πάσαν την Πελοπόννησον. Επί πλέον δέ μετά
την ήτταν τών Αιτωλών και του 'Αντιόχου προσ-
εκτήσαντο οί Αχαιοί (τω 189) και χώρας έκτος
της Πελοποννήσου, τον έν Αιτωλία Πλευρώνα και
την παρά την Οίτην Ηράκλειαν. Ουδέ μέχρι
τούδε άρα έδύνατο νά έ'χη λόγον καί συμφέρον
ούδέ σκοπόν τινα μικρά τις πόλις, οία ή Επίδαυ-
ρος, νά άποσπασθη άπο τών Αχαιών.
οτας... "έγραψε δέ (Αντίγονος) καί τοις Μεγαλοπολίταις έπαγγελ-
»λόμενος βοηθήσει ν, εάν και τοις Ά'/αιοΐς τούτο βουλομένοις η».
Πρβ. Σίν. 39, 35, 37 και Παυο. 7, 9, 2. 4. 12, 5.
Πόλεις δέ άπο/ωρη'σασαι της Συμπολιτείας, οίον Μαντινεία,
Σπάρτη, Μεσση'νη, Ηράκλεια ή πρός ΟΓτη, έτιμωρη'θησαν δια κηρύ-
ξεως πολέμου κατ αυτών και συμφοράς υπέστησαν. Λεν έτιμωρη'θησαν
τά Μέγαρα, αποχωρήσαντα της Συμπολιτείας κατά τοϋς χρόνους
του Κλεομενικοΰ πολέμου (τω 224) και προσ/ωρη'σαντα εις το κοινόν
τών Βοιωτών, διότι τοΰτο έπραξαν «μετά της τών Ά/αιών γνώμης»
(Πολ. 20,6.8), ίνα μή περιπέσωσιν είς χείρας του Κλεομένους.
Άλλ ή τοιαύτη έπέκτασις καί ή κραταίωσις
της Συμπολιτείας άπήρεσκεν είς τους Ρωμαίους,
οίτινες ήθελον τους Αχαιούς ούχί ισχυρούς, έλευ-
θέρους καί ανεξαρτήτους, άλλ' άσθενείς καί υπη-
κόους, περισπωμένους ύπο εσωτερικών ερίδων καί
συγκρούσεων. Μόνον σκοπόν έπιδιώκοντες έν Ελ-
λάδι την διά παντός τρόπου προαγωγήν τών Ρω-
μαϊκών συμφερόντων μετήλθον κακόβουλον καί
ραδιουργον πολιτικήν προβαίνουσαν καί μέχρις άθε-
τήσεως του δικαίου, παραβαίνουσαν δέ καί τους
ό'ρους, ής ειγον συνάψει μετά τών Αχαιών συμ-
μαχίας 1. Κυρίαν δ εύκαιρίαν παρείχον τοις Ρω-
μαίοι: πρός έκπλήρωσιν του εαυτών σκοπού αί
άντιζηλίαι καί αί έριδες της Σπάρτης καί της
Μεσσήνης πρός την Συμπολιτείαν. Ές άνάγκης
προσχωρήσασαι αί πόλεις αύται είς την τών Α-
χαιών όμοσπονδίαν, έζήτουν εύκαιρίαν ίνα άπο-
στώσιν άπ' αύτής, προσέφευγον δ' είς την προστα-
σίαν τών Ρωμαίων παρέχοντες τούτοις άφορμτιν
νά άναμιγνυωνται είς την έσωτερικήν πολιτικήν
της Πελοποννήσου καί νά προάγωσιν ούτω τά εαυ-
τών πολιτικά συμφέροντα. Ότε δεινώς έτιμώρη-
σεν Ό Φιλοποίμην (τω 188) τούς Σπαρτιάτας θε-
λήσαντα: νά άποστώσιν άπο της Συμπολιτείας,
έπεμψαν ούτοι πρέσβεις είς Ρώμην κατηγορουντες
τών Αχαιών άπεδοκίμασαν δέ τά κατά της Σπάρ-
της γενόμενα οί Ρωμαίοι καί άπήτουν την έπα-
νόρθωσιν αύτών [Πολ. 22, 3 καί 10). Οί Αχαιοί
ο'μως άνθίσταντο λέγοντες «αδύνατον είναι τδ κι-
νήσαί τι τών υποκειμένων άνευ τοϋ παραβήναι και
τά πρός τούς άν&ρώπους δίκαια καί τά προς τούς
ΰ'εούς οσία» (Πολύβ. 22, 13). Έπί τοις αύτοίς δέ
γενομένοις κατηγορεί του Φιλοποίμενος (τω 185)
καί άλλη πρεσβεία τών Λακεδαιμονίων, έν ή περι-
ελαμβάνοντο καί φυγάδες, ους είχον καταγάγει είς
Σπάρτην αύτοί οί Αχαιοί. Επειοή δέ κατά τον
Άχαϊκόν νόμον, δν είχε κυρώσει καί αύτη ή μετά
τών Ρωμαίων συνθήκη [Παυσ. 7,9,4), δέν έπε-
τρέπετο είς πόλιν άνήκουσαν είς την Συμπολιτείαν
νά πέμψη μόνη αύτη (άνευ τών Αχαιών) πρέσβεις
είς ξένην χώραν, κατεδίκασαν οί Αχαιοί έπί τή
παρανομία ταύτη τούς αχάριστους φυγάδας είς
1 Περί της πολιτικής ταύτης της Ρώμης ΐδε την υπό του καθη-
γητού Π. Καρολίδου μεταπεφρασμένην Ίοτορίαν της Ελλάδος του
ΗβΓΖΐ)6Γ£, (1902), σ. 201 κ. έ.
Α Ε 1918
δαύριοι νά παραβώσιν αυτόν. Άλλως, μέχρι τοΟ
200 π. Χ. ούτε σκόπιμον, ούτε κατορθωτόν αύ-
τοΐς ήτο νά άποχωρήσωσιν από της των Αχαιών
ομοσπονδίας και νά προσχωρήσωσιν εις την Ρώ-
μην, διότι οί Ρωμαίοι ούδ άνεμιγνύοντο τότε
άαέσως εις τάς υποθέσεις καί τάς πολιτικάς δια-
μάχας της Ελλάδος και ιδίως της Πελοποννήσου.
Άλλ' άπο του μνημονευθέντος έτους ακριβώς νέαν
οάσιν έ'λαβον τά πράγματα της Ελλάδος, δτε οί
Ρωμαίοι έκήρυξαν τον πόλεμον κατά Φίλιππου του
Μακεδόνας (Φιλίππου του Ε'). Εις την πολιτικήν
ανάγκην ύπείκοντες οί Αχαιοί έγκατέλιπον τότε τους
άπο του 224 επί όλην είκοσιπενταετίαν (224-199)
οίλους και συμμάχους Μακεδόνας και, δεχθέντες
τάς προτάσεις των Ρωμαίων, συ νε ράχη σαν και
συνεπολέμησαν τούτοις ευθύς άπο του 198. προσ-
εκτήσαντο δε μετά την έν Πύδνη τω 197 μά-
χην τον 'Ακροκόρινθο'ν, δν κατείχε Μακεδόνικη
ι-οουοά, την Τοίΰυλίαν και Ηραίαν και το Αο-
γος αύτό, δ είχε περιπέσει εις χείρας τοΟ Νάβιδος.
Έξηκολούθησαν δε προαγόμενα τά πράγματα των
Αχαιών. Παρά τάς παρεμβληθείσας δυσχέρειας
ύπο των Ρωμαίων, ύποθαλπόντων τάς αντιζηλίας
της Σπάρτης προς την των Αχαιών Συμπολι-
τείας ήττηθέντος και έκλιπόντος του Νάβιδος,
έδυνήθη Ό Φιλοποίμην νά προσάρτηση την Σπάρ-
την εις την Συμπολιτείαν τω 192. Μετ' ολίγον
δέ (τω 191) προσετέθησαν οί Μεσσήνιοι και αύτοί
οί Ηλείοι, ούτω δέ ή Συμπολιτεία περιελάμβανε
νυν πάσαν την Πελοπόννησον. Επί πλέον δέ μετά
την ήτταν τών Αιτωλών και του 'Αντιόχου προσ-
εκτήσαντο οί Αχαιοί (τω 189) και χώρας έκτος
της Πελοποννήσου, τον έν Αιτωλία Πλευρώνα και
την παρά την Οίτην Ηράκλειαν. Ουδέ μέχρι
τούδε άρα έδύνατο νά έ'χη λόγον καί συμφέρον
ούδέ σκοπόν τινα μικρά τις πόλις, οία ή Επίδαυ-
ρος, νά άποσπασθη άπο τών Αχαιών.
οτας... "έγραψε δέ (Αντίγονος) καί τοις Μεγαλοπολίταις έπαγγελ-
»λόμενος βοηθήσει ν, εάν και τοις Ά'/αιοΐς τούτο βουλομένοις η».
Πρβ. Σίν. 39, 35, 37 και Παυο. 7, 9, 2. 4. 12, 5.
Πόλεις δέ άπο/ωρη'σασαι της Συμπολιτείας, οίον Μαντινεία,
Σπάρτη, Μεσση'νη, Ηράκλεια ή πρός ΟΓτη, έτιμωρη'θησαν δια κηρύ-
ξεως πολέμου κατ αυτών και συμφοράς υπέστησαν. Λεν έτιμωρη'θησαν
τά Μέγαρα, αποχωρήσαντα της Συμπολιτείας κατά τοϋς χρόνους
του Κλεομενικοΰ πολέμου (τω 224) και προσ/ωρη'σαντα εις το κοινόν
τών Βοιωτών, διότι τοΰτο έπραξαν «μετά της τών Ά/αιών γνώμης»
(Πολ. 20,6.8), ίνα μή περιπέσωσιν είς χείρας του Κλεομένους.
Άλλ ή τοιαύτη έπέκτασις καί ή κραταίωσις
της Συμπολιτείας άπήρεσκεν είς τους Ρωμαίους,
οίτινες ήθελον τους Αχαιούς ούχί ισχυρούς, έλευ-
θέρους καί ανεξαρτήτους, άλλ' άσθενείς καί υπη-
κόους, περισπωμένους ύπο εσωτερικών ερίδων καί
συγκρούσεων. Μόνον σκοπόν έπιδιώκοντες έν Ελ-
λάδι την διά παντός τρόπου προαγωγήν τών Ρω-
μαϊκών συμφερόντων μετήλθον κακόβουλον καί
ραδιουργον πολιτικήν προβαίνουσαν καί μέχρις άθε-
τήσεως του δικαίου, παραβαίνουσαν δέ καί τους
ό'ρους, ής ειγον συνάψει μετά τών Αχαιών συμ-
μαχίας 1. Κυρίαν δ εύκαιρίαν παρείχον τοις Ρω-
μαίοι: πρός έκπλήρωσιν του εαυτών σκοπού αί
άντιζηλίαι καί αί έριδες της Σπάρτης καί της
Μεσσήνης πρός την Συμπολιτείαν. Ές άνάγκης
προσχωρήσασαι αί πόλεις αύται είς την τών Α-
χαιών όμοσπονδίαν, έζήτουν εύκαιρίαν ίνα άπο-
στώσιν άπ' αύτής, προσέφευγον δ' είς την προστα-
σίαν τών Ρωμαίων παρέχοντες τούτοις άφορμτιν
νά άναμιγνυωνται είς την έσωτερικήν πολιτικήν
της Πελοποννήσου καί νά προάγωσιν ούτω τά εαυ-
τών πολιτικά συμφέροντα. Ότε δεινώς έτιμώρη-
σεν Ό Φιλοποίμην (τω 188) τούς Σπαρτιάτας θε-
λήσαντα: νά άποστώσιν άπο της Συμπολιτείας,
έπεμψαν ούτοι πρέσβεις είς Ρώμην κατηγορουντες
τών Αχαιών άπεδοκίμασαν δέ τά κατά της Σπάρ-
της γενόμενα οί Ρωμαίοι καί άπήτουν την έπα-
νόρθωσιν αύτών [Πολ. 22, 3 καί 10). Οί Αχαιοί
ο'μως άνθίσταντο λέγοντες «αδύνατον είναι τδ κι-
νήσαί τι τών υποκειμένων άνευ τοϋ παραβήναι και
τά πρός τούς άν&ρώπους δίκαια καί τά προς τούς
ΰ'εούς οσία» (Πολύβ. 22, 13). Έπί τοις αύτοίς δέ
γενομένοις κατηγορεί του Φιλοποίμενος (τω 185)
καί άλλη πρεσβεία τών Λακεδαιμονίων, έν ή περι-
ελαμβάνοντο καί φυγάδες, ους είχον καταγάγει είς
Σπάρτην αύτοί οί Αχαιοί. Επειοή δέ κατά τον
Άχαϊκόν νόμον, δν είχε κυρώσει καί αύτη ή μετά
τών Ρωμαίων συνθήκη [Παυσ. 7,9,4), δέν έπε-
τρέπετο είς πόλιν άνήκουσαν είς την Συμπολιτείαν
νά πέμψη μόνη αύτη (άνευ τών Αχαιών) πρέσβεις
είς ξένην χώραν, κατεδίκασαν οί Αχαιοί έπί τή
παρανομία ταύτη τούς αχάριστους φυγάδας είς
1 Περί της πολιτικής ταύτης της Ρώμης ΐδε την υπό του καθη-
γητού Π. Καρολίδου μεταπεφρασμένην Ίοτορίαν της Ελλάδος του
ΗβΓΖΐ)6Γ£, (1902), σ. 201 κ. έ.