164

PIOTR JUSZKIEWICZ


18. J. Ingarden, „blok szwedzki”, Nowa Huta, 1957

Zmierzam do tego, by powiedzieć, iż LSC osadzony był w dającej się
precyzyjnie uchwycić tradycji nowoczesności: tej, w ramach której rege-
neracyjne projekty odnowy świata ściśle związane były z pragnieniem
ustanowienia nowej antropologii, z prymatem racjonalności, funkcjonal-
ności, egalitarności i radykalnej przestrzenności. Jej efektem była specy-
ficzna koncepcja jednostki ludzkiej - duchowego i fizycznego nomady,
granice wędrówki i wolności którego zakreślają limity funkcjonalnego
układu. W zakresie tradycji urbanistycznej koncepcja LSC leży najbliżej
idei dezurbanizacyjnych, skonkretyzowanych w kompozycje linearne,
pomyślane jako narzędzie niwelacji dotychczasowych struktur w imię
wizualnej, funkcjonalnej, społecznej i politycznej przebudowy świata,
w którym architektura spełniać będzie rolę społecznego regulatora i wy-
chowawczego instrumentu. W tym sensie LSC jawi się jako idea miasta
bardziej represyjnego i regulatywnego niż eklektyczna Nowa Huta, a za-