Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (13.1951)

TWÓRCZOŚĆ JÓZEFA SZERMENTOWSKIEGO


Ryc. 13. Pejzaż, olej, 1860 zaginiony, d. własność Towarzystwa Zachęty Sztuk
Pięknych w Warszawie.

Studia w dziale pejzażowym Szkoły Sztuk Pięknych, w której Szer-
mentowski studiował w latach ok. 1852—1857, odbywały się metodą dość
przestarzałą. Rozpoczynano je, jak i w innych działach, od kopiowania
wzorów litografowanych. Były to specjalnie do studiów szkolnych prze-
znaczone wydawnictwa francuskie autolitografii albo litografii z rysun-
ków Calame’a, dających gctowe recepty na malowanie różnych gatunków
drzew, roślin, skał, lasów, gór, jak zapewne LEcole du paysagiste,
U etude du pay sage, Leęon de dessin appliquee a u paysage, Foret et
montagues. Były tam też sztychy współpracownika Calamea, Fortune
Ferogio, autora albumów z widokami architektonicznymi i pejzażowymi,
jak L’ltalie, Promenades pittoresques et fantaisistes, Hipolita Boug
d'Orschviller a malarza widoków szwajcarskich oraz Jean Baptiste Louis
Hubert’a, autora litografowanej serii Croquis d'apres nature z 1833 r. Po
ćwiczeniach na tego rodzaju wzorach, które, pomijając niewłaściwość sa-
mej metody stosowania ich w nauce, nie mogły nauczyć realistycznego
spojrzenia na naturę, rysowano z natury na papierach białych i koloro-
wych poszczególne elementy pejzażowe. Na III roku malowano już pejzaże
akwarelą lub tuszem czy sepią i wykonywano studia olejne pni, drzew itp.,
a w czasie niepogody kopiowano obrazy w pracowni. Na IV roku robiono

23