Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (65.2003)

248

Arkadiusz Wagner


14. Krzysztof Perwanger, św. Stanisław (fragment), figura
z ołtarza głównego kolegiaty w Dobrym Mieście, 1 747

specyficznej konwencji przedstawieniowej i metody rzeźbiarskiego opracowania figur.
Odsłonięte części tułowi i nóg mają delikatną i gładką budowę. U postaci anielskich an-
drogyniczność ciał podkreślono zatarciem muskulatury i wąskimi ramionami.W figurach
aniołków z ołtarza różańcowego podkreślono krągłość, wręcz pulchność ich ciałek. Sfał-
dowania miękkiej skóry sugerują zaś pojedyncze linie żłobień.
Sposób opracowania twarzy podkreśla nastrój uwznioślenia i delikatną urodę postaci.
Rysy twarzy są wydelikacone i złagodzone. Znamienna pulchność i zaokrąglenia policz-
ków, brody czy też szyi widoczna jest nawet u biskupów. Chłopięcym, niewinnym uro-
kiem tchną twarze aniołów. Osobliwa forma nadana jest oczom. Osadzone są one w płytko
żłobionych oczodołach i maj ą wyraźnie przerysowaną wielkość. Silnie uplastyczniono ich
kształt, co wywołuje wrażenie wyłupiastości i cierpiętniczego opuchnięcia. W rzeźbiarski
sposób podkreślone są krawędzie powiek, które w figurze św. Katarzyny Sieneńskiej i św.
Wojciecha wyraźnie wystają przed lico gałek. Delikatna forma nadawana jest ustom. Są
one wąskie i zwykle wpółotwarte, co potęguje w figurach efekt mistycznego zachwyce-
nia.
Zdecydowanie odmienna jest na tym tle fizjonomia Piotrowina. Jego obliczu nadano bo-
wiem ostre, surowe rysy, zdradzające ból i pokorę. Plastycznie wydobyto kształt kościstych