DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26591#0019
UIT DE DAGEN DER JEUGD.
t3
ster van het volgende stuk, in de zaal terug te trekken.
Enkele minuten later, kwam ik tot de slotsom, dat
ook Heinnch Laube ’s gezicht van tijd tot tijd eene
zonnige uitdrukking kon aannemen; mijn vogelverschrik-
ker, die geleund stond op den arm zijner vrouw, stak
mij de hand toe en verzekerde mij dat hij mijn vader
ernstig op het hart gedrukt had zijne kleine « Lotte »
tooneelspeelster te laten worden, aangezien zij als ge-
schapen was om vol getrouwheid de naïeve rollen weer
te geven.
« Zou ik dan niet bij u op een engagement mogen
hopen, mijnheer? » vroeg ik stralend van vreugde.
« Indien gij eene proefrol vervult en u daarvan even
dapper kwijt als heden, neem ik u terstond aan, onver-
schillig waar ik mij ook bevinden moge, » luidde het
hartelijke antwoord. « Maar let wel op, zonder een uwer
metgezellen, » voegde hij er halfluid bij, en er flikkerde
een schalksche lichtstraal in zijne oogen.
Nadat ook het tweede stuk goed was afgeloopen,
dansten wij nog een poosje... helaas, zoo vol vreugde,
als men slechts in de zoete jeugd dansen kan, om het
even of dat opeen paiketvloer of wel op de graszoden
onder dorpslinden geschiedt. De dichter der Dorpsver-
halen was de onvermoeidste cavalier der kleine Lotte,
tot groot misnoegen van haar kluchtspel-bruidegom. Maar
nog een ander walste druk met haar door de zaal op
en neer, hoewel hij telkens opnieuw in zijn gebroken
Duitsch verzekerde dat hij danste als een koetspaard :
namelijk Niels Gade.
Otto Dresel heeft trouwens nooit iets vernomen
van mijne overeenkomst met Heinrich Laube, en hoe
vaak kwamen wij toch nog bijeen gedurende dien ge-
lukkigen tijd te Leipzig, en ook later nog te Frankfort a/M ,.
om over dien eenen comedie-avond te praten.
t3
ster van het volgende stuk, in de zaal terug te trekken.
Enkele minuten later, kwam ik tot de slotsom, dat
ook Heinnch Laube ’s gezicht van tijd tot tijd eene
zonnige uitdrukking kon aannemen; mijn vogelverschrik-
ker, die geleund stond op den arm zijner vrouw, stak
mij de hand toe en verzekerde mij dat hij mijn vader
ernstig op het hart gedrukt had zijne kleine « Lotte »
tooneelspeelster te laten worden, aangezien zij als ge-
schapen was om vol getrouwheid de naïeve rollen weer
te geven.
« Zou ik dan niet bij u op een engagement mogen
hopen, mijnheer? » vroeg ik stralend van vreugde.
« Indien gij eene proefrol vervult en u daarvan even
dapper kwijt als heden, neem ik u terstond aan, onver-
schillig waar ik mij ook bevinden moge, » luidde het
hartelijke antwoord. « Maar let wel op, zonder een uwer
metgezellen, » voegde hij er halfluid bij, en er flikkerde
een schalksche lichtstraal in zijne oogen.
Nadat ook het tweede stuk goed was afgeloopen,
dansten wij nog een poosje... helaas, zoo vol vreugde,
als men slechts in de zoete jeugd dansen kan, om het
even of dat opeen paiketvloer of wel op de graszoden
onder dorpslinden geschiedt. De dichter der Dorpsver-
halen was de onvermoeidste cavalier der kleine Lotte,
tot groot misnoegen van haar kluchtspel-bruidegom. Maar
nog een ander walste druk met haar door de zaal op
en neer, hoewel hij telkens opnieuw in zijn gebroken
Duitsch verzekerde dat hij danste als een koetspaard :
namelijk Niels Gade.
Otto Dresel heeft trouwens nooit iets vernomen
van mijne overeenkomst met Heinrich Laube, en hoe
vaak kwamen wij toch nog bijeen gedurende dien ge-
lukkigen tijd te Leipzig, en ook later nog te Frankfort a/M ,.
om over dien eenen comedie-avond te praten.