DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26591#0454
444
EEN HELD.
bogen voor zouden verrijzen, om mij door te laten.
Ik heb in zooverre mijn eed gehouden, dat dit thans
geschieden zou, indien ik dat verkoos; maar triomf-
bogen hebben hunne waarde voor mij verloren, en
het is mij zoeter geweest, als eenig loon voor mijne
diensten te vragen, dat men het slot aan den hertog
wedergeven zou. De bedelaar is hier de rijke ge-
worden, al bezit hij ook geen geld.
« Dat was eene prachtige daad. »
« Zoo noemt de wereld het. Ik echter weet dat
zij enkel hoogmoed ten grondslag had. »
« Gij zoekt ook alles om uwe handelingen te
verkleinen, ;> mompelde Madelon.
« Ik ben alleen oprecht tegenover mij zelven.
Die moed moet ieder hebben. Maar om tot mijne
jeugd terug te keeren : welke andere keuze om mij
te onderscheiden bleef mij over dan de wapenen ?
Een bloedverwant mijner moeder gaf mij het daartoe
noodige geld, op voorwaarde dat ik het hem in kleine
termijnen terug zou betalen. Zoo werd ik officier.
Ik brandde van verlangen boven anderen uit te
blinken ; een enkel woord, dat scheen te zinspelen
op mijne levensgeschiedenis, of op de wijze waarop
ik mij het recht had weten te verschaffen mijn naam
te voeren, deed mij opstuiven als eene beleediging,
en ik was zoo spoedig tot een tweegevecht bereid,
dat ik de schrik werd van het gansche regiment,
en eenieder mijne lichtgeraaktheid spoedig ontzag-
Daarop volgde een kortstondige geluksdroom. Ik
kreeg lief, en mijn hart werd door dat teederder
gevoel zoodanig verzacht, dat ik in die dagen zelfs
aan mijne trotsche neven de hand had kunnen reiken! »
Hij zweeg een oogenblik en er kwam een nevel
voor zijne oogen.
EEN HELD.
bogen voor zouden verrijzen, om mij door te laten.
Ik heb in zooverre mijn eed gehouden, dat dit thans
geschieden zou, indien ik dat verkoos; maar triomf-
bogen hebben hunne waarde voor mij verloren, en
het is mij zoeter geweest, als eenig loon voor mijne
diensten te vragen, dat men het slot aan den hertog
wedergeven zou. De bedelaar is hier de rijke ge-
worden, al bezit hij ook geen geld.
« Dat was eene prachtige daad. »
« Zoo noemt de wereld het. Ik echter weet dat
zij enkel hoogmoed ten grondslag had. »
« Gij zoekt ook alles om uwe handelingen te
verkleinen, ;> mompelde Madelon.
« Ik ben alleen oprecht tegenover mij zelven.
Die moed moet ieder hebben. Maar om tot mijne
jeugd terug te keeren : welke andere keuze om mij
te onderscheiden bleef mij over dan de wapenen ?
Een bloedverwant mijner moeder gaf mij het daartoe
noodige geld, op voorwaarde dat ik het hem in kleine
termijnen terug zou betalen. Zoo werd ik officier.
Ik brandde van verlangen boven anderen uit te
blinken ; een enkel woord, dat scheen te zinspelen
op mijne levensgeschiedenis, of op de wijze waarop
ik mij het recht had weten te verschaffen mijn naam
te voeren, deed mij opstuiven als eene beleediging,
en ik was zoo spoedig tot een tweegevecht bereid,
dat ik de schrik werd van het gansche regiment,
en eenieder mijne lichtgeraaktheid spoedig ontzag-
Daarop volgde een kortstondige geluksdroom. Ik
kreeg lief, en mijn hart werd door dat teederder
gevoel zoodanig verzacht, dat ik in die dagen zelfs
aan mijne trotsche neven de hand had kunnen reiken! »
Hij zweeg een oogenblik en er kwam een nevel
voor zijne oogen.