DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48284#0051
CAPUT IX. EPIGRAMMATA DEMONSTRATIVA.
31
εύόπλου Δαναών έγκυον ήσυχιης.
Τεκταίνει μέν Έπειδς, Άθηναίη δέ κελεύει
εργον ύπέκ νώτου δ’ Ελλάς δλα δύεται.
&ΤΗ ρα μάταν άπόλοντο τόσος στρατός, ει προς άρηα
ήν δολος Άτρείδαις έσθλότερος πολέμου.
157. ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Τις θεόν εϊπεν *Ερωτα; Οεοΰ κακόν ούδέν δρώμεν
εργον δ δ’ άνθριόπων αΐματι μειδιάει.
Ού Θοδν έν παλάμαις κατέχει ξίφος; ήνιδ’ άπιστα
της θειοδμήτου σκύλα μιαιφονίης.
Μήτηρ μέν συν παιδί κατεφθιτο- αύτάρ έπ’ αύτοΐς
ποίνιμος εκτεινεν φώτα λιθοκτονίη.
Και ταΰτ’ ουτ’ Άϊδος, ουτ’ Άρεος, έργα δ’ νΕρωτος
λεύσσομεν, οίς παίζει κείνος δ νηπίαχος.
158. ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Αί τρισσαί ποτέ παϊδες έν άλληλαισιν έπαιζον
κλήρω, τίς προτέρη βησεται εις άίδην ·
και τρις μέν χειρών έβαλον κύβον, ήλθε δέ πασών
ές μίαν ή δ’ έγέλα κλήρον δωειλόμενον.
Έκ τέγεος γάρ άελπτον έπειτ’ ωλισθε πέσημα
δύσμορος, ές δ’ άίδην ήλυθεν, ώς ελαχεν.
Αψευδής δ κλήρος, δτω κακόν ές δέ τδ λώον
ούτ’ εύχα'ι Θνητοΐς εύστοχοι, ούτε χέρες.
159.
ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Κρανίον έν τριόδοισι κατοιχομένου τις έσαθρών
εικόνα τήν κοινήν ούκ έδάκρυσε βίου·
δεςιτερήν δ’ έρριψεν έπι χθόνα, και λίθον ήκεν,
κωφόν μέν δοκέοντ’, άλλα πνέοντα δίκης.
Όστέον ώς γάρ έπληξεν, άφήλατο , και τον άφέντα
πήρωσεν, γλυκερού βλέμματος δρφανίσας.
Και πάλιν εις άίδην έκολάζετο , τήν ΐδίην δέ
έκλαυσεν χειρών εύστοχόν άφροσύνην.
bene-armato Danaorum soetum silentio.
Fabrefacit quidem Epeus, Pallas vero praescribit
opus : et sub dorso equi Hellas tota se-condit.
Sane igitur frustra perierunt tantus exercitus, si ad bellum
suit dolus Atridis melior pugna.
157. ΑΝΟΝΥΜΊ.
Quis deum dixit Amorem? dei malum nullum videmus
opus; hic autem hominum sanguini esfuso arridet.
Nonne furentem in palmis tenet ensem ? ecce incredibilia
a-deo-structae spolia caedis.
Mater quidem cum puero periit : sed super iis
vindex interemit virum lapidatio.
Et haec nec Plutonis, nec Martis, sed opera Amoris
videmus, quibus ludit ille insans.
158. ANONYMI.
Hae ternae olim puellae inter se ludebant
sorte, quae prior descensura-sit in orcum :
et ter quidem e-manibus jecerunt talum, venit autem hic
in unam; at haec ridebat sortem debitam, [ex omnibus
De tecto enim insperato deinde cecidit lapsu
inselix, et in orcum ivit, sicuti erat-sortita.
Non mendax est sors illi cui mala-portendit; ad bona vero
nec preces mortalibus efsicaces, neque manus.
159. ANONYMI.
Cranium in triviis exstincti quispiam cernens
imaginem communem non slevit vitae;
sed dextram projecit ad terram, et lapidem misit,
mutus qui-videbatur quidem, sed spirabat vindiciam.
Os enim ut seriit, resiluit et eum qui-miserat
occaecavit, dulci lumine orbans.
Et vicissim in orcum-usque pcenas-dabat, propriamque
deslevit manuum perite-jaculantern dementiam.
Armigerae fcetum cerne quietis equum.
Inventrix operis Pallas, fabricator Epeus ;
In tergo vehitur Graecia tota meo.
Regibus Atridis potior si Marte professo
Est dolus , incassum tot periere viri.
i5;. INCERTI.
Cur Deus esset Amor? nec enim malefacta Deorum
Novimus; humano sanguine gaudet Amor.
Non armata quidem gladio manus : et tamen , ecce ,
Qute dedit immani funera saevitia!
Stratus enim cum matre puer jacet, et super ipsos
Vir saevis lapidum jactibus interiit.
Non opus hoc Martis Ditisve , Cupidinis omne est .
Cernite quo lusu gaudeat ille puer.
i58. INCERTI.
Quae peteret stygias ordine prima domos.
Tessera ter jacta est, damnatur de tribus una,
Et ridet, vanas dum putat esse minas.
Lapsa sed infelix alto de culmine tecti
Ad styga , sors veluti significarat, abit.
Veridica est, quoties nocet alea : prospera nobis
Ut sint fata, nihil vota manusve juvant.
i5g. INCERTI.
! Viderat in trivio calvam qui forte jacentem ,
Debuit humanam qui lacrymare vicem ,
In dextram projecit humum , saxoque petivit :
Muta fuit vindex attamen illa sui,
Ictaque dissiliens oculi se mittit in orbem,
Et facit hunc lucis tristia damna pati :
Imprudens laesae sic ille satissacit umbrae,
Tamque suas rectum slet seriisse manus.
Experiebantur tenerae tres sorte puellae,
31
εύόπλου Δαναών έγκυον ήσυχιης.
Τεκταίνει μέν Έπειδς, Άθηναίη δέ κελεύει
εργον ύπέκ νώτου δ’ Ελλάς δλα δύεται.
&ΤΗ ρα μάταν άπόλοντο τόσος στρατός, ει προς άρηα
ήν δολος Άτρείδαις έσθλότερος πολέμου.
157. ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Τις θεόν εϊπεν *Ερωτα; Οεοΰ κακόν ούδέν δρώμεν
εργον δ δ’ άνθριόπων αΐματι μειδιάει.
Ού Θοδν έν παλάμαις κατέχει ξίφος; ήνιδ’ άπιστα
της θειοδμήτου σκύλα μιαιφονίης.
Μήτηρ μέν συν παιδί κατεφθιτο- αύτάρ έπ’ αύτοΐς
ποίνιμος εκτεινεν φώτα λιθοκτονίη.
Και ταΰτ’ ουτ’ Άϊδος, ουτ’ Άρεος, έργα δ’ νΕρωτος
λεύσσομεν, οίς παίζει κείνος δ νηπίαχος.
158. ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Αί τρισσαί ποτέ παϊδες έν άλληλαισιν έπαιζον
κλήρω, τίς προτέρη βησεται εις άίδην ·
και τρις μέν χειρών έβαλον κύβον, ήλθε δέ πασών
ές μίαν ή δ’ έγέλα κλήρον δωειλόμενον.
Έκ τέγεος γάρ άελπτον έπειτ’ ωλισθε πέσημα
δύσμορος, ές δ’ άίδην ήλυθεν, ώς ελαχεν.
Αψευδής δ κλήρος, δτω κακόν ές δέ τδ λώον
ούτ’ εύχα'ι Θνητοΐς εύστοχοι, ούτε χέρες.
159.
ΑΔΕΣΠΟΊΌΝ.
Κρανίον έν τριόδοισι κατοιχομένου τις έσαθρών
εικόνα τήν κοινήν ούκ έδάκρυσε βίου·
δεςιτερήν δ’ έρριψεν έπι χθόνα, και λίθον ήκεν,
κωφόν μέν δοκέοντ’, άλλα πνέοντα δίκης.
Όστέον ώς γάρ έπληξεν, άφήλατο , και τον άφέντα
πήρωσεν, γλυκερού βλέμματος δρφανίσας.
Και πάλιν εις άίδην έκολάζετο , τήν ΐδίην δέ
έκλαυσεν χειρών εύστοχόν άφροσύνην.
bene-armato Danaorum soetum silentio.
Fabrefacit quidem Epeus, Pallas vero praescribit
opus : et sub dorso equi Hellas tota se-condit.
Sane igitur frustra perierunt tantus exercitus, si ad bellum
suit dolus Atridis melior pugna.
157. ΑΝΟΝΥΜΊ.
Quis deum dixit Amorem? dei malum nullum videmus
opus; hic autem hominum sanguini esfuso arridet.
Nonne furentem in palmis tenet ensem ? ecce incredibilia
a-deo-structae spolia caedis.
Mater quidem cum puero periit : sed super iis
vindex interemit virum lapidatio.
Et haec nec Plutonis, nec Martis, sed opera Amoris
videmus, quibus ludit ille insans.
158. ANONYMI.
Hae ternae olim puellae inter se ludebant
sorte, quae prior descensura-sit in orcum :
et ter quidem e-manibus jecerunt talum, venit autem hic
in unam; at haec ridebat sortem debitam, [ex omnibus
De tecto enim insperato deinde cecidit lapsu
inselix, et in orcum ivit, sicuti erat-sortita.
Non mendax est sors illi cui mala-portendit; ad bona vero
nec preces mortalibus efsicaces, neque manus.
159. ANONYMI.
Cranium in triviis exstincti quispiam cernens
imaginem communem non slevit vitae;
sed dextram projecit ad terram, et lapidem misit,
mutus qui-videbatur quidem, sed spirabat vindiciam.
Os enim ut seriit, resiluit et eum qui-miserat
occaecavit, dulci lumine orbans.
Et vicissim in orcum-usque pcenas-dabat, propriamque
deslevit manuum perite-jaculantern dementiam.
Armigerae fcetum cerne quietis equum.
Inventrix operis Pallas, fabricator Epeus ;
In tergo vehitur Graecia tota meo.
Regibus Atridis potior si Marte professo
Est dolus , incassum tot periere viri.
i5;. INCERTI.
Cur Deus esset Amor? nec enim malefacta Deorum
Novimus; humano sanguine gaudet Amor.
Non armata quidem gladio manus : et tamen , ecce ,
Qute dedit immani funera saevitia!
Stratus enim cum matre puer jacet, et super ipsos
Vir saevis lapidum jactibus interiit.
Non opus hoc Martis Ditisve , Cupidinis omne est .
Cernite quo lusu gaudeat ille puer.
i58. INCERTI.
Quae peteret stygias ordine prima domos.
Tessera ter jacta est, damnatur de tribus una,
Et ridet, vanas dum putat esse minas.
Lapsa sed infelix alto de culmine tecti
Ad styga , sors veluti significarat, abit.
Veridica est, quoties nocet alea : prospera nobis
Ut sint fata, nihil vota manusve juvant.
i5g. INCERTI.
! Viderat in trivio calvam qui forte jacentem ,
Debuit humanam qui lacrymare vicem ,
In dextram projecit humum , saxoque petivit :
Muta fuit vindex attamen illa sui,
Ictaque dissiliens oculi se mittit in orbem,
Et facit hunc lucis tristia damna pati :
Imprudens laesae sic ille satissacit umbrae,
Tamque suas rectum slet seriisse manus.
Experiebantur tenerae tres sorte puellae,