DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.48284#0381
BREVIS ANNOTATIO IN CAPUT XI
Glossator ■ Αρχή σκαπτικών (sic Cod. fere semper).
Τό συμποτικόν είδος έκ σκωμμάτων σύγζειται καί συμβο-
λή: , των παλαιών αεί παρά τον πότον άλλήλους αύτοσχεδια-
ζόντων. "1ν’ ούν μηοέ τούτων άμοιρης , καί έξ αύτών ύπέταξα
τά έμπεσόντα. Qute sunt ipsius Cephalse ut alia pleraque
titulis capitum adjecta; conf. initium cap. VII.
I. — Conqueritur poeta de vino in convivio, quod
Mercurii sesto agebatur, effuso et perdito. — 1 χοάς Cod.
— 2. « Αίρων. Eodem afferendi sensu Theocritus XV,
27 : αϊρε τό ναμα’ ubi vid. mea not. in edit, altera. —
3. Respicitur Hom. Od. Φ, 295 '· Οίνος καί Κένταυρον.
Conf. ep. 16. v B.
II. — « Quae fuerit epigrammatis occasio vix divino.
Cum calculosis lite implicitus poeta, Theodorum eorum
medicum rogare videtur, ut se ab illis desendat qui lapi-
des gerunt. « B. — 1 οί άριστοι Cod., corr. Jac. —
2. « Λίθους έχειν dici non solum qui saxa-pro telis gerunt,
sed etiam οί λιθιώντες, calculo laborantes, apparet ex sa-
cete dicto Gnathaenae ap. Athen. XIII, p. 578, E. Non
vere igitur, sed ridiculi causa, illi appellari videntur
άριστοι. » Jac.
III. — « Mortis contemplatio divitiarum cupiditatem
imminuit; inde monentur mortales ut vita fruantur. —
4. Γλωσσόκομα comice loculos, quibus mortui compo-
nuntur, appellat. » Jac. Boiss. ·. « Scbol. Wech.·· κιβώτια,
θήζαι λειψάνων ξύλιναι , ex Hesychio. Est πο’.εΐν πρός τι lo-
cutio praesertim in usu de remediorum vi ·. adi Bernard.
ad Nomi. t. I, p. 43 et 437. » — 5 πάσας Cod. « Fari-
nam spargens , quo sensu ακτή dicitur VI, ep. 299, 5, et
alibi. Vinum autem inspergebatur interdum sarina, ut ap.
Hom. II. A, 639. Athenaeus X, p. 432, B : έπινον o’ οί
πολλοί και άλφιτα έπιβάλλοντες τώ οινω, ubi in versibus
Comici rex Seleucus vinum cum meile et sarina miscuisse
dicitur ·.
Δήμητρας ακτή παν τε φυράσας ύγρόν ,
κατησίμωσε πώμα, καύματος λύσιν.
Alii [ut Grotius] ακτήν de Ultore accipiunt et huc tra-
hunt amoena τών άκταζόντων convivia ; quam explicatio-
nem contextus non videtur admittere. » Jac. — 6 Ασίαν
Plan. « Juncta μ-ύρα καί στέφανοι et ep. 8. Sic Philemo
fragm. inc. 80 ; Ζών γάρ ασκού σαυτώ στεφάνων καί μύρα.
Est στεφάνου; in codice 2720. Conjicio :
Ζών έτι παράσχου σαυτώ στεφάνους καί μύρα.
[Ζών γάρ παράσχου στέφανον αύτώ κ. μ. Meinekius. J Conf.
infra ep. 19, 35, 168, Lucian. Contempl. § 22. » B.
IV. — « In virum qui non sibi uxorem duxerat, sed
vicino , per quem ipsi bene erat nihil agenti. Conferendus
Juvenalis Sat. I, 55 seqq. et Ovid. Amor. II, el. 4, 45
seqq. » Jac. — 1. « Sententia esset nitidior, scripto :
Αύτώ τις γήμας πιθανήν καί γείτονι. Est simile έτέροις
γήμας ep. 70, 4. « B. Esse videtur soli. Male Bothius Αυ-
τός τις. — 3. Μή πλεϊν μή σκάπτειν sere paroemiacum.
Εύστομάχω; sigurate, ut ap. Ciceronem εύστομ-άχως ferre
aliquid. — 4 άλλοτριοδαπάνη Cod., corr. Brunck. 1
361
V. Μαρτισίου enotavit Salmas., non Μσντισ. Eandem
rem tractat quam modo Parmenio, cui epigramma tribuit
Plan. — 2 άμαλθαίας Cod- Hac comparatione fortasse
etiam ad κερασφόρου appellationem salse respicitur. « De
Amaltheae cornu monui et citavi ad Babrii Fab. CVIII, 11,
p. 212. » B.
VI. E Codice editum a Jac. Fateor me non satis intelli-
gere. An πτωχόν maritum dicit eum qui praebere non potest
quae uxoris profusa luxuria quotidie poscit ? — 1 κυανέα μ.
Cod. « Suspicabar olim σκυλμός, μάχα. Nunc praetuli le-
niorem correctionem κυνέα, pugna canina, de iis qui
impudenter rixantur. Initio hiatus vitari poterat scripto
’Έστι γάμος πτωχού vel Πτωχών έστι γ. » Jac.
VII. Νικάνδρου Cod., sed Plan. Νικάρχου, quod
probabilius. Ad sententiam conser V, ep. 302, 5. » B.
— 2 αίνεϊν Plan.·—■ 3 ή ρύσις Cod. « Φιλόκνισος, id est
φιλούσα τό κνίζεσθαι. Hoc enim libidinoso amori proprium
ab honesto cum matrona connubio abest. « Jac. Qui cum
ceteris Toupii conjecturam άλλοτριόχρως recepit; άλλό-
τριος χρως Cod. et Plan., quod tuetur Otto Schneiderus
ad Nicandr. p. 130 ·. « Sensus ·. adeo mentulae grata titil-
latio est : alienam ubi sentit cuticulam, penitus gestit
srui cunno non suo. » — 4 ξενοκυσταπ. legebatur, correxit
O Schneider. Sic Agalhias βρωματομιξαπάτη.
VIII. «Cum varietate quadam ex marmore dedit Mo-
ratorius p. 1321. Solebant autem seriores· vetusta epi-
grammata in cippo repetere, mutationibus interdum sa-
ctis, non semper magno cum.judicio. [Iterum in lucem
protractum marmor anno 1819 et a Niebuhrio editum :
habes totum in Syllogc Welckeri LX, p. 89·] — Impen-
sas funeribus sieri solitas rectius viventibus adhiberi.
Sententia est odarii IV Anacreontici. Conf. ep. 19. —
1 στεφάνους στήλη χαρίση, λίθος iemmarm. — 2 φλέξεις
marm. Noli sotemnem rogi ignem incendere; ita arti-
culus non frustra additus. Probabilius tamen videtur quod
post Scaligerum multi proposuerunt : τό πύο βρέξης,
rogi ignem vino restinguas. Vide Kirchmann. De sune-
rib. HI, 7. » Jac. Φλέξης argute dictum videtur de igne
quod unguentis afsusis ardentius sit quam solet de nudis
lignis et quam erat necessarium cremando mortuo : ne
ignem, qui per se ardet, tanquam ascititio igni uras. —-
3 ε’ίτις (sic) έχεις et τεφράν marm. — 4 τίεται Plan. Re-
spici ad locutionem parcemiacam οίνου πηλόν ποιειν (Thes.
p. 1048, Aj observat Jac. Sic integrum et absolutum
epigramma, cui aliunde additum in marmore :
»
Τούτ’ έσομαι γάρ έγο'ιν σύ δέ τούτοις γην έπιχώσας,
είπε δτε ούκ ών ήν , τούτο πάλιν γέγονα ,
quae emendavit Meinekius ad Callimach. p. 298, not. :
Τούτ’ έσομαι γάρ εγώ ’ σύ δέ γ’ όστοϊς γην έπιχώσας,
ε’.φ’ « "Ο τι ούκ ών ήν, τούτο πάλιν γέγονα. »
Minime vero hoc distichon eidem poetae tribui debet,
quod « ut intellectu difsicilius resecuisse Cephalam » pu-
tabat Heckerus I, p. 196.
IX. — Ad aliquem qui in convivio lautiores cibos in
Glossator ■ Αρχή σκαπτικών (sic Cod. fere semper).
Τό συμποτικόν είδος έκ σκωμμάτων σύγζειται καί συμβο-
λή: , των παλαιών αεί παρά τον πότον άλλήλους αύτοσχεδια-
ζόντων. "1ν’ ούν μηοέ τούτων άμοιρης , καί έξ αύτών ύπέταξα
τά έμπεσόντα. Qute sunt ipsius Cephalse ut alia pleraque
titulis capitum adjecta; conf. initium cap. VII.
I. — Conqueritur poeta de vino in convivio, quod
Mercurii sesto agebatur, effuso et perdito. — 1 χοάς Cod.
— 2. « Αίρων. Eodem afferendi sensu Theocritus XV,
27 : αϊρε τό ναμα’ ubi vid. mea not. in edit, altera. —
3. Respicitur Hom. Od. Φ, 295 '· Οίνος καί Κένταυρον.
Conf. ep. 16. v B.
II. — « Quae fuerit epigrammatis occasio vix divino.
Cum calculosis lite implicitus poeta, Theodorum eorum
medicum rogare videtur, ut se ab illis desendat qui lapi-
des gerunt. « B. — 1 οί άριστοι Cod., corr. Jac. —
2. « Λίθους έχειν dici non solum qui saxa-pro telis gerunt,
sed etiam οί λιθιώντες, calculo laborantes, apparet ex sa-
cete dicto Gnathaenae ap. Athen. XIII, p. 578, E. Non
vere igitur, sed ridiculi causa, illi appellari videntur
άριστοι. » Jac.
III. — « Mortis contemplatio divitiarum cupiditatem
imminuit; inde monentur mortales ut vita fruantur. —
4. Γλωσσόκομα comice loculos, quibus mortui compo-
nuntur, appellat. » Jac. Boiss. ·. « Scbol. Wech.·· κιβώτια,
θήζαι λειψάνων ξύλιναι , ex Hesychio. Est πο’.εΐν πρός τι lo-
cutio praesertim in usu de remediorum vi ·. adi Bernard.
ad Nomi. t. I, p. 43 et 437. » — 5 πάσας Cod. « Fari-
nam spargens , quo sensu ακτή dicitur VI, ep. 299, 5, et
alibi. Vinum autem inspergebatur interdum sarina, ut ap.
Hom. II. A, 639. Athenaeus X, p. 432, B : έπινον o’ οί
πολλοί και άλφιτα έπιβάλλοντες τώ οινω, ubi in versibus
Comici rex Seleucus vinum cum meile et sarina miscuisse
dicitur ·.
Δήμητρας ακτή παν τε φυράσας ύγρόν ,
κατησίμωσε πώμα, καύματος λύσιν.
Alii [ut Grotius] ακτήν de Ultore accipiunt et huc tra-
hunt amoena τών άκταζόντων convivia ; quam explicatio-
nem contextus non videtur admittere. » Jac. — 6 Ασίαν
Plan. « Juncta μ-ύρα καί στέφανοι et ep. 8. Sic Philemo
fragm. inc. 80 ; Ζών γάρ ασκού σαυτώ στεφάνων καί μύρα.
Est στεφάνου; in codice 2720. Conjicio :
Ζών έτι παράσχου σαυτώ στεφάνους καί μύρα.
[Ζών γάρ παράσχου στέφανον αύτώ κ. μ. Meinekius. J Conf.
infra ep. 19, 35, 168, Lucian. Contempl. § 22. » B.
IV. — « In virum qui non sibi uxorem duxerat, sed
vicino , per quem ipsi bene erat nihil agenti. Conferendus
Juvenalis Sat. I, 55 seqq. et Ovid. Amor. II, el. 4, 45
seqq. » Jac. — 1. « Sententia esset nitidior, scripto :
Αύτώ τις γήμας πιθανήν καί γείτονι. Est simile έτέροις
γήμας ep. 70, 4. « B. Esse videtur soli. Male Bothius Αυ-
τός τις. — 3. Μή πλεϊν μή σκάπτειν sere paroemiacum.
Εύστομάχω; sigurate, ut ap. Ciceronem εύστομ-άχως ferre
aliquid. — 4 άλλοτριοδαπάνη Cod., corr. Brunck. 1
361
V. Μαρτισίου enotavit Salmas., non Μσντισ. Eandem
rem tractat quam modo Parmenio, cui epigramma tribuit
Plan. — 2 άμαλθαίας Cod- Hac comparatione fortasse
etiam ad κερασφόρου appellationem salse respicitur. « De
Amaltheae cornu monui et citavi ad Babrii Fab. CVIII, 11,
p. 212. » B.
VI. E Codice editum a Jac. Fateor me non satis intelli-
gere. An πτωχόν maritum dicit eum qui praebere non potest
quae uxoris profusa luxuria quotidie poscit ? — 1 κυανέα μ.
Cod. « Suspicabar olim σκυλμός, μάχα. Nunc praetuli le-
niorem correctionem κυνέα, pugna canina, de iis qui
impudenter rixantur. Initio hiatus vitari poterat scripto
’Έστι γάμος πτωχού vel Πτωχών έστι γ. » Jac.
VII. Νικάνδρου Cod., sed Plan. Νικάρχου, quod
probabilius. Ad sententiam conser V, ep. 302, 5. » B.
— 2 αίνεϊν Plan.·—■ 3 ή ρύσις Cod. « Φιλόκνισος, id est
φιλούσα τό κνίζεσθαι. Hoc enim libidinoso amori proprium
ab honesto cum matrona connubio abest. « Jac. Qui cum
ceteris Toupii conjecturam άλλοτριόχρως recepit; άλλό-
τριος χρως Cod. et Plan., quod tuetur Otto Schneiderus
ad Nicandr. p. 130 ·. « Sensus ·. adeo mentulae grata titil-
latio est : alienam ubi sentit cuticulam, penitus gestit
srui cunno non suo. » — 4 ξενοκυσταπ. legebatur, correxit
O Schneider. Sic Agalhias βρωματομιξαπάτη.
VIII. «Cum varietate quadam ex marmore dedit Mo-
ratorius p. 1321. Solebant autem seriores· vetusta epi-
grammata in cippo repetere, mutationibus interdum sa-
ctis, non semper magno cum.judicio. [Iterum in lucem
protractum marmor anno 1819 et a Niebuhrio editum :
habes totum in Syllogc Welckeri LX, p. 89·] — Impen-
sas funeribus sieri solitas rectius viventibus adhiberi.
Sententia est odarii IV Anacreontici. Conf. ep. 19. —
1 στεφάνους στήλη χαρίση, λίθος iemmarm. — 2 φλέξεις
marm. Noli sotemnem rogi ignem incendere; ita arti-
culus non frustra additus. Probabilius tamen videtur quod
post Scaligerum multi proposuerunt : τό πύο βρέξης,
rogi ignem vino restinguas. Vide Kirchmann. De sune-
rib. HI, 7. » Jac. Φλέξης argute dictum videtur de igne
quod unguentis afsusis ardentius sit quam solet de nudis
lignis et quam erat necessarium cremando mortuo : ne
ignem, qui per se ardet, tanquam ascititio igni uras. —-
3 ε’ίτις (sic) έχεις et τεφράν marm. — 4 τίεται Plan. Re-
spici ad locutionem parcemiacam οίνου πηλόν ποιειν (Thes.
p. 1048, Aj observat Jac. Sic integrum et absolutum
epigramma, cui aliunde additum in marmore :
»
Τούτ’ έσομαι γάρ έγο'ιν σύ δέ τούτοις γην έπιχώσας,
είπε δτε ούκ ών ήν , τούτο πάλιν γέγονα ,
quae emendavit Meinekius ad Callimach. p. 298, not. :
Τούτ’ έσομαι γάρ εγώ ’ σύ δέ γ’ όστοϊς γην έπιχώσας,
ε’.φ’ « "Ο τι ούκ ών ήν, τούτο πάλιν γέγονα. »
Minime vero hoc distichon eidem poetae tribui debet,
quod « ut intellectu difsicilius resecuisse Cephalam » pu-
tabat Heckerus I, p. 196.
IX. — Ad aliquem qui in convivio lautiores cibos in