DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48284#0053
CAPUT IX. EPIGRAMMATA DEMONSTRATIVA.
33
πολλάκι γοΰν αυτήν ρίψεν απ’ αθανάτων,
ήέρι και νεφέλησι μετήορον οίοεν Όμηρος,
και Δία συγγράψας τή γαμέτη χόλων.
Ούτως ούοέποτ’ έστ'ι γυνή συ||φωνος άκοιτη ,
το ούδέ καί εν χρυσέω μιγνυμένη δαπέδω.
166. ΤΟΥ ΑΪΤΟΥ.
Πασαν 'Όμηρος έδειξε κακήν σφαλερήν τε γυναίκα,
σώφρονα και πόρνην, άμφοτερας όλεθρον.
Έκ γάρ τής Ελένης μοιχευσαμένης φόνος άνδρών,
και διά σωφροσύνην Πηνελόπης θάνατοι.
Ίλιάς ούν τδ πόνημα μιας χάριν έστ'ι γυναίκας·
αύτάρ Όδυσσείη Πηνελόπη πρόφασις.
167. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Ό Ζευς άντ'ι πυρος πυρ ωπασεν άλλο, γυναίκας.
Είθε δέ μήτε γυνή, μήτε τδ πυρ έφάνη!
Πυρ μέν δή ταχέως και σβέννυται· ή δέ γυνή πυρ
άσβεστον, φλογερόν, πάντοτ’ άναπτόμενον.
1G8. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Μην ιν ούλομένην γαμέτην δ τάλας γεγάμηκα,
καί παρά τής τέχνης μήνιδος άρξάμενος.
'Ώμοι έγδο πολύμηνες, έχων διχόλοιτον ανάγκην,
τέχνης γραμματικής καί γαμετής μάχιμης.
1C9. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Μήνις Άχιλλήος καί έμοί πρόφασις γεγενηται
ούλομένης πενίης γραμματικευσαμενω.
Είθε δέ συν Δαναοΐς με κατέκτανε μήνις εκείνη ,
πριν χαλεπός λιμός γραμματικής δλεσει.
Άλλ’ ΐν’ άφαρπάξη Βρισηΐδα πριν Αγαμέμνων,
τήν Ελένην δ’ δ Πάρις, πτωχός έγδ) γενόμην.
170. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Νηδυν αναίσχυντου στιβαροϊς ήσχυνα λογισμοις.
saepe certe eam dejecit ab immortalibus,
in-aere ac nubibus suspensam : novit Homerus,
etiam Jovem qui-scripsit uxori iratum.
Sic nunquam est uxor concors marito,
ne si quidem in aureo nubit solo.
166. EJUSDEM.
Omnem Homerus ostendit malam sallacemque esse mu·
modestam et meretricem,utramque perniciosam, [lierem,
Etenim ex Helenae adulterio credes orta virorum est,
et per modestiam Penelopes funera.
Ilias igitur opus unius gratia exstitit mulieris;
Odysseae autem Penelope causa fuit.
167. EJUSDEM.
Juppiter pro igne ignem praebuit alium, mulieres.
Utinam vero neque mulier, neque ignis apparuisset!
Ignis quidem sane cito etiam exstinguitur; sed mulier est ig-
inexstinctus, ssammeus, semper-et-ubique exardens, [nis
168. EJUSDEM.
« Iram funestam « uxorem miser duxi,
etiam jubente arte « ab-ira » incipiens.
Hei mihi, ira-cumulatussum, habens duplicis-iivenecess'-
artis grammaticae et sponsae pugnacis. [tatem
169. EJUSDEM.
Ira Achillis et mihi causa sacta-est
funestae paupertatis grammaticam-tractanti.
Utinam autem cum Danais me interemisset ira illa,
antequam dura fames grammaticae me perdet’.
Sed quo raperet Briseida olim Agamemnon,
Helenenque Paris, mendicus ego factus-sum.
170. EJUSDEM.
Ventrem impudentem gravibus repressi ratiocinationibus,
Desiit, ejectam Juppiter arce poli
Suspendit nebulis atque aere. Novit Homerus,
Iratum scripsit qui tibi, Juno, Jovem.
Nunquam igitur concors vivet matrona marito,
Si nec in aetherio praestitit hoc thalamo.
166. EJUSDEM.
Femineum genus omne nocens : ita censet Homerus :
Grande malum moecha est , grande pudica malum.
Multas esse neces Helene datadultera : verum
Casta dat et multas Penelopea neces.
Ilias immensum carmen versatur in una ,
Unaque Odyssete semina materia est.
167. EJUSDEM.
Ab Jove pro ssamma data nobis altera ssamma est
Femina, at o si non illa, nec illa soret.
Sedari tamen illa potest cito : femina nunquam ,
Undique inardescens, undique semel alens.
168. EJUSDEM.
Iu uxorem suam Andromachen.
Iram pestiseram miser heu pro conjuge duxi :
Artis principium nec minus ira mihi est.
Sic gemino gravis ira tenet me compede vinctum,
Artis Grammaticas, conjugis indomitae.
169. EJUSDEM.
Ira tua, TEacide , nam tracto poemata pauper,
Olim aliis, sed nunc perniciosa mihi est.
O utinam me cum Danais occideret illa,
Ne gravior veniat mors mihi, docta fames.
Quod Paris ante Helenam , Briseida cepit Atrides,
Hrec mihi nunc causa est, cur ego nil capiam.
170. EJUSDEM.
Experior Ventrem reprimens sermone severo ,
ANTHOWGIA II.
3
33
πολλάκι γοΰν αυτήν ρίψεν απ’ αθανάτων,
ήέρι και νεφέλησι μετήορον οίοεν Όμηρος,
και Δία συγγράψας τή γαμέτη χόλων.
Ούτως ούοέποτ’ έστ'ι γυνή συ||φωνος άκοιτη ,
το ούδέ καί εν χρυσέω μιγνυμένη δαπέδω.
166. ΤΟΥ ΑΪΤΟΥ.
Πασαν 'Όμηρος έδειξε κακήν σφαλερήν τε γυναίκα,
σώφρονα και πόρνην, άμφοτερας όλεθρον.
Έκ γάρ τής Ελένης μοιχευσαμένης φόνος άνδρών,
και διά σωφροσύνην Πηνελόπης θάνατοι.
Ίλιάς ούν τδ πόνημα μιας χάριν έστ'ι γυναίκας·
αύτάρ Όδυσσείη Πηνελόπη πρόφασις.
167. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Ό Ζευς άντ'ι πυρος πυρ ωπασεν άλλο, γυναίκας.
Είθε δέ μήτε γυνή, μήτε τδ πυρ έφάνη!
Πυρ μέν δή ταχέως και σβέννυται· ή δέ γυνή πυρ
άσβεστον, φλογερόν, πάντοτ’ άναπτόμενον.
1G8. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Μην ιν ούλομένην γαμέτην δ τάλας γεγάμηκα,
καί παρά τής τέχνης μήνιδος άρξάμενος.
'Ώμοι έγδο πολύμηνες, έχων διχόλοιτον ανάγκην,
τέχνης γραμματικής καί γαμετής μάχιμης.
1C9. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Μήνις Άχιλλήος καί έμοί πρόφασις γεγενηται
ούλομένης πενίης γραμματικευσαμενω.
Είθε δέ συν Δαναοΐς με κατέκτανε μήνις εκείνη ,
πριν χαλεπός λιμός γραμματικής δλεσει.
Άλλ’ ΐν’ άφαρπάξη Βρισηΐδα πριν Αγαμέμνων,
τήν Ελένην δ’ δ Πάρις, πτωχός έγδ) γενόμην.
170. ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ.
Νηδυν αναίσχυντου στιβαροϊς ήσχυνα λογισμοις.
saepe certe eam dejecit ab immortalibus,
in-aere ac nubibus suspensam : novit Homerus,
etiam Jovem qui-scripsit uxori iratum.
Sic nunquam est uxor concors marito,
ne si quidem in aureo nubit solo.
166. EJUSDEM.
Omnem Homerus ostendit malam sallacemque esse mu·
modestam et meretricem,utramque perniciosam, [lierem,
Etenim ex Helenae adulterio credes orta virorum est,
et per modestiam Penelopes funera.
Ilias igitur opus unius gratia exstitit mulieris;
Odysseae autem Penelope causa fuit.
167. EJUSDEM.
Juppiter pro igne ignem praebuit alium, mulieres.
Utinam vero neque mulier, neque ignis apparuisset!
Ignis quidem sane cito etiam exstinguitur; sed mulier est ig-
inexstinctus, ssammeus, semper-et-ubique exardens, [nis
168. EJUSDEM.
« Iram funestam « uxorem miser duxi,
etiam jubente arte « ab-ira » incipiens.
Hei mihi, ira-cumulatussum, habens duplicis-iivenecess'-
artis grammaticae et sponsae pugnacis. [tatem
169. EJUSDEM.
Ira Achillis et mihi causa sacta-est
funestae paupertatis grammaticam-tractanti.
Utinam autem cum Danais me interemisset ira illa,
antequam dura fames grammaticae me perdet’.
Sed quo raperet Briseida olim Agamemnon,
Helenenque Paris, mendicus ego factus-sum.
170. EJUSDEM.
Ventrem impudentem gravibus repressi ratiocinationibus,
Desiit, ejectam Juppiter arce poli
Suspendit nebulis atque aere. Novit Homerus,
Iratum scripsit qui tibi, Juno, Jovem.
Nunquam igitur concors vivet matrona marito,
Si nec in aetherio praestitit hoc thalamo.
166. EJUSDEM.
Femineum genus omne nocens : ita censet Homerus :
Grande malum moecha est , grande pudica malum.
Multas esse neces Helene datadultera : verum
Casta dat et multas Penelopea neces.
Ilias immensum carmen versatur in una ,
Unaque Odyssete semina materia est.
167. EJUSDEM.
Ab Jove pro ssamma data nobis altera ssamma est
Femina, at o si non illa, nec illa soret.
Sedari tamen illa potest cito : femina nunquam ,
Undique inardescens, undique semel alens.
168. EJUSDEM.
Iu uxorem suam Andromachen.
Iram pestiseram miser heu pro conjuge duxi :
Artis principium nec minus ira mihi est.
Sic gemino gravis ira tenet me compede vinctum,
Artis Grammaticas, conjugis indomitae.
169. EJUSDEM.
Ira tua, TEacide , nam tracto poemata pauper,
Olim aliis, sed nunc perniciosa mihi est.
O utinam me cum Danais occideret illa,
Ne gravior veniat mors mihi, docta fames.
Quod Paris ante Helenam , Briseida cepit Atrides,
Hrec mihi nunc causa est, cur ego nil capiam.
170. EJUSDEM.
Experior Ventrem reprimens sermone severo ,
ANTHOWGIA II.
3