DOI article:
Tsuntas, Chrēstos: Ek Mykēnōn
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.14598#0013
5
ΕΚ ΜΥΚΗΝΩΝ
6
1 2 3
τος πρόχείταί* οτί δέ αί της λάρναχος παραστάδες
άναμίμνήσχουσίν όμοίας έχ ξυλου χατεσχευασμένας
παρατηρεί λίαν όρθώς ο θΓ§ί (έ.ά.σ. 210). Φαίνε-
ται λοιπόν, οτί εν τω μυχηναίω συστήματί οί οδόν-
τες άνεπτυχθησαν άνεξαρτήτως ξένης έπίδράσεως
έχ της ξυλουργίχής, εν ώ οί ρόδαχες προέρχονται
χατά χοίνήν ομολογίαν έξ ^Ανατολής.
Έοδάχων άναγλΰπτων χρήσίς είχε γείνεί χαίέπί
της προσόψεως του λεγομένου τάφου του Αγαμέ-
υ.νονος ή θησαυρού του Άτρέως, ώς άποδείχνυεί
τεμάχίον μαρμάρου έν Εχρέά. άθ Μϋίθβ !ί πίν.
^Ο, ή Οέσίς όμως τουτου πιθανώς ήν άνωθεν του
υπέρθυρου, διότι ουδέν δείχνυεί 6τί αί παραστάδες
ήσαν έπενδεδυμέναί διά μαρμάρων*. Αχρί6ώς δ
σπως επί της δημοσίευομένης Ουράς ευρίσχομεν
τους ρόδαχας, ώς γνωστόν, πάλιν επί της άρρη-
του πύλης του Έρεχθείου, οί δε συγγραφείς τής
Ηίδίοίτθ (]θ ΓίΐΓί Γιιηίίίΐυίίέ ΡθΓΓϋί χαί ϋ!π-
ρίθζπαρα6άλλοντες ταυτην προς την ανωτέρω μνη-
μονευθεΐσαν Ουράν περσίχου τάφου παραδέχονται
μεν χοίνήν των ροδάχων έξ Ασσυρίας χαταγωγήν,
άποθαυμάζουσίν όμως, έν άντίθέσεί προς τά άνα-
τολίχά μνημεία, την Οαυυ,ασίαν διάθεσήν των χο-
σμημάτων επί του άττίχου αριστουργήματος (αύτ.
1. Πρ6. Αά!οτ έν 8ϋ!ΐϋθΜΐκηη8 Τίτ^πδ σ. ΧΚν χκί Τ!ιΪ6Γ8ϋίΐ
Μίί!!). (ί!θ8 ίλΠίϋη. Ιπδίίί. !879σ. 1 77 έξ.ΟΰδέτΕρο; αυτών ^ίναζρέρε^
τί περί έπενδύσεως των παραστάδων, οίλλοί δρ.ως παραδέχονται τοίαύ-
την, εν οίς χαί ό 8θίΠρ6Γ (8ίί! I σ. 440), δστίς όρ.ίλεΐ περί πλα-
χών λευχών, ερυθρών χαί πρασίνων. 11ρ6. χαί Βθ]^6Γ , Κυρρθί-
σ. 29.
V σ. 326-327). Του επαίνου τουτου αξία έν τίνί
μέτρω είναι, νομίζω, χαί ή πρόσοψίς του μυχηναίου
τάφου διά την ποίχίλίαν των χοσμηρ-άτων χαί χρω-
μάτων, ποίΧίλίαν ήτίς ευαρεστεί χωρίς νά ήναί.
φορτίχή.
Έν άντίθέσεί όμως προς την χαλήν πρόσοψίν τά
χτερίσματα του τάφου, περί ου πραγματευομεθα?
ήσαν ελάχιστα, διότι ευρέθησαν μόνον ολίγα χρυσά
φύλλα χαίτίνες ψηφίδες ορμών εξ ύελώδους μάζης,
προς δε τουτοίς τεμάχια πλαχών έξ ελέφαντος φέ-
ροντα άναγεγλυμμένους ναυτίλους* εις την ΒΔ γω-
νίαν δε άνεχαλΰφθη χοίλότης έπίμήχης περίέχουσα
οστά χαί άγγεΐον χαλχουν εύμέγεθες, σχήματος φιά-
λης αγαθούς, άνεστραμμένον χαί ύπ' αυτό χρανίον
ανθρώπου συντετριμμένου όπως χαί το άγγεΐον. Τά
οστά δεν έφαίνοντο χεχαυμένα, άνθραχες δ έν τω
τάφω ύπήρχον ολίγίστοί. Μεταξύ δε των τεμα-
χίων άγγείων, τά οποία ώς συνήθως περίεΐχεν ό
τάφος, οφείλω ν' άναφέρω ιδιαιτέρως έν, διότι δεν
ήτο ώς τά άλλα μυχηναίου, άλλά
ρυθμοΰ του Δίπυλου, εύρέθη δ' ώπυς τον*
προ του στομίου χυλίσθέν πίθανώτατα μετά πολ-
λών γωυ,άτων άπό του δρου.ου
Λ. ί * ί
διά
αφίνετο υπο το υπερυυρον
της οπής, χτίς
τέρθυρον ίπρ6. Αρχαίολ. Εφημ.
1888 σ. 129 ή διότι τώ όντί έχείτο ίχανώς ύψη-
λότερον του έδάφους του τάφου* έν τή έπίχώσεί του
δοόυίου 6υ.ως άνασχαπτου,ένη δεν παρετήρ*/ισα έγώ
ούτε σημεία ΰστερωτέρας άνασχαλευσεως των χω-
μάτων ούτε άλλο τεαάγίον του αύτου ρυθμου,.
ώστε ραίνεται άποδείχνυου,ενον, ότι χαθ ον νρόνον
ό τάφος το υττο:τον έχλείτΟη χκί έπεχώσΟη ο δρό-
μος του, ό ρυθμός τοΰ Αμυλου οεν ήτο αέν ολως
άγνωστος έν Μυχήνκίς, τά χκτ' κύτον 6;^ως χεχο-
σμ.η[υ.ένκ άγγεΐκ βε6κίως στκνίωτκτκ.
Περί τής στέγης τοΰ τάφου είποίχεν ήοη, οτί οέν
§ίκτηρεΐτκί χκλώς, &κχρίνετκί 6[χως σκφώς, οτ^
οχί μόνον κί ουο μκχρκί τΐλευρκί τοΰ τάφου, άλλά
χκί κί όυο στενκί, άντί νά ήνκί χάΰετοί μέχρι τής
χορυφής, κρχοντκί άπό τοΰ ύψους 2,?0μ. περίπου
συγχλίνουσκί προς το μέσον τής οροφής, όόστε κύτη
άπετελεΐτο έχ όύο τρκπεζίων συνερχομένων άνω
χκί όύο έχκτέρωΟεν έπίχεχλίμένων τρίγωνων, ήν
§ηλκόή έπίχλίνής χκί προς τάς τέσσκρκς πλευράς
τοΰ τάφου* ή τοίκύτη οροφή είνκί πρωτοφκνής έν
τοΐς τάφοίς, &ότί πάντες οί μέχρι τοΰόε άνκχκλυ-
ΕΚ ΜΥΚΗΝΩΝ
6
1 2 3
τος πρόχείταί* οτί δέ αί της λάρναχος παραστάδες
άναμίμνήσχουσίν όμοίας έχ ξυλου χατεσχευασμένας
παρατηρεί λίαν όρθώς ο θΓ§ί (έ.ά.σ. 210). Φαίνε-
ται λοιπόν, οτί εν τω μυχηναίω συστήματί οί οδόν-
τες άνεπτυχθησαν άνεξαρτήτως ξένης έπίδράσεως
έχ της ξυλουργίχής, εν ώ οί ρόδαχες προέρχονται
χατά χοίνήν ομολογίαν έξ ^Ανατολής.
Έοδάχων άναγλΰπτων χρήσίς είχε γείνεί χαίέπί
της προσόψεως του λεγομένου τάφου του Αγαμέ-
υ.νονος ή θησαυρού του Άτρέως, ώς άποδείχνυεί
τεμάχίον μαρμάρου έν Εχρέά. άθ Μϋίθβ !ί πίν.
^Ο, ή Οέσίς όμως τουτου πιθανώς ήν άνωθεν του
υπέρθυρου, διότι ουδέν δείχνυεί 6τί αί παραστάδες
ήσαν έπενδεδυμέναί διά μαρμάρων*. Αχρί6ώς δ
σπως επί της δημοσίευομένης Ουράς ευρίσχομεν
τους ρόδαχας, ώς γνωστόν, πάλιν επί της άρρη-
του πύλης του Έρεχθείου, οί δε συγγραφείς τής
Ηίδίοίτθ (]θ ΓίΐΓί Γιιηίίίΐυίίέ ΡθΓΓϋί χαί ϋ!π-
ρίθζπαρα6άλλοντες ταυτην προς την ανωτέρω μνη-
μονευθεΐσαν Ουράν περσίχου τάφου παραδέχονται
μεν χοίνήν των ροδάχων έξ Ασσυρίας χαταγωγήν,
άποθαυμάζουσίν όμως, έν άντίθέσεί προς τά άνα-
τολίχά μνημεία, την Οαυυ,ασίαν διάθεσήν των χο-
σμημάτων επί του άττίχου αριστουργήματος (αύτ.
1. Πρ6. Αά!οτ έν 8ϋ!ΐϋθΜΐκηη8 Τίτ^πδ σ. ΧΚν χκί Τ!ιΪ6Γ8ϋίΐ
Μίί!!). (ί!θ8 ίλΠίϋη. Ιπδίίί. !879σ. 1 77 έξ.ΟΰδέτΕρο; αυτών ^ίναζρέρε^
τί περί έπενδύσεως των παραστάδων, οίλλοί δρ.ως παραδέχονται τοίαύ-
την, εν οίς χαί ό 8θίΠρ6Γ (8ίί! I σ. 440), δστίς όρ.ίλεΐ περί πλα-
χών λευχών, ερυθρών χαί πρασίνων. 11ρ6. χαί Βθ]^6Γ , Κυρρθί-
σ. 29.
V σ. 326-327). Του επαίνου τουτου αξία έν τίνί
μέτρω είναι, νομίζω, χαί ή πρόσοψίς του μυχηναίου
τάφου διά την ποίχίλίαν των χοσμηρ-άτων χαί χρω-
μάτων, ποίΧίλίαν ήτίς ευαρεστεί χωρίς νά ήναί.
φορτίχή.
Έν άντίθέσεί όμως προς την χαλήν πρόσοψίν τά
χτερίσματα του τάφου, περί ου πραγματευομεθα?
ήσαν ελάχιστα, διότι ευρέθησαν μόνον ολίγα χρυσά
φύλλα χαίτίνες ψηφίδες ορμών εξ ύελώδους μάζης,
προς δε τουτοίς τεμάχια πλαχών έξ ελέφαντος φέ-
ροντα άναγεγλυμμένους ναυτίλους* εις την ΒΔ γω-
νίαν δε άνεχαλΰφθη χοίλότης έπίμήχης περίέχουσα
οστά χαί άγγεΐον χαλχουν εύμέγεθες, σχήματος φιά-
λης αγαθούς, άνεστραμμένον χαί ύπ' αυτό χρανίον
ανθρώπου συντετριμμένου όπως χαί το άγγεΐον. Τά
οστά δεν έφαίνοντο χεχαυμένα, άνθραχες δ έν τω
τάφω ύπήρχον ολίγίστοί. Μεταξύ δε των τεμα-
χίων άγγείων, τά οποία ώς συνήθως περίεΐχεν ό
τάφος, οφείλω ν' άναφέρω ιδιαιτέρως έν, διότι δεν
ήτο ώς τά άλλα μυχηναίου, άλλά
ρυθμοΰ του Δίπυλου, εύρέθη δ' ώπυς τον*
προ του στομίου χυλίσθέν πίθανώτατα μετά πολ-
λών γωυ,άτων άπό του δρου.ου
Λ. ί * ί
διά
αφίνετο υπο το υπερυυρον
της οπής, χτίς
τέρθυρον ίπρ6. Αρχαίολ. Εφημ.
1888 σ. 129 ή διότι τώ όντί έχείτο ίχανώς ύψη-
λότερον του έδάφους του τάφου* έν τή έπίχώσεί του
δοόυίου 6υ.ως άνασχαπτου,ένη δεν παρετήρ*/ισα έγώ
ούτε σημεία ΰστερωτέρας άνασχαλευσεως των χω-
μάτων ούτε άλλο τεαάγίον του αύτου ρυθμου,.
ώστε ραίνεται άποδείχνυου,ενον, ότι χαθ ον νρόνον
ό τάφος το υττο:τον έχλείτΟη χκί έπεχώσΟη ο δρό-
μος του, ό ρυθμός τοΰ Αμυλου οεν ήτο αέν ολως
άγνωστος έν Μυχήνκίς, τά χκτ' κύτον 6;^ως χεχο-
σμ.η[υ.ένκ άγγεΐκ βε6κίως στκνίωτκτκ.
Περί τής στέγης τοΰ τάφου είποίχεν ήοη, οτί οέν
§ίκτηρεΐτκί χκλώς, &κχρίνετκί 6[χως σκφώς, οτ^
οχί μόνον κί ουο μκχρκί τΐλευρκί τοΰ τάφου, άλλά
χκί κί όυο στενκί, άντί νά ήνκί χάΰετοί μέχρι τής
χορυφής, κρχοντκί άπό τοΰ ύψους 2,?0μ. περίπου
συγχλίνουσκί προς το μέσον τής οροφής, όόστε κύτη
άπετελεΐτο έχ όύο τρκπεζίων συνερχομένων άνω
χκί όύο έχκτέρωΟεν έπίχεχλίμένων τρίγωνων, ήν
§ηλκόή έπίχλίνής χκί προς τάς τέσσκρκς πλευράς
τοΰ τάφου* ή τοίκύτη οροφή είνκί πρωτοφκνής έν
τοΐς τάφοίς, &ότί πάντες οί μέχρι τοΰόε άνκχκλυ-