Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1909)

263 δελφικη

ναταί νά καταταχθή καΐ το υπό του Η&Γί;\νί^ δη-
μοσιευθέν έκ Πειραιώς άνάγλυφον (τά νυν έν τω
Βρετανικω Μουσείω) της Βενδίδος, ώς και άδημο-
σίευτόν τι ετι τεμάχιον άσήμαντον ανάγλυφου ιδιω-
τικής τίνος συλλογής έν Νέω Φαλήρω, προέρχον-
ται αναμφιβόλως έκ του αυτού εργαστηρίου, πιθα-
νώτατα δε είνε και του αύτοϋ' συνθέτου εργα καν

λαττπη 264

μή και του αυτού γλύπτου. Ή ρυθμική όμοιότης
των δύο ίδια του Μουσείου ημών ανάγλυφων, προσ-
πίπτει εις παντός το όμμα άμα τή απλή παραβολή
αυτών.

Δεκεμβρ,ος 1909.

Β. Σταης

ΔΕΛΦΙΚΗ ΛΑΤΤΠΗ

Ραγδαία δημοσιεύονται κατά τον τελευταΐον
χρόνον τά περί των δελφικών αρχαιοτήτων μελε-
τήματα 1, πλείστας απορία; έξηγουντα ή διακύ-
μανσιν φέροντα εις τινας θεωρίας μάλλον ή ήτ-
τον πιστευομένας. Γενικώς τά μελετήματα ταύτα
έπιχύνουσιν ίσχυρόν Φως εις τά δελφικά πράγματα
και πολλαι προτεινόμεναι νέαι γνώμαι είνε πιθα-
νόν, βτι θά τύ/ωσι γενικής αποδοχής βεβαίως μετά
συζήτησιν και άμφισβήτησιν. Έν τοις έπομένοις
προτίθεμαι νά διαλάβω οΥ ολίγων περί τίνων ζη-
τημάτων, άτινα ύπολαμβάνω χρήζοντα αναθεω-
ρήσεως.

1. Τό ίερόν τον Φνλάκου.

Ό Ηρόδοτος (8, 39) λέγει: «Τούτους δε τους
δύο Δελφοί λέγουσιν είναι έπιχωρίους ήρωας, Φύ-
λακόν τε και Αύτόνοον, τών τά τεμένεά είσι περί
το ίρόν, Φυλάκου μεν παρ' αυτήν τήν όδον κατύ-
περϋε του ίρου της Προνηίης, Αύτονόου δε πελας
της Κασταλίας ύπο τή Ταμπείη κορυφή ».

1 Ρ. ΡουΐΒθη εν Αβαά. νο^αΐβ άβδ δβίβηββδ βί άβδ ΙβΙΙνβδ
άβ Όαηβπιανίΰ 1908 σ. 331-425. Ο. Κβγο εν ΒΟΗ. 1908 σ.
201-237 καϊ ^ηνη. ίηίβνη. άανβΚ. ηηπιίδπι. 1908 σ. 287 εξ.
ΚοβθΓΐ;, Ραιίδαη. αΐδ 8αΚΗΐίδίβΙΐ€ν 1909 σ. 277 εξ. Ροπι-
Ιθ\ν. 5βΗ. ΡΜΙ.λΥοοΙΐ 1909 Ν° 5 7 .συνέχεια). ["Οτε επεδο'θη τό
χειρόγραφον της μελέτης ταύτης οΰτε τήν συνέ"/ειαν τών δημοσιευμά-
των του ΡθΠΐΙθ\ν εγίνωσκον, οΰτε τήν τών του ΚβγΟ (ΒΟΗ, 1909,
σ. 187 εξ. Αΐΐΐθΐΐ. ΜϊίίθΠ. 1909 σ. 167 εξ.) οΰτε τάς μελετάς του
ΗθΙ)θΓάθ^ (Αΐΐίθη. Μΐίίθίΐ 1909, σ. 145 εξ.), τοΰ Ι.βοΐιαί (Εβν.
ά. Εΐ. αηοϊθη.1909, σ. 2 εξ. σ. 129 έξ ) του 8αηά\νει11 (.ΓοιίΓη.
ίηΐθΓη ά'δΓοΙίθοΙ ηιιηι. 1909, σ 233 έξ.), του ΤΓβηάθ1βηβιΐΓ£

(\νΌθ1ΐΘη8. £. ΚΊ088. ΡΜ1. 1909, κρίσις της μελέτης του Ροΐΐΐ-
8Θ11 δ. ά. γνωστή μοι έξ ιδίου αποσπάσματος)].

Ο Ροιιΐδβη (ε. ά. σ. 372 έξ.) ίνα έρμηνεύση το
χωρίον τούτο, θέτει πρώτον ώς δεδομένον, οτι γι-
νώσκομεν τήν όδον, παρ' ήν ήτο το ίερόν του Φυ-
λάκου, δεχόμενος ότι αύτη ητο ή διερχόμενη προ
τών εναγικών ναών του τεμένους της Προναίας και
ό'τι αύτη ήτο ανηφορική (βΐΐβ ιποηί&ΐΐ;) αμέσως μετά
τον πώρινον ναόν της Αθηνάς εντός του τεμένους.
Προσέτι προϋποθέτει τον Ήρόδοτον παρακολου-
θου'ντα κατά διάνοιαν τήν όδον ταύτην μετά τών
εισβαλλόντων άπό Φωκίδος Περσών και ύπερπη-
δών τους δύο μαρμάρινους ναούς «τους έναγιχούς»
συνάγει, ότι κατνπερϋε τοΰ ίρου της Προνηίης
παρ αυτήν τήν όδον είνε ή λεγομένη « οικία τών
ιερέων» (δρα τον έμον Όδηγόν τών Δελφών (1908
σ. 76 και πίν. II) και το παλαιον κρηπίδίυμα της
ύστερον κτισθείσης θόλου, φέρον έν μέσω βόθρον.
Ένταϋθα δε τοποθετεί τον τάφον του Φυλάκου προ
της οίκοδομίας της θόλου και του λίθινου ναοϋ' του
Δ' αιώνος, δεχόμενος τήν «οίκίαν τών ιερέων» ώς
άρχαΐον ήρώον του Φυλάκου καταλυθέν μετά τήν
κτίσιν του λίθινου ναου της Προναίας.

Αλλά το κρηπίδωμα της θόλου και ή οι-
κία τών ίερέων κείνται επί του αύτου ύψους έφ'ού
καΊ Ό πώρινος ναός της Προναίας· ώστε ό Ροιιΐδθΐι
έομηνεύει μεν τό καΰνπερΰε ώς ίΐιι άθ8δΠ8 αλλ
εννοεί αυτό ώς αιι άβ1&, καθώς άκριβώς και τον
λίθινον ναόν της Προναίας εν σχέσει προς τήν θό-
λον. Τοιαύτη εφαρμογή της έννοιας καΰνπερΰεν
δέν μοι φαίνεται σύμφωνος προς τήν άρχαίαν γλώσ-
σαν. Έκτος δέ τούτου δέν είνε άκριοές, ότι ?/ ό(5ός