DOI Artikel:
Kalinowski, Lech: Badania architektoniczno-wykopaliskowe w Tyńcu, 1961 - 1965
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20358#0012
W^^mss i
1. Tyniec, widok opactwa od pd. zachodu (fot. M. Grochal)
fazach średniowiecznego założenia klasztornego3.
W okresie pierwszym, przypadającym na w. XII4,
w miejscu obecnej zakrystii miała się wznosić
kaplica prostokątna, 6,5 X 9 m, o posadzce około
1 m głębiej położonej niż dzisiejsza posadzka koś-
cielna, o murach grubych 1,15 m i, „jak świadczy
zachowany narożnik pn.-zach., wysokich do 8 m,
nakryta niezawodnie drewnianym pułapemcc. Nato-
miast w miejscu pd. skrzydła późniejszych kruż-
ganków stanął właściwy budynek klasztorny, 8,60 x
X 19,80 m, o grubości murów 0,90 m, mieszczący
na parterze refektarz, na piętrze zaś wspólną sy-
B A. Szyszko-Bohusz, Opactwo Tynieckie (Tygodnik
Powszechny II, nr 16 z dnia 20. V. 1947, s. 6-7). — Także Wy-
stawa Jubileuszowa Adolfa Szyszko-Bohusza w Pałacu Towa-
rzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Grudzień
1946 — Styczeń 1947, z przedmową dra St. Turczyńskiego
i wspomnieniem inż. arch. H. Jasieńskiego, Kraków (1946),
pialnię—dormitarz. „Dolne piętrocc tego budynku
klasztornego „miało posadzkę o 2,25 m poniżej
posadzki obecnego kościoła, a więc nieco ponad
1 m niżej niż posadzka kaplicy. Ta różnica pozio-
mów tłumaczyła się spadkiem terenu ku południo-
wi1^. Mury kaplicy i właściwego budynku klasztor-
nego wzniesiono z kostki wapiennej obrobionej
młotkiem, używając bloków piaskowca w obramie-
niach otworów. Dziedziniec klasztorny odpowiada-
jący dzisiejszemu wirydarzowi mógł być z trzech
stron otoczony „podcieniem na słupach drewnia-
nychcc, rozstawionych „mniej więcej 5 m od słupa
s. 15 i 23, nry 95-101 (rekonstrukcja i projekt odbudowy
opacta tynieckiego).
4 A. Szyszko-Bohusz, Studia nad katedrą wazuelską
(Prace KHS VIII, 2, 1946, s. 121): „Wszak katedra I była rów-
nocześnie kościołem klasztornym benedyktynów, których sie-
dziba dopiero w w. XII przeniesiona została do Tyńca“.
6
1. Tyniec, widok opactwa od pd. zachodu (fot. M. Grochal)
fazach średniowiecznego założenia klasztornego3.
W okresie pierwszym, przypadającym na w. XII4,
w miejscu obecnej zakrystii miała się wznosić
kaplica prostokątna, 6,5 X 9 m, o posadzce około
1 m głębiej położonej niż dzisiejsza posadzka koś-
cielna, o murach grubych 1,15 m i, „jak świadczy
zachowany narożnik pn.-zach., wysokich do 8 m,
nakryta niezawodnie drewnianym pułapemcc. Nato-
miast w miejscu pd. skrzydła późniejszych kruż-
ganków stanął właściwy budynek klasztorny, 8,60 x
X 19,80 m, o grubości murów 0,90 m, mieszczący
na parterze refektarz, na piętrze zaś wspólną sy-
B A. Szyszko-Bohusz, Opactwo Tynieckie (Tygodnik
Powszechny II, nr 16 z dnia 20. V. 1947, s. 6-7). — Także Wy-
stawa Jubileuszowa Adolfa Szyszko-Bohusza w Pałacu Towa-
rzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie, Grudzień
1946 — Styczeń 1947, z przedmową dra St. Turczyńskiego
i wspomnieniem inż. arch. H. Jasieńskiego, Kraków (1946),
pialnię—dormitarz. „Dolne piętrocc tego budynku
klasztornego „miało posadzkę o 2,25 m poniżej
posadzki obecnego kościoła, a więc nieco ponad
1 m niżej niż posadzka kaplicy. Ta różnica pozio-
mów tłumaczyła się spadkiem terenu ku południo-
wi1^. Mury kaplicy i właściwego budynku klasztor-
nego wzniesiono z kostki wapiennej obrobionej
młotkiem, używając bloków piaskowca w obramie-
niach otworów. Dziedziniec klasztorny odpowiada-
jący dzisiejszemu wirydarzowi mógł być z trzech
stron otoczony „podcieniem na słupach drewnia-
nychcc, rozstawionych „mniej więcej 5 m od słupa
s. 15 i 23, nry 95-101 (rekonstrukcja i projekt odbudowy
opacta tynieckiego).
4 A. Szyszko-Bohusz, Studia nad katedrą wazuelską
(Prace KHS VIII, 2, 1946, s. 121): „Wszak katedra I była rów-
nocześnie kościołem klasztornym benedyktynów, których sie-
dziba dopiero w w. XII przeniesiona została do Tyńca“.
6