DOI Artikel:
Żurowska, Klementyna: Romański kościół opactwa benedyktynów w Tyńcu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.20358#0077
27. Tyniec^ opactwo. Pn. ramię krużganków, portal romański
(fot. T. Kaźmierski)
sady zach. W drugiej mianowicie krypcie pod środ-
kowym przęsłem nawy głównej kościoła barokowego
wykonane zostały dwie sondy. Jedna z nich w murze
wsch., na osi nawy głównej kościoła romańskiego
wykazała, że niezależnie od ceglanych ścian krypty I
i II w 2,5 metrowym oddzielającym je pasie ziemi
biegnie mur, którego stopa fundamentowa leży na
tej samej głębokości, co stopa murów romańskich
(tabl. XIV, 6). Jednakowoż struktura tego muru
wykazuje wyraźnie, że powstał on w okresie budowy
kościoła barokowego. Mur ten uwidoczniony został
również w krypcie I w komorze środkowej (tabl.
XIII, 6). Grubość jego wynosi 1,50 m. Omawiany
mur ciągnie się wzdłuż osi północ-południe i jest
przedłużeniem w kierunku pn. muru barokowego,
ułożonego we wkopie po murze zach. fasady nawy
bocznej pd. romańskiej, widocznego w komorze pd.
krypty I. Przedłużenie to nie przebiega jednak
dokładnie na tej samej osi co wzmiankowany zach.
mur pd. komory krypty I. Jest ono przesunięte ku
zachodowi o około 70 cm w stosunku do pd.-zach.
28. Tyniec, opactwo. Pn. ramię krużganków, pd. elewacja pd.
muru kościoła romańskiego, widok ku zachodowi (fot. T. Kaź-
mierski)
narożnika zewnętrznego kościoła romańskiego i oko-
ło 60 cm w stosunku do wewnętrznej części tegoż
narożnika. Odkryty w krypcie II i w środkowej
komorze krypty I fundament barokowy przebiega
pomiędzy pierwszą parą filarów nawy głównej
kościoła barokowego. Jednakowoż nie tłumaczy się
on żadnymi względami konstrukcyjnymi. Filary
bowiem barokowego kościoła stoją na fundamen-
tach o formie dwu ław kamiennych, założonych na
osi wschód-zachód. Druga sonda, wykonana w kryp-
cie II w jej murze zach., wykazała z kolei, że między
fundamentami drugiej pary filarów międzynawowych
barokowej nawy nie ma analogicznego muru po-
przecznego. W tej sytuacji nasuwa się myśl, czy
i ten XVII-wieczny fundament między pierwszą
parą barokowych filarów nie jest przypadkiem wy-
pełniskiem po fundamencie środkowej części fasady
kościoła romańskiego, która to część występowała
nieco przed lico partii odpowiadającej nawom bocz-
nym.
69
(fot. T. Kaźmierski)
sady zach. W drugiej mianowicie krypcie pod środ-
kowym przęsłem nawy głównej kościoła barokowego
wykonane zostały dwie sondy. Jedna z nich w murze
wsch., na osi nawy głównej kościoła romańskiego
wykazała, że niezależnie od ceglanych ścian krypty I
i II w 2,5 metrowym oddzielającym je pasie ziemi
biegnie mur, którego stopa fundamentowa leży na
tej samej głębokości, co stopa murów romańskich
(tabl. XIV, 6). Jednakowoż struktura tego muru
wykazuje wyraźnie, że powstał on w okresie budowy
kościoła barokowego. Mur ten uwidoczniony został
również w krypcie I w komorze środkowej (tabl.
XIII, 6). Grubość jego wynosi 1,50 m. Omawiany
mur ciągnie się wzdłuż osi północ-południe i jest
przedłużeniem w kierunku pn. muru barokowego,
ułożonego we wkopie po murze zach. fasady nawy
bocznej pd. romańskiej, widocznego w komorze pd.
krypty I. Przedłużenie to nie przebiega jednak
dokładnie na tej samej osi co wzmiankowany zach.
mur pd. komory krypty I. Jest ono przesunięte ku
zachodowi o około 70 cm w stosunku do pd.-zach.
28. Tyniec, opactwo. Pn. ramię krużganków, pd. elewacja pd.
muru kościoła romańskiego, widok ku zachodowi (fot. T. Kaź-
mierski)
narożnika zewnętrznego kościoła romańskiego i oko-
ło 60 cm w stosunku do wewnętrznej części tegoż
narożnika. Odkryty w krypcie II i w środkowej
komorze krypty I fundament barokowy przebiega
pomiędzy pierwszą parą filarów nawy głównej
kościoła barokowego. Jednakowoż nie tłumaczy się
on żadnymi względami konstrukcyjnymi. Filary
bowiem barokowego kościoła stoją na fundamen-
tach o formie dwu ław kamiennych, założonych na
osi wschód-zachód. Druga sonda, wykonana w kryp-
cie II w jej murze zach., wykazała z kolei, że między
fundamentami drugiej pary filarów międzynawowych
barokowej nawy nie ma analogicznego muru po-
przecznego. W tej sytuacji nasuwa się myśl, czy
i ten XVII-wieczny fundament między pierwszą
parą barokowych filarów nie jest przypadkiem wy-
pełniskiem po fundamencie środkowej części fasady
kościoła romańskiego, która to część występowała
nieco przed lico partii odpowiadającej nawom bocz-
nym.
69