DOI article:
Żurowska, Klementyna: Romański kościół opactwa benedyktynów w Tyńcu
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.20358#0082
34. Tyniec, opactwo. Sień, fundament klasztoru romańskiego,
narożnik pn.-zach. (fot. W. Gumuła)
36. Tyniec, opactwo. Zakrystia, fragment elewacji klasztoru
romańskiego (fot. W. Gumula)
przerwa szerokości 50 cm, po czym mur ten ciągnął
się dalej aż do pd. ściany sieni. Pn. kraniec opisywa-
nego muru niknął pod barokową, murowaną ławą
biegnącą wzdłuż pn. ściany sieni i pod tą ławą za-
kręcał ku wschodowi. Jego lico pd. odsłonięte zostało
jedynie na odcinku 180m (ryc. 34). Bez wątpienia
mur ten ciągnie się jednak jeszcze dalej ku wschodowi
aż do wsch. muru sieni, graniczącego z zach. ramie-
niem krużganków. Kolejna sonda, wykonana w pn.-
wsch. narożniku sieni, wykazała, że ściany tego na-
rożnika stoją na resztkach narożnika romańskiego.
W tym bowiem właśnie miejscu uchwycono ostatni,
wsch. odcinek opisywanego wyżej muru wapiennego
oraz jego zakręt w kierunku pd. Odkryty narożnik
muru romańskiego zachował się w stanie niemal
szczątkowym (ryc. 35). Stopa posadowiona jest aż
o 70 cm płyciej od stopy sąsiedniego narożnika
kościoła. Z muru biegnącego za zakrętem ku po-
łudniowi zachował się jedynie krótki 60 cm odcinek.
Dalszy bieg muru romańskiego zniszczony został przy
budowie zach. muru zach. skrzydła krużganków go-
tyckich (tabl. X, 1 i 2).
Romańskie relikty odnalezione w sieni nie mogą
budzić wątpliwości. Są to mianowicie reszty funda-
mentów ostatniego od północy pomieszczenia zach.
skrzydła klasztoru. Skrzydło to i kościół stykały się
narożnikami. Pn.-wsch. narożnik tego skrzydła
klasztoru nakładał się na pd.-zach. narożnik koś-
cioła.
Skrzydło wsch. Inne fragmenty romańskiego
klasztoru odkryte zostały na terenie zakrystii. Pd.
mur tego pomieszczenia, w swej obecnej postaci
pochodzący niewątpliwie z czasów barokowej prze-
35. Tyniec, opactwo. Sień, fundament klasztoru romańskiego,
narożnik pn.-wsch. (fot. W. Gumuła)
74
37. Tyniec, opactwo. Skarbczyk, mur pn. z przyporą wyko-
nany z wtórnie użytych kostek romańskich (fot. W. Gumuła)
narożnik pn.-zach. (fot. W. Gumuła)
36. Tyniec, opactwo. Zakrystia, fragment elewacji klasztoru
romańskiego (fot. W. Gumula)
przerwa szerokości 50 cm, po czym mur ten ciągnął
się dalej aż do pd. ściany sieni. Pn. kraniec opisywa-
nego muru niknął pod barokową, murowaną ławą
biegnącą wzdłuż pn. ściany sieni i pod tą ławą za-
kręcał ku wschodowi. Jego lico pd. odsłonięte zostało
jedynie na odcinku 180m (ryc. 34). Bez wątpienia
mur ten ciągnie się jednak jeszcze dalej ku wschodowi
aż do wsch. muru sieni, graniczącego z zach. ramie-
niem krużganków. Kolejna sonda, wykonana w pn.-
wsch. narożniku sieni, wykazała, że ściany tego na-
rożnika stoją na resztkach narożnika romańskiego.
W tym bowiem właśnie miejscu uchwycono ostatni,
wsch. odcinek opisywanego wyżej muru wapiennego
oraz jego zakręt w kierunku pd. Odkryty narożnik
muru romańskiego zachował się w stanie niemal
szczątkowym (ryc. 35). Stopa posadowiona jest aż
o 70 cm płyciej od stopy sąsiedniego narożnika
kościoła. Z muru biegnącego za zakrętem ku po-
łudniowi zachował się jedynie krótki 60 cm odcinek.
Dalszy bieg muru romańskiego zniszczony został przy
budowie zach. muru zach. skrzydła krużganków go-
tyckich (tabl. X, 1 i 2).
Romańskie relikty odnalezione w sieni nie mogą
budzić wątpliwości. Są to mianowicie reszty funda-
mentów ostatniego od północy pomieszczenia zach.
skrzydła klasztoru. Skrzydło to i kościół stykały się
narożnikami. Pn.-wsch. narożnik tego skrzydła
klasztoru nakładał się na pd.-zach. narożnik koś-
cioła.
Skrzydło wsch. Inne fragmenty romańskiego
klasztoru odkryte zostały na terenie zakrystii. Pd.
mur tego pomieszczenia, w swej obecnej postaci
pochodzący niewątpliwie z czasów barokowej prze-
35. Tyniec, opactwo. Sień, fundament klasztoru romańskiego,
narożnik pn.-wsch. (fot. W. Gumuła)
74
37. Tyniec, opactwo. Skarbczyk, mur pn. z przyporą wyko-
nany z wtórnie użytych kostek romańskich (fot. W. Gumuła)