DOI Artikel:
Pieńkowska, Hanna: Dzieje i fabryka kościoła oraz klasztoru Norbertanek w Imbramowicach
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20407#0076
1. Imbramowice, kościół i klasztor Norbertanek, stan obecny (fot. T. Chrzanowski)
chodami opatrzył”4. Iwo zmarł w drodze po-
wrotnej z Włoch 11 VII 1229, pozostawiając rzą-
dy w klasztorze magistrze Gertrudzie, zapewne
swojej siostrze5.
Nowo powstała fundacja klasztorna, podob-
nie jak inne tegoż zakonu, zlokalizowana została
za miastem, w niezbyt dużej odległości od Kra-
kowa, w dolinie Dłubni, której brzegi urozmaica-
ją jurajskie formacje skalne. Szeroka i malow-
nicza panorama, w którą wpisana jest sylweta
zespołu klasztornego, ogarnia wnętrze krajobra-
zowe z kulminacją, na której usytuowany jest
kościół parafialny Św. Benedykta (obecny z w.
XVIII) oraz stary cmentarz. Drobna zabudowa
wiejska, bogata roślinność wzdłuż skrętów rze-
ki — składają się na pełen harmonii charakter
tej struktury przestrzennej.
Najstarszy opis klasztoru przekazuje nam Dłu-
gosz w swej Liber beneficiorum6. Historyk ten
poznał niewątpliwie z autopsji zespół kościelno-
-klasztorny, i to w okresie opuszczenia go przez
4 Ks. A. J. D. Kraszewski, Zycie Świętych
y w nadziei Świątobliwości zeszłych sług boskich Zako-
nu Premonstrateńskiego... Z pożytecznemi rejlexyami dla
wszelkiego Stanu złożone, krótkiemi przykładami, Pisma
świętego y Kościelnych Doktorów zdaniem, obiaśnione
(część druga zawiera miesiące), Warszawa 1752, s. 281.
zakonnice, przeniesione dekretem Władysława
Jagiełły z r. 1415 do klasztoru tegoż zakonu w
Busku. Długosz wstrząśnięty był stanem zanie-
dbania budowli, w której pozostawiono męską
prepozyturę (probostwo) norbertanów, złożoną
zaledwie z 2—3 braci zakonnych. Daje temu wy-
raz wracając kilkakrotnie do tematu w t. III swej
księgi. Po przypisaniu fundacji Iwon owi, Długosz
pisze: „Fabricat etiam muro coctili ecclesiam mo-
nasterii, sed semiplene, ut pro virgimibus illic Deo
militaturis officinas et habitacula praeparat, ipsa-
que muro claudit et cirngit. Aedrficat et juxta
ecclesiam aliud virorum monasterium, in quo
praepositus cum fratribus ordinis Praemónstra-
temsis sanctimoniales loco et locum spiritualibus
et temporalibus gubernaturus, posset habere re-
collectionem” 7.
Jak wynika z powyższego opisu, Długosz oko-
ło w. XV widział w Imbramowicach kościół zbu-
dowany z cegły, lecz nie dokończony, następnie
oficyny i mieszkania zakonnic obwiedzione i za-
5 Kozłowska-Budkowa, Dokumenty..., Spis
przełożonych klasztoru imbramowickiego do r. 1450;
taż sama, Uposażenie..., s. 378 i n.
6 J. Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cra-
couiensis, Cracoviae 1864, s. 104—106, s. 88—89.
7 Tamże, s. 106.
68
chodami opatrzył”4. Iwo zmarł w drodze po-
wrotnej z Włoch 11 VII 1229, pozostawiając rzą-
dy w klasztorze magistrze Gertrudzie, zapewne
swojej siostrze5.
Nowo powstała fundacja klasztorna, podob-
nie jak inne tegoż zakonu, zlokalizowana została
za miastem, w niezbyt dużej odległości od Kra-
kowa, w dolinie Dłubni, której brzegi urozmaica-
ją jurajskie formacje skalne. Szeroka i malow-
nicza panorama, w którą wpisana jest sylweta
zespołu klasztornego, ogarnia wnętrze krajobra-
zowe z kulminacją, na której usytuowany jest
kościół parafialny Św. Benedykta (obecny z w.
XVIII) oraz stary cmentarz. Drobna zabudowa
wiejska, bogata roślinność wzdłuż skrętów rze-
ki — składają się na pełen harmonii charakter
tej struktury przestrzennej.
Najstarszy opis klasztoru przekazuje nam Dłu-
gosz w swej Liber beneficiorum6. Historyk ten
poznał niewątpliwie z autopsji zespół kościelno-
-klasztorny, i to w okresie opuszczenia go przez
4 Ks. A. J. D. Kraszewski, Zycie Świętych
y w nadziei Świątobliwości zeszłych sług boskich Zako-
nu Premonstrateńskiego... Z pożytecznemi rejlexyami dla
wszelkiego Stanu złożone, krótkiemi przykładami, Pisma
świętego y Kościelnych Doktorów zdaniem, obiaśnione
(część druga zawiera miesiące), Warszawa 1752, s. 281.
zakonnice, przeniesione dekretem Władysława
Jagiełły z r. 1415 do klasztoru tegoż zakonu w
Busku. Długosz wstrząśnięty był stanem zanie-
dbania budowli, w której pozostawiono męską
prepozyturę (probostwo) norbertanów, złożoną
zaledwie z 2—3 braci zakonnych. Daje temu wy-
raz wracając kilkakrotnie do tematu w t. III swej
księgi. Po przypisaniu fundacji Iwon owi, Długosz
pisze: „Fabricat etiam muro coctili ecclesiam mo-
nasterii, sed semiplene, ut pro virgimibus illic Deo
militaturis officinas et habitacula praeparat, ipsa-
que muro claudit et cirngit. Aedrficat et juxta
ecclesiam aliud virorum monasterium, in quo
praepositus cum fratribus ordinis Praemónstra-
temsis sanctimoniales loco et locum spiritualibus
et temporalibus gubernaturus, posset habere re-
collectionem” 7.
Jak wynika z powyższego opisu, Długosz oko-
ło w. XV widział w Imbramowicach kościół zbu-
dowany z cegły, lecz nie dokończony, następnie
oficyny i mieszkania zakonnic obwiedzione i za-
5 Kozłowska-Budkowa, Dokumenty..., Spis
przełożonych klasztoru imbramowickiego do r. 1450;
taż sama, Uposażenie..., s. 378 i n.
6 J. Długosz, Liber beneficiorum dioecesis Cra-
couiensis, Cracoviae 1864, s. 104—106, s. 88—89.
7 Tamże, s. 106.
68