DOI Artikel:
Misiąg-Bochénska, Anna; Burnatowa, Irena [Bearb.]; Burnatowa, Irena [Gefeierte Pers.]: Irena Burnatowa (1902 - 1977): [Nachruf]
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.20406#0143
Folia Historiae Artium, T. XV (1979)
PL ISSN 0i071-6723
IRENA BURNATOWA (1902—1977)
W dniu 26 lipca 1977 r. zmarła dr Irena z Zi-
mnalów Burnatowa, historyk sztuki, członek kra-
kowskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków
Sztuki i członek Komisji Teorii i Historii Sztuki
oddziału krakowskiego Polskiej Akademii Nauk,
kierownik Biura Wydawnictw Państwowych Zbio-
rów Sztuki na Wawelu, za wybitne zasługi na
tym stanowisku odznaczona Krzyżem Kawaler-
skim Orderu Odrodzenia Polski. Dr Burnatowa
przyszła na świat w rodzinie urzędniczej 26 lip-
ca 1902 r. Szkołę podstawową i średnią kończyła
w Krakowie, a następnie, po zdaniu matury w r.
1921, uczęszczała do tutejszej Państwowej Szkoły
Przemysłu Artystycznego. Dyplom z ukończenia
w tej uczelni działów ogólnego i grafiki uzyskała
w r. 1925, po czym zaczęła pracę dydaktyczną
w krakowskich szkołach średnich jako nauczyciel-
ka rysunków, nieco później także haftu. Równo-
cześnie w latach 1924—1928 studiowała historię
sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim; w r. 1932
dla poszerzenia swoich kwalifikacji zawodowych
złożyła egzamin specjalistyczny w Państwowym
Instytucie Robót Ręcznych w Warszawie, a w r.
1936 uzyskała dyplom z ukończenia Studium Pe-
dagogicznego UJ. Oprócz pracy dydaktycznej, któ-
rą kontynuowała bez przerwy do r. 1939, Jej uz-
dolnienia plastyczne znajdowały w tym czasie
wyraz także w szeregu projektów z zakresu gra-
fiki użytkowej, haftu i wzornictwa materiałów
drukowanych (niektóre z nich były wyróżniane).
Po wojnie, którą dr Burnatowa przetrwała w
Krakowie razem z rodziną (mężem i trojgiem
dzieci), nastąpiła całkowita zmiana w Jej życiu
zawodowym. Nie powróciła już do zawodu peda-
gogicznego, lecz wykorzystała swoje przedwojenne
studia z historii sztuki, uzupełniając je poszcze-
gólnymi egzaminami i uzyskując w r. 1951 dy-
plom magistra na wydziale historycznym UJ na
podstawie rozprawy pt. Obraz A. Wenesty z r.
1674 w kościele Świętej Katarzyny w Krakowie.
Przez następne lata oddawała się z zapałem pra-
cy popularyzatorskiej z dziedziny historii sztuki,
wygłaszając odczyty i referaty oraz pisząc liczne
artykuły naukowe dla wydawnictw encyklope-
dycznych (dwadzieścia trzy hasła dla Słownika
sztuk plastycznych i dwadzieścia cztery hasła do
Encyklopedii wiedzy o książce).
Od 1 lipca 1958 r. dr Burnatowa została pra-
cownikiem naukowym Państwowych Zbiorów
Sztuki na Wawelu w stopniu adiunkta, na stano-
wisku sekretarza działu Wydawnictw tej Instytu-
cji. Nie przestała jednak i teraz dążyć do podnie-
sienia swoich kwalifikacji naukowych, przygoto-
wując pracę doktorską pt. Ornament renesanso-
wy w Krakowie. Na podstawie tej rozprawy uzy-
skała w grudniu 1965 r. dyplom doktora nauk
humanistycznych na Wydziale Filozoficzmo-Histo-
rycznym UJ, a od dnia 1 stycznia 1966 r. została
mianowana kustoszem Biura Wydawnictw Pań-
stwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu. I na tym
135
PL ISSN 0i071-6723
IRENA BURNATOWA (1902—1977)
W dniu 26 lipca 1977 r. zmarła dr Irena z Zi-
mnalów Burnatowa, historyk sztuki, członek kra-
kowskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków
Sztuki i członek Komisji Teorii i Historii Sztuki
oddziału krakowskiego Polskiej Akademii Nauk,
kierownik Biura Wydawnictw Państwowych Zbio-
rów Sztuki na Wawelu, za wybitne zasługi na
tym stanowisku odznaczona Krzyżem Kawaler-
skim Orderu Odrodzenia Polski. Dr Burnatowa
przyszła na świat w rodzinie urzędniczej 26 lip-
ca 1902 r. Szkołę podstawową i średnią kończyła
w Krakowie, a następnie, po zdaniu matury w r.
1921, uczęszczała do tutejszej Państwowej Szkoły
Przemysłu Artystycznego. Dyplom z ukończenia
w tej uczelni działów ogólnego i grafiki uzyskała
w r. 1925, po czym zaczęła pracę dydaktyczną
w krakowskich szkołach średnich jako nauczyciel-
ka rysunków, nieco później także haftu. Równo-
cześnie w latach 1924—1928 studiowała historię
sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim; w r. 1932
dla poszerzenia swoich kwalifikacji zawodowych
złożyła egzamin specjalistyczny w Państwowym
Instytucie Robót Ręcznych w Warszawie, a w r.
1936 uzyskała dyplom z ukończenia Studium Pe-
dagogicznego UJ. Oprócz pracy dydaktycznej, któ-
rą kontynuowała bez przerwy do r. 1939, Jej uz-
dolnienia plastyczne znajdowały w tym czasie
wyraz także w szeregu projektów z zakresu gra-
fiki użytkowej, haftu i wzornictwa materiałów
drukowanych (niektóre z nich były wyróżniane).
Po wojnie, którą dr Burnatowa przetrwała w
Krakowie razem z rodziną (mężem i trojgiem
dzieci), nastąpiła całkowita zmiana w Jej życiu
zawodowym. Nie powróciła już do zawodu peda-
gogicznego, lecz wykorzystała swoje przedwojenne
studia z historii sztuki, uzupełniając je poszcze-
gólnymi egzaminami i uzyskując w r. 1951 dy-
plom magistra na wydziale historycznym UJ na
podstawie rozprawy pt. Obraz A. Wenesty z r.
1674 w kościele Świętej Katarzyny w Krakowie.
Przez następne lata oddawała się z zapałem pra-
cy popularyzatorskiej z dziedziny historii sztuki,
wygłaszając odczyty i referaty oraz pisząc liczne
artykuły naukowe dla wydawnictw encyklope-
dycznych (dwadzieścia trzy hasła dla Słownika
sztuk plastycznych i dwadzieścia cztery hasła do
Encyklopedii wiedzy o książce).
Od 1 lipca 1958 r. dr Burnatowa została pra-
cownikiem naukowym Państwowych Zbiorów
Sztuki na Wawelu w stopniu adiunkta, na stano-
wisku sekretarza działu Wydawnictw tej Instytu-
cji. Nie przestała jednak i teraz dążyć do podnie-
sienia swoich kwalifikacji naukowych, przygoto-
wując pracę doktorską pt. Ornament renesanso-
wy w Krakowie. Na podstawie tej rozprawy uzy-
skała w grudniu 1965 r. dyplom doktora nauk
humanistycznych na Wydziale Filozoficzmo-Histo-
rycznym UJ, a od dnia 1 stycznia 1966 r. została
mianowana kustoszem Biura Wydawnictw Pań-
stwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu. I na tym
135